Αυτό το ρεκόρ θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε.
Αναφέρομαι στην ανακοίνωση ότι στο παρατηρητήριο Mauna Loa της Χαβάης τα μέσα μηνιαία επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα τον Απρίλιο μετρήθηκαν πάνω από 420 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm).
Αυτή είναι η υψηλότερη συγκέντρωση που έχει μετρηθεί, με το προηγούμενο ρεκόρ να είναι τον Μάιο του 2019 που ήταν 419,11 ppm.
Συγκριτικά όταν άρχισαν να κάνουν αυτή τη μέτρηση σε αυτό το παρατηρητήριο, το 1958, η υψηλότερη μέση μηνιαία τιμή που μέτρησαν ήταν μόλις 317,51 ppm.
Την ίδια στιγμή όλοι οι επιστήμονες επιμένουν ότι το επίπεδο που εξασφαλίζει ότι ο πλανήτης είναι πραγματικά βιώσιμος είναι να πέσουμε κάτω από τα 350 ppm.
Διαφορετικά, απλώς θα επιτείνεται το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη που θα σημαίνει ότι κάποια στιγμή, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, μεγάλο μέρος του θα είναι αβίωτο, ενώ στο μεταξύ παράλιες περιοχές θα έχουν πλημμυρίσει και άλλες περιοχές θα έχουν ουσιαστικά ερημοποιηθεί, αυξάνοντας τα κύματα των «κλιματικών προσφύγων».
Όλα αυτά τα ξέρουμε καλά.
Για λίγα σε εξέλιξη φυσικά φαινόμενα είμαστε τόσο σίγουροι και για τον ανθρωπογενή χαρακτήρα του και για τις τραγικές επιπτώσεις που θα έχει.
Και για λίγα φαινόμενα υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος να μην πάρουμε έγκαιρα όλα τα μέτρα που χρειάζονται.
Παρότι, επίσης με βεβαιότητα, γνωρίζουμε πολύ καλά τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε: να απεξαρτηθούμε πλήρως από τα ορυκτά καύσιμα, να κάνουμε συνολική μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και βέβαια να αλλάξουμε τις παραγωγικές, πρακτικές και τις καταναλωτικές συνήθειες ώστε να σπαταλάμε πολύ λιγότερους φυσικούς πόρους.
Η τεχνική πρόοδος έχει ήδη γίνει και είναι τεράστια. Και αφορά όχι μόνο την παραγωγή ενέργειας, αλλά και την αναμέτρηση με την πρόκληση του τι θα κάνουμε με το διοξείδιο του άνθρακα που ήδη είναι στην ατμόσφαιρα.
Αυτό που έχει λείψει είναι ο πραγματικός διεθνής συντονισμός για να γίνει η «Πράσινη Μετάβαση» και η κινητοποίηση των κοινωνιών στην κλίμακα που χρειάζεται.
Μάλιστα, ως προς το πρώτο, τη διεθνή συνεννόηση, βλέπω τα πράγματα μάλλον να επιδεινώνονται, εάν δούμε τις νέες διαιρέσεις του κόσμου. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε ακόμη και το ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου.
Όμως, πιστεύω ότι δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω.
Σε τελική ανάλυση αρκεί να αναλογιστούμε ότι δεν θέλουμε τα παιδιά μας, όταν φτάσουν στη δική μας ηλικία, να ζουν σε έναν αβίωτο πλανήτη.
