Η παγκοσμιοποίηση οδήγησε σε μεγαλύτερη κινητικότητα «για τους προνομιούχους» μετανάστες Ταυτόχρονα, όμως , αποκλείονται άνθρωποι από άλλες περιοχές του κόσμου, λέει ο κοινωνιολόγος Στέφεν Μάου στη Γερμανική Ραδιοφωνία (Dlf).
Ο Μάου είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου και συγγραφέας του βιβλίου “Sorting Machines – Reinventing the Frontier in the 21st Century”.
Οπως λέει καθηγητής Μάου, το 1990 υπήρχαν δώδεκα «τείχη» στα σύνορα χωρών σε όλο τον κόσμο ,αλλά ο αριθμός τους αυξήθηκε ραγδαία από το 2001. Σήμερα υπάρχουν 70 τείχη, συνήθως με συρματοπλέγματα , που φυλλάσονται από στρατιώτες σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Αυστραλία, η οποία έχει μόνο θαλάσσια σύνορα.
Τα σύνορα σήμερα εχουν επίσης μεγαλύτερο βαθμό επιλεκτικότητας,είναι διαφορετικά μεταξύ εκείνων που επιτρέπεται να περάσουν και για τους οποίους όλα γίνονται πολύ εύκολα και εκείνων που μένουν έξω. «Κρύψαμε τη σκοτεινή πλευρά της παγκοσμιοποίησης», λέει ο Μάου. Οι πολίτες των αφρικανικών χωρών έχουν σήμερα λιγότερα δικαιώματα κινητικότητας από ό, τι πριν από 30 ή 40 χρόνια, όταν μπορούσαν να ταξιδέψουν σε ευρωπαϊκές χώρες χωρίς βίζα. «Η κατάστασή τους έχει επιδεινωθεί».
Ο Μάου βλέπει μια αιτιώδη σύνδεση μεταξύ ανοικτών και κλειστών συνόρων: «Για να αυξηθεί η κινητικότητα των προνομιούχων, κάποιοι άλλοι έπρεπε να αποκλειστούν. Η παγκοσμιοποίηση παράγει κινητικότητα και ακινησία σε ίση ποσότητα. Αλλά μόνο ένα μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού μπορεί να επωφεληθεί από τις νέες ευκαιρίες. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές, ο παγκόσμιος Βορράς , αλλά και τα πλούσια κράτη του Κόλπου, είναι περιοχές από τις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να κινηθούν.
Αντίθετα, οι σκηνές στο αεροδρόμιο της Καμπούλ και οι δυσκολίες που έχουν πολλοί Αφγανοί για να φύγουν από τη χώρα είναι επίσης μια εύγλωττη μαρτυρία μιας κατάστασης που προκύπτει από την άνιση κινητικότητα. Πολλοί στον παγκόσμιο Νότο δεν έχουν επιβιβαστεί ποτέ σε αεροπλάνο στη ζωή τους. Ο αριθμός των ταξιδιωτών στην Αφρική για παράδειγμα,είναι περίπου το 10% του πληθυσμού. Αυτό που είναι φυσιολογικό για εμάς δεν ισχύει για τους άλλους. Αυτό εγείρει το ερώτημα της «παγκόσμιας δικαιοσύνης»: «Δεν έχουμε απαντήσει καθόλου σε αυτό μέχρι τώρα», τονίζει ο Γερμανός καθηγητής.
Ο καθηγητής Μάου λέει οτι η άρνηση θεώρησης ατόμων από τον Νίγηρα ή τη Σενεγάλη εξαρτάται από την ιδέα ότι εισέρχονται νόμιμα για να παραμείνουν παράνομοι. Σε αυτό το πλαίσιο μιλά για «σύνορα ως μηχανή διαλογής» που λειτουργεί από την πίσω πόρτα και στην οποία εμπλέκονται οι αρχές και η διοίκηση.
Ο Μάου θέλει να αφαιρέσει την εικόνα των συνόρων ως εδαφικά καθορισμένη, “ως γραμμή στο χάρτη”. «Τα σύνορα είναι παντού», λέει χαρακτηριστικά.
