Οι καλύτερες θρησκευτικές ταινίες δεν είναι πάντα οι προφανείς επιλογές, με κληρικούς ή ιστορίες της Βίβλου.
Με ένα ανορθόδοξο τρόπο, μερικοί καλλιτέχνες αναδεικνύουν τα βασικά στοιχεία της πίστης μέσα από ανθρώπινες ιστορίες ή ένα πορτρέτο συγκεκριμένου τρόπου ζωής.
Τι προτείνει το Spectator για αυτή τη Μεγάλη Εβδομάδα:
Τα Πάθη του Χριστού, του Mel Gibson
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως ακόμα και ο Mel Gibson τα κατάφερε με μια ταινία όχι μόνο στα αγγλικά, αλλά στα εβραϊκά, τα αραμαϊκά και τα λατινικά. Η ταινία ήταν αμφιλεγόμενη με βάση το ότι ήταν αφενός πολύ βίαιη, αφετέρου αντισημιτική, αν και θα πρέπει να θυμόμαστε ότι τα γεγονότα των Παθών ήταν φρικτά βίαια και όλοι οι πρωταγωνιστές που καταδικάζουν οι Ρωμαίοι ήταν και οι ίδιοι Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένου του Χριστού.
Ενώπιον Θεών και Ανθρώπων, του Xavier Beauvois
Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία του 1996, όταν μια κοινότητα από το Τάγμα των Τραπιστών μοναχών στο μοναστήρι Tibhurine στην Αλγερία δολοφονήθηκε από ισλαμιστές κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Είναι ένα εξαιρετικά συγκινητικό πορτρέτο του πρόθυμου μαρτυρίου, μια εξερεύνηση της έννοιας της εξουσίας και της μοναστικής κλήσης. Υπάρχει ακόμη και χιούμορ.
Σιωπή, του Martin Scorsese
Η ταινία αποτελεί τον φόρο τιμής του Scorsese στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ιάπωνα Shusaku Endo. Ο Andrew Garfield ως ο κύριος πρωταγωνιστής Rodrigues, είναι ο ένας από τους δύο ιεραπόστολους Ιησουίτες (άλλος είναι ο Adam Driver ) που ταξιδεύουν στην Ιαπωνία για να βρουν τον μέντορά τους, Ferreira (Liam Neeson). Είναι μια εξερεύνηση, μεταξύ άλλων, της φύσης του σταυρωμένου Χριστού και βασίζεται στον διωγμό των Χριστιανών στην Ιαπωνία του δέκατου έβδομου αιώνα.
Η αποστολή, του Roland Joffe
Η ταινία αφορά την αποστολή Ιησουιτών στη Νότια Αμερική του δέκατου όγδοου αιώνα, με ένα λαμπερό καστ, συμπεριλαμβανομένων των Robert de Niro και Jeremy Irons, σε σενάριο του Robert Bolt. Η πλοκή αφορά τόσο την ατομική λύτρωση όσο και τον τρόπο με τον οποίο η πίστη λειτουργεί σε έναν ξεπεσμένο κόσμο όπου η ρεαλπολιτίκ υπερισχύει της θρησκείας και οι δύο καθολικές δυνάμεις, η Ισπανία και η Πορτογαλία, πολεμούν για τα συμφέροντά τους μέσω των γηγενών λαών της φυλής.
Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές, του Fred Zinneman
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Robert Bolt με θέμα τις τελευταίες μέρες της ζωής του Άγγλου νομικού, συγγραφέα και πολιτικού Thomas More. Ως γνωστόν, ο Bolt προβάλλει τις φιλελεύθερες αξίες της δεκαετίας του ’60 στον More, κυρίως την εξύψωση της ατομικής συνείδησης πάνω από όλα. Όπως παρατηρεί ο ιστορικός Eamon Duffy, «ως ένας καλός μεσαιωνικός καθολικός, ο More επέμενε στην υπεροχή της αντικειμενικής αλήθειας, την οποία μαρτυρούσε η κοινότητα της Εκκλησίας, ό,τι κι αν πίστευε το άτομο γι’ αυτό. Αυτός ήταν ο λόγος που ήταν τόσο αμείλικτα αντίθετος στην αίρεση». Και όμως υπάρχει αλήθεια στην απεικόνιση αυτής της ταινίας του More ως ανθρωπιστή, χιουμορίστα και στοργικού πατέρα…αλλά και ως Χριστιανού απόλυτης ακεραιότητας.
Μια Υπέροχη Ζωή, του Frank Capra
Αυτή είναι η πιο πληθωρική επιβεβαίωση της αξίας κάθε ανθρώπου. Ο George Bailey σκέφτεται να αυτοκτονήσει, αλλά οι προσευχές της οικογένειάς του φτάνουν στον παράδεισο, που στέλνει έναν άγγελο (δεύτερης τάξης) για να του υπενθυμίσει τη διαφορά που κάνουμε στον κόσμο.
Ουράνια Οπτασία, του Henry King
Αυτή είναι μια συναισθηματική και γοητευτική αναπαράσταση της Bernadette Soubirous, της νεαρής Γαλλίδας, της οποίας τα οράματα της Παναγίας το 1858 οδήγησαν στην εύρεση των ιαματικών πηγών στη Λούρδη που επισκέπτονται σήμερα οι προσκυνητές. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του Franz Werfel και δεν θα αρέσει στους σκληροτράχηλους σύγχρονους θεατές.
Η γιορτή της Μπαμπέτ, του Gabriel Axel
Εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για έναν Γάλλο πρόσφυγα από τον γαλλοπρωσικό πόλεμο του, ο οποίος απασχολείται από τις δύο κόρες ενός πάστορα στη Δανία. Όταν κερδίσει το λαχείο, τους μαγειρεύει σε ένα γλέντι.
