Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, Τζόνα Α. Ναζάρο, απέρριψε τις εκκλήσεις για απαγόρευση της ταινίας «My Neighbor, Adolf» του Λέον Προυντόβσκι, η οποία κάνει παγκόσμια πρεμιέρα σήμερα στην Piazza Grande του Λοκάρνο, μετά τη διαμάχη που πυροδότησε η χρηματοδότησή της.
Ομάδα Ισραηλινών σκηνοθετών και καλλιτεχνών προέτρεψε τους διοργανωντές του Φεστιβάλ του Λοκάρνο να αποκλείσουν την ταινία λόγω του ισχυρισμού ότι το Ίδρυμα Ραμπίνοβιτς, ένας από τους χρηματοδότες της, έθεσε όρους με πολιτικά κίνητρα για τη χορήγηση των πόρων.
Υποστηρίστηκε ότι το Ίδρυμα υποχρεώνει πλέον βάσει συμβολαίου τους παραγωγούς να συμφωνήσουν ότι οι ταινίες τους δεν περιλαμβάνουν καμία δήλωση ή μήνυμα που αρνείται την «ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ ως εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους», σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε την Τρίτη στο THR.
Ο Τζόνα Ναζάρο σε δήλωσή του στο Variety ανέφερε: «Όταν επιλέξαμε το «My Neighbor Adolf» του Λέον Προυντόβσκι τον Απρίλιο, επιλέξαμε μια ταινία που μας έπεισε με την τρομερή καλλιτεχνική της ποιότητα. Μια απεικόνιση της περίπλοκης ανθρώπινης εμπειρίας, που εκφράζεται από τις συγκινητικές ερμηνείες των Ντέιβιντ Χέιμαν και Ούντο Κίερ. Το Φεστιβάλ του Λοκάρνο θα προβάλει την ταινία όπως είχε προγραμματιστεί στην Piazza Grande στις 4 Αυγούστου».
«Η ελευθερία της έκφρασης και η καλλιτεχνική ελευθερία είναι οι κατευθυντήριες αρχές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο εδώ και 75 χρόνια. Είμαστε πεπεισμένοι ότι όλα τα καλλιτεχνικά έργα χρειάζονται ανεξαρτησία και διάλογο και πρέπει πάντα να παράγονται χωρίς περιορισμούς. Ο Λέον Προυντόβσκι επιβεβαίωσε ότι δεν υπέστη πιέσεις όταν γύριζε την ταινία του», πρόσθεσε.
Στη μαύρη κωμωδία ο Ντέιβιντ Χέιμαν υποδύεται τον Πόλσκι, έναν γκρινιάρη ηλικιωμένο που ζει στην άγρια φύση της Κολομβίας το 1960.
Ο Πόλσκι, ο οποίος επέζησε του Ολοκαυτώματος και μισεί όλους τους Γερμανούς, στενοχωριέται όταν μαθαίνει ότι ο νέος του γείτονας είναι ένας ηλικιωμένος Γερμανός, με το όνομα Χέρτζογκ. Όταν πληροφορείται ότι ο Αδόλφος Άιχμαν βρέθηκε να ζει στην Αργεντινή, πείθει τον εαυτό του ότι ο γείτονάς του μπορεί να είναι ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος προσποιήθηκε ότι πέθανε το 1945 και διέφυγε στη Νότια Αμερική.
Προσπαθεί να πείσει τη Μοσάντ, την ισραηλινή υπηρεσία πληροφοριών, ότι πρέπει να απαγάγουν τον Γερμανό, όπως έκαναν με τον Άιχμαν νωρίτερα εκείνο το έτος. Αλλά για να επιβεβαιώσει τις υποψίες του, πρέπει να γίνει φίλος με τον διπλανό του και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, ώστε να μπορέσει να συγκεντρώσει τα στοιχεία.
Η ιδέα για την ταινία ήρθε για πρώτη φορά στον Προυντόβσκι μετά την επίσκεψη του στη Βραζιλία. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του, ο επί χρόνια φίλος του και συν-σεναριογράφος του «My Neighbor, Adolf», Ντμίτρι Μαλίνσκι, πρότεινε να γράψουν ένα σενάριο εμπνευσμένο από το θρίλερ του 1978 «The Boys From Brazil», με πρωταγωνιστές τους Γκρέγκορι Πεκ, Λόρενς Ολιβιέ και Τζέιμς Μέισον το οποίο εστιάζει στον ναζί εγκληματία πολέμου Γιόζεφ Μένγκελε που κρύβεται στη Νότια Αμερική.
Ήταν ο Μαλίνσκι που πρότεινε την ιδέα ότι ο Χίτλερ είχε επιζήσει από τον πόλεμο και ήθελε να κάνει εικασίες για το πώς θα ήταν να τον συναντούσε, ακόμη και να κοιτάζει γύρω από το σπίτι του.
Ο Προυντόβσκι αποφάσισε ότι δεν ήθελε να επικεντρωθεί στον Χίτλερ και να προσπαθήσει να μπει στο μυαλό ενός τόσο κακού ανθρώπου. Αντίθετα, ήθελε να υιοθετήσει την άποψη κάποιου –όπως η γιαγιά του– που είχε επιζήσει από το Ολοκαύτωμα, και υπέφερε ακόμα από το τραύμα αυτού, και μετά συναντά έναν Γερμανό που μπορεί να είναι ο Χίτλερ.
Ο Πόλσκι είναι, όπως λέει ο σκηνοθέτης, κάποιος «που δεν κατάφερε ποτέ να θρηνήσει» τους θανάτους της οικογένειάς του στο Ολοκαύτωμα. Μετά το 1945, ήταν εκτοπισμένος, προσπαθώντας να βρει το καλύτερο μέρος για να επιβιώσει και μετακομίζει στην Κολομβία για να ξεφύγει από τους ανθρώπους που προκάλεσαν το Ολοκαύτωμα ή στάθηκαν δίπλα και δεν έκαναν τίποτα για να το σταματήσουν.
Ο σκηνοθέτης βλέπει τη σχέση μεταξύ των γειτόνων στην ταινία ως ένα είδος παραβολής για δύο άντρες που παραμένουν χωριστά λόγω πολιτικής χωρίς να γνωρίζονται πραγματικά. Το κλειδί για να ξεπεραστούν αυτές οι διαφορές είναι να μιλήσεις με την άλλη πλευρά και με αυτόν τον τρόπο «μπορείς να μπεις σε κάτι πιο συναισθηματικό και πιο ανθρώπινο» ανέφερε σύμφωνα με το Variety. Θα μπορούσε να θεωρηθεί, προσθέτει, ως μια αλληγορία για τη σχέση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
