Του Μωυσή Λίτση
Η εμφάνιση μιας νέας, πιο επικίνδυνης κατά τα φαινόμενα παραλλαγής του κορονοϊού, της Όμικρον, ανέδειξε για μία ακόμη φορά την προβληματική διαχείριση της πανδημίας. Φυσικά τα εμβόλια αποτελούν μια σημαντική πρόοδο, παρά τα όποια προβλήματα. Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν διέθετε τόσα πολλά εμβόλια για να αντιμετωπιστεί μια πανδημία. Η ύπαρξη ωστόσο πολλών εμβολίων δεν σήμανε και τη μεγαλύτερη απαραίτητη διεθνή συνεργασία που απαιτείται για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Μιας πανδημίας που δεν έχει σύνορα και η οποία εξαπλώνεται τάχιστα λόγω των ανοικτών συνόρων και των αναγκαίων διακρατικών επαφών και μετακινήσεων.
Οι ηγέτες του κόσμου επικεντρώθηκαν στο άνοιγμα των οικονομιών και κοινωνιών -ποιος δεν ήθελε έπειτα από ενάμιση χρόνο περιορισμών να ξεδώσει-, αφήνοντας την υπόθεση του εμβολιασμού στον αυτόματο πιλότο. Αντί μιας καμπάνιας πόρτα πόρτα με τη συμμετοχή πολλαπλών φορέων, με το άνοιγμα των κοινωνιών και οικονομιών μετά το καλοκαίρι, τα μέτρα προφύλαξης χαλάρωσαν ή καταστρατηγήθηκαν. Σήμερα βλέπουμε ακόμη και πετυχημένες στο θέμα του εμβολιασμού χώρες -Πορτογαλία, Δανία- να προχωρούν σε περιοριστικά μέτρα, προκειμένου να προλάβουν τα χειρότερα… με δεδομένη και την επικείμενη κινητικότητα λόγω εορτών.
Στη χώρα μας κάθε μέτρο αντιμετωπίζεται εξαρχής με άρνηση χωρίς εναλλακτική. Το πιστοποιητικό εμβολιασμού για να εισέλθει κανείς σε κατάστημα ή εσωτερικό χώρο εστίασης αντιμετωπίστηκε ως αντιπαραγωγικό.
Η συζήτηση περιστρέφεται στο ατομικό δικαίωμα του εμβολιασμού ή όχι, στον διαχωρισμό εμβολιασμένων και μη και όχι στο συλλογικό δικαίωμα στη ζωή και την ασφάλεια, προκειμένου να μη μολυνθείς. Όσο για τους εργαζόμενους στη δημόσια υγεία, από «ήρωες» θα θεωρηθούν «παθητικό», όταν θα επανέλθουν οι πιέσεις για δημοσιονομική πειθαρχία.
Η εμφάνιση της παραλλαγής Όμικρον επανέφερε στο προσκήνιο την ανάγκη συντονισμού των εμβολιαστικών προσπαθειών διεθνώς και κατάργησης της ευρεσιτεχνίας, προκειμένου όλο και περισσότερες χώρες να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις.
Αντ’ αυτού η Δύση μιλά για τη «διπλωματία των εμβολίων», αποκλείοντας από τη φαρέτρα εμβόλια που δεν προέρχονται από τις δικές της πολυεθνικές. Η παγκοσμιοποίηση των αγορών είναι καλή όταν πρόκειται για… επενδύσεις, που υποτίθεται βοηθούν την καταπολέμηση της φτώχειας. Για την αναγκαία παγκοσμιοποίηση των εμβολίων ωστόσο κανένας δεν μιλά, με τους χορτάτους στον δυτικό κόσμο να έχουν την πολυτέλεια να αμφισβητούν την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, όταν στις χώρες του Τρίτου Κόσμου λείπουν ακόμη και τα γνωστά, συνηθισμένα σε όλους μας εμβόλια.
