Στην σεξουαλική κακοποίηση και στην σιωπή των επιζώντων, αναφέρεται με ανακοίνωση της η Δήμητρα Σακέλλη, συντονίστρια πρόληψης του Παγκύπριου Συνδέσμου Πρόληψης και Ψυχικής Παιδείας RISE.
Σύμφωνα με την κ. Σακέλλη, τα σεξουαλικά αδικήματα είναι από τα λιγότερο καταγγελθέντα αδικήματα, προσθέτοντας πως τα άτομα επιζώντες της σεξουαλικής βίας καταγγέλλουν τη θυματοποίηση τους χρόνια μετά ή ποτέ. Τα συναισθήματα ντροπής, ενοχής και εξευτελισμού που βιώνουν τα θύματα για χρόνια μετά το περιστατικό κακοποίησης αποτρέπει την καταγγελία.
Προσθέτει πως το θύμα αναλώνεται στην αυτοκριτική και την ενοχοποίηση του εαυτού χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η θυματοποίηση οφείλεται εξολοκλήρου και αναμφίβολα στη συμπεριφορά του δράστη.
Ο φόβος της εκδίκησης και ο φόβος να μην γίνει πιστευτός/η , η οικονομική ή η συναισθηματική εξάρτηση στον δράστη, η εύλογη δυσπιστία στην αστυνομία και το σύστημα δικαιοσύνης όπου τα θύματα θυματοποιούνται εκ νέου αντιμετωπίζοντας αμάθεια, διάκριση και επικριτικές συμπεριφορές καθώς επίσης και επίπονη έκθεση σε εξετάσεις και αναβίωση της κάθε λεπτομέρειας που χρειάζεται να εξιστορήσουν, αναφέρει.
Σημειώνει επίσης πως η δυσπιστία στην νομική διαδικασία, η ατιμωρησία, οι ανύπαρκτες καταδίκες και ο εξευτελισμός κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αποτελούν βασικό λόγο μη καταγγελίας εφόσον βασική προϋπόθεση για ένα άτομο να μπορέσει να αντεπεξέλθει σε αυτά είναι το ψυχικό απόθεμα δύναμης.
Σύμφωνα με την ίδια τα θύματα σεξουαλικής βίας δεν γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να αναζητήσουν βοήθεια και πώς να το πράξουν, είτε πρόκειται για ιατρική η ψυχολογική η νομική βοήθεια, σημειώνοντας πως δεν υπάρχει η ενημέρωση ούτε η προσβασιμότητα σε υπηρεσίες στήριξης και αυτό δεν βοηθά στην ενθάρρυνση του θύματος να προσπεράσει την δυσπιστία για την ικανότητα των αρχών να παρέχουν βοήθεια και να ζητήσει στήριξη.
Αναφέρει επίσης, μεταξύ άλλων, πως το κοινωνικό στίγμα είναι ο παράγοντας με τον οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο το θύμα σε όλα τα στάδια της αποκάλυψης της θυματοποίησης και ο παράγοντας που καθορίζει τον χειρισμό του θύματος κατά την αναζήτηση βοήθειας, στήριξης και δικαιοσύνης.αι ο φόβος να μην γίνει πιστευτός/η , η οικονομική ή η συναισθηματική εξάρτηση στον δράστη, η εύλογη δυσπιστία στην αστυνομία και το σύστημα δικαιοσύνης όπου τα θύματα θυματοποιούνται εκ νέου αντιμετωπίζοντας αμάθεια, διάκριση και επικριτικές συμπεριφορές καθώς επίσης και επίπονη έκθεση σε εξετάσεις και αναβίωση της κάθε λεπτομέρειας που χρειάζεται να εξιστορήσουν.
