Του Ανδρέα Β. Παπαχαραλάμπους*
Το επικίνδυνο και αχρείαστο «έθιμο» της λαμπρατζιάς, ή τουλάχιστον το πώς έχει εξελιχθεί στις μέρες μας, αποτελεί σοβαρό πρόβλημα κάθε χρόνο για όλες τις Τοπικές Αρχές, την Πυροσβεστική και την Αστυνομία. Και κάθε χρόνο γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές, χωρίς να παρατηρείται μια αλλαγή στη νοοτροπία, παρά τις συνεχείς προσπάθειες της Πολιτείας. Συνεργεία του Δήμου μας, στο πλαίσιο των περιπολιών που διενεργούν για το θέμα, προσπαθούν να συζητούν με νεαρούς που «συλλαμβάνουν» επί τω έργω. Τους συμβουλεύουν, προσπαθούν να τους πείσουν, αλλά πολύ συχνά, δεν καθίσταται δυνατό να μεταπειστούν ή να συμμορφωθούν με τη νομοθεσία. Ακόμα συχνότερα, δεν εντοπίζονται, καθώς δρουν κρυφά και πολύ μεθοδικά.
Δυστυχώς, ως Τοπική Αρχή, οφείλουμε να καταβάλλουμε καθημερινά, όχι μόνο τις ημέρες του Πάσχα, αλλά και αρκετές εβδομάδες έως και ενάμιση μήνα πριν, προσπάθειες εντοπισμού και απομάκρυνσης μεγάλων ποσοτήτων ξύλων και άλλων υλικών που βρίσκονται κρυμμένα σε δημόσιους χώρους, προαύλια σχολείων και εκκλησιών, ανοικτούς χώρους, πάρκα και χώρους πρασίνου. Ενίοτε, αυτά τα υλικά έχουν κλαπεί. Συχνά, τα υλικά αυτά μπορεί να είναι ακατάλληλα ή ακόμα και επικίνδυνα όταν καούν. Άλλοτε, οι νεαροί μπορεί να αποκόψουν δέντρα παράνομα, για να έχουν προσάναμμα για τη λαμπρατζιά. Και εννοείται, ότι για όλα αυτά, ο Δήμος γίνεται λήπτης παραπόνων και εισηγήσεων, με την πλειοψηφία των δημοτών να διαφωνεί κάθετα με την πρακτική των λαμπρατζιών, αναγνωρίζοντας τόσο την επικινδυνότητα της όσο και τη ρύπανση που προκαλείται στην πόλη. Χωρίς υπερβολή, η εμπειρία καταδεικνύει ότι η πρακτική αυτή προκαλεί μια γενικότερη ταλαιπωρία αλλά και αίσθημα ανασφάλειας στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που δεν συμμετέχει στο οιονεί έθιμο.
Πρόσφατα, συνεργείο του Δήμου μας με τη συνδρομή της Αστυνομίας προέβη στην απομάκρυνση μεγάλης ποσότητας ξύλων και άχρηστων υλικών για λαμπρατζιές από την κοίτη του Πεδιαίου ποταμού, τα οποία ήταν πολύ προσεκτικά κρυμμένα. Και αναρωτιέμαι, με ποια λογική μπορεί κάποιος να ρυπαίνει τον Πεδιαίο, έναν πράσινο πνεύμονα μοναδικής αξίας της πόλης μας; Πώς μπορεί να θεωρεί κανείς ότι είναι εντάξει να κλέβει υλικά ή να αποκόπτει δέντρα; Πώς μπορεί να θεωρεί κανείς ότι μπορεί να απομακρύνει καλάθους πολυκατοικιών ή καρότσια υπεραγορών για να μεταφέρει υλικά, δυσκολεύοντας τη ζωή των γειτόνων του και καταστρέφοντας την περιουσία τους; Πώς μπορεί να θεωρεί κανείς ότι είναι εντάξει να επιβαρύνει την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και τον Δήμο του, την ώρα που έχουν να αντιμετωπίσουν σοβαρότατα προβλήματα της πόλης; Πώς συμβαδίζουν αυτές οι πράξεις με τα έθιμά μας;
Η ανεξέλεγκτη κατάσταση, η ασυδοσία, η απερισκεψία και η παντελής έλλειψη σεβασμού μας οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι οι λαμπρατζιές πρέπει να καταστούν παράνομες. Εξάλλου ο περί Δήμων Νόμος απαγορεύει την καύση υλικών σε κατοικημένες περιοχές, με απώτερο σκοπό τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας και της σωματικής ακεραιότητας όλων των πολιτών. Ως Δήμος Στροβόλου, δηλώνουμε κατηγορηματικά τη διαφωνία μας με ορισμένους Δήμους, που όχι μόνο δεν λαμβάνουν μέτρα για τον τερματισμό των λαμπρατζιών, αλλά μάλιστα συμμετέχουν στο άναμμά τους, παραβαίνοντας, χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό και ελαφρά τη καρδία, τις πρόνοιες της σχετικής νομοθεσίας.
Και ερωτώ, αξίζει όντως να προστατεύσουμε και να συνεχίσουμε ένα «έθιμο» αμφιλεγόμενης ιστορικής και θρησκευτικής σημασίας, που θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά μας, προκαλεί οχληρία και ρύπανση; Σας θυμίζω, ότι σχεδόν κάθε χρόνο, κάποιοι επιτήδειοι, ένθερμοι υποστηρικτές του «εθίμου» αυτού, λεηλατούν μέχρι και σχολικά κτήρια, για να κλέψουν έπιπλα, θρανία και καρέκλες, μόνο και μόνο για να τα κάψουν στις λαμπρατζιές. Τα θρανία, στα οποία τα παιδιά μας θα μάθουν τα πρώτα τους γράμματα, γίνονται σε μία νύχτα ξύλα για προσάναμμα, προς ευχαρίστηση μιας μικρής μερίδας ανεύθυνων συμπολιτών μας.
Και κάτι ακόμα: πολύ συχνά αυτά τα «έθιμα» καταλήγουν σε σοβαρούς τραυματισμούς ή τραγωδίες και σημαδεύουν τις ζωές δεκάδων συνανθρώπων μας. Πώς μπορούμε να δικαιολογούμε ένα «έθιμο» που αφήνει παιδιά ακρωτηριασμένα; Αξίζουν αυτό το τίμημα, τα λίγα λεπτά που θα διασκεδάσουμε με το άναμμα της λαμπρατζιάς; Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις άγιες ημέρες του Πάσχα να αμαυρώνονται κατ’ αυτό τον τρόπο και να μας γεμίζουν όλους με ανησυχία για τα παιδιά μας ή αγαπημένα μας πρόσωπα, που μπορεί απλά να βρεθούν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία της Πολιτείας για την προώθηση νέου νομοσχεδίου με σκοπό τον έλεγχο της κατάστασης, ωστόσο διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για το περιεχόμενό του, διότι, με βάση την εμπειρία μας, δεν είναι δυνατόν οι Τοπικές Αρχές να αντιμετωπίσουν μόνες τους την κατάσταση με τα μέσα που διαθέτουν και με το είδος των περιστατικών που λαμβάνουν χώρα. Είδαμε τι γίνεται και στον Δήμο Πολεμιδιών. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται εκ πρώτης όψεως και θεωρούμε ότι δεν μπορούν να επιτραπούν οι ελεγχόμενες λαμπρατζιές, καθώς είναι πρακτικά αδύνατον να ελεχθούν ή και να καταγγελθούν οι ομάδες των παρανομούντων από το προσωπικό οποιασδήποτε Τοπικής Αρχής. Εξού και απευθύνουμε έκκληση στο Κράτος να δώσει μια ολοκληρωμένη λύση μέσω του νόμου, για να έχουμε την ευχέρεια να ζήσουμε την κατάνυξη των ημερών του Πάσχα, χωρίς να θρηνήσουμε για ακόμα μια χρονιά θύματα.
*Δημάρχου Στροβόλου
