του Δημάρχου Στροβόλου, Ανδρέα Παπαχαραλάμπους
Η θυσία του εκ Στροβόλου Εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, πριν από ακριβώς δύο αιώνες, ασφάλισε την Ορθοδοξία και την Ελληνικότητα του νησιού μας και συγκεφαλαιώνει την ιστορία αυτού του τόπου και του λαού του: «Παρά το γαίμαν των πολλών, εν κάλιον του Πισκόπου…». Εάν ο Κυπριανός και οι άλλοι θυσιασθέντες κληρικοί και πρόκριτοι υπέκυπταν στις πιέσεις των Οθωμανών και είχαν εξομώσει, τότε αυτό θα οδηγούσε σχεδόν με βεβαιότητα στον μαζικό εξισλαμισμό και τον σταδιακό εκτουρκισμό και ως τούτου, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η Κύπρος θα εξακολουθούσε να διατηρείται μέχρι σήμερα Χριστιανική και Ελληνική.
H θυσία του φανερώνει τη διαχρονικότητα της Ρωμιοσύνης, τη δύναμη ψυχής ενός μικρού λαού, την επιμονή του να επιβιώσει παρά τις δύσκολες ιστορικές συγκυρίες. Αυτό ακριβώς αποτυπώνεται και στο κορυφαίο έργο του Βασίλη Μιχαηλίδη, που εκφράζει αυτή τη ριζωμένη πεποίθηση στον ελληνισμό, την επιμονή του να επιβιώνει.
Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τα ‘ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψει!
Είναι αυτό που καταθέτει και ο Κώστας Μόντης στους στίχους:
«Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες – τον πάτσον τζιαί τον κλώτσον τους. Εμείς τζιαμαί: Ελιές τζιαί τερατσιές πάνω στον ρότσον τους!»
Εμείς, ως Στροβολιώτες, αλλά και όλοι οι Έλληνες της Κύπρου, νιώθουμε υπερήφανοι για τον μέγα αυτό Ιεράρχη και πάντα θα τον μνημονεύουμε, πάντα θα τον τιμούμε και πάντα θα νιώθουμε απέραντη ευγνωμοσύνη προς αυτόν. Η θυσία του είχε και νόημα και σκοπό. Είναι χρέος μας να την αναγάγουμε σε κατηγορηματική προσταγή εθνικής αφύπνισης και διασφάλισης της ιστορικής μας συνέχειας.
