Επιμνημόσυνη δέηση για τον Γιάννη Ιωαννίδη τελέστηκε το μεσημέρι στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη Βούλας.
Η εκκλησία γέμισε από ανθρώπους του ελληνικού Αθλητισμού, οι οποίοι θέλησαν να πουν το τελευταίο «αντίο» στον προπονητή που σημάδεψε το ελληνικό μπάσκετ και τις δεκαετίες του ΄80 με τον Άρη και του ΄90 με τον Ολυμπιακό, καθώς στην αυριανή ταφή του (6/10, 17:00) στη Θεσσαλονίκη (Θέρμη) δεν θα μπορούσαν να παραβρεθούν όλοι.
Το πιο συγκινητικό σημείο της τελετής ήταν ο επικήδειος που εκφώνησε η κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη, Ελένη-Θεοδώρα, για να αποχαιρετήσει τον πατέρα της. Με λόγο μεστό, η μεγάλη αγάπη του εκλιπόντα άγγιξε τις καρδιές των παρευρισκομένων σε σημείο δακρύων, αναφέροντας:
«Αγαπημένε μου πατέρα, λατρεμένε μπαμπά μου…
Στέκομαι εδώ σήμερα και σε κοιτώ την ώρα που μπαρκάρεις για το τελευταίο σου ταξίδι.
Και δεν είμαι μόνη μου, εδώ είναι όλοι για να σου πούμε το τελευταίο αντίο, να σου φωνάξουμε σιωπηλά πόσο σε αγαπάμε και τι σήμαινες, τι θα σημαίνεις πάντοτε για την οικογένειά σου, για το μπάσκετ, για τον αθλητισμό, για ολόκληρη την Ελλάδα…
Έφυγες νωρίς και άδοξα μπαμπά. Έφυγες αλλά πάλεψες με γενναιότητα, όπως το έκανες σε όλη σου τη ζωή.
Στάθηκες στις επάλξεις, πολέμαγες σαν θηρίο, δεν φοβόσουν κανέναν και τίποτε, ήσουν γεννημένος νικητής και ατρόμητος.
Και τώρα που σε αποχαιρετάμε, πάλι αγέρωχο σε βλέπω μπροστά μου…
Δάκρυα αυλακώνουν τα πρόσωπα μας, σήμερα που σού λέμε το αντίο, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος, η παρηγοριά: θρηνούμε που σε χάσαμε, μα χαιρόμαστε κιόλας επειδή ζήσαμε μαζί σου, μεγαλώσαμε μαζί σου, βαδίσαμε στις στράτες που χάραξες, ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδινες…
Πάντοτε ζητούσες να σε προσφωνούν κόουτς και τίποτε άλλο.
Κοουτσάρα μου, θα σου πω κάτι: το παιχνίδι δεν τελείωσε, απλώς πήρες ένα τάιμ άουτ για να το συνεχίσεις στα επουράνια γήπεδα, περνώντας στην αθανασία.
Ένα τραγούδι της αγαπημένης σου, Μαρινέλλας λέει
“Καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό μα δεν, μα δεν υπάρχουν δρόμοι”.
Εσύ όμως μπαμπά μου τους βρήκες αυτούς τους δρόμους…».
