Καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση η μία μετά την άλλη… Από τον αθλητισμό, στον καλλιτεχνικό χώρο και στην πολιτική. Τώρα και στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Γυναίκες που βρίσκουν σιγά-σιγά το κουράγιο να μιλήσουν για όσα βίωσαν. Άλλες καταγγέλλουν και άλλες όχι.
Η νέα καταγγελία που βλέπει το φως της δημοσιότητας έρχεται από ελλαδικό Μέσο και αφορά Κύπρια εν αποστρατία υπαξιωματικό η οποία καταγγέλλει δημοσίως ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στην Εθνική Φρουρά.
Πρόκειται για τέως λοχία Πυροβολικού, τη Μύρια Παπασωκράτους, η οποία μίλησε στο κανάλι Europe1 στην παρουσία δικηγόρου της και εξιστόρησε τα όσα έζησε.
Το πρώτο περιστατικό κατά τον ισχυρισμό της, σημειώθηκε το 1999 και το δεύτερο ένα χρόνο μετά.
Όσα εξιστόρησε…
«Ονομάζομαι Μύρια Παπασωκράτους και είμαι 47 ετών. Μπήκα στις Ένοπλες Δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1997, ήδη διαζευμένη και μητέρα τριών παιδιών. Η πρώτη φορά που δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση ήταν το 1999. Ήταν ένας αξιωματικός τότε που μου είχε ζητήσει να κάνω σχέση μαζί του, λέγοντάς μου ότι αν δε συμφωνήσω, δε θα περνούσα καλά. Κατήγγειλα το περιστατικό στο διοικητή μου ο οποίος όμως τύχαινε να είναι κουμπάρος του εν λόγω αξιωματικού. Με ρώτησε αν είχα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία δυστυχώς δεν είχα και εκεί το θέμα έκλεισε για εκείνους.
Στη συνέχεια άρχισα να δέχομαι εκφοβισμό σε διάφορες μορφές, με αποτέλεσμα να εξωθούμαι σε μεταθέσεις. Δεχόμουν ψυχολογικό πόλεμο τόσο εντός του γραφείου όσο και εκτός, στον οποίο είχαν εμπλέξει και την οικογένειά μου.
Το 2010 συνέβη το δεύτερο και πιο σοβαρό περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης. Στις 15 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς, ο προϊστάμενός μου, ταγματάρχης στο βαθμό τότε, μου επιτέθηκε. Με άρπαξε, έσκυψε από πάνω μου, μου έτριβε την κοιλιά κι άρχισε να με φιλάει. Εγώ αντέδρασα.
Σε κατάσταση πανικού ανέφερα το περιστατικό στον υποδιοικητή μου. Τον κάλεσε στο γραφείο, εκείνος παραδέχτηκε την πράξη του και ζήτησε συγγνώμη. Μου είπαν πως θα ήταν καλύτερα να σωπάσω. Ο ταγματάρχης μου ζήτησε να συνεχίσω να εργάζομαι μαζί του αλλά εγώ ζήτησα την άμεση μετακίνησή μου. «Τί ζητάς για να σωπάσεις;» με είχαν ρωτήσει. «Δε θέλω τίποτα άλλο πέρα από τη μετακίνησή μου», απάντησα. Από την επόμενη κιόλας ημέρα ξεκίνησε πόλεμος εναντίον μου.
Λίγες εβδομάδες αργότερα υπήρχε κανονισμένη συνάντησή μου με τον Αρχηγό. Λίγο πριν τον συναντήσω, τέσσερα άτομα, ένας εκ των οποίων γιατρός, με οδήγησαν σε ένα γραφείο, με κλείδωσαν εκεί και μου φώναζαν για να υπογράψω ένα έγγραφο που έφεραν μπροστά μου. Τρομοκρατημένη όπως ήμουν, υπέγραψα το έγγραφο χωρίς να το διαβάσω. Ύστερα με οδήγησαν τα ίδια άτομα στο γραφείο του Αρχηγού όπου κι εκείνος μου φώναζε να σιωπήσω και με απείλησε με απόλυση.
Πολλές φορές δέχτηκα απειλές προκειμένου να σωπάσω. Ύστερα έβαζαν συναδέλφους μου να λένε ότι ήμουν «του δρόμου». Έλεγαν ότι είμαι τρελή. Αυτά μου τα μετέφεραν αξιωματικοί που είχαν δεχθεί συμβουλές να μην έχουν καμία επαφή μαζί μου. Χρησιμοποιώντας στρατιώτες ενοχλούσαν την οικογένειά μου. Προσπάθησαν να πάρουν έγγραφα από το γραφείο μου για να με ενοχοποιήσουν. Προσπάθησαν να με ενοχοποιήσουν βάζοντάς μου φυσίγγια 7,62 μέσα στην τσάντα. Μου έλεγαν να σωπάσω γιατί αλλιώς θα χάσω τη δουλειά μου.
