Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μεταναστών o Τύπος αφιερώνει σχόλια και ρεπορτάζ για τα παράνομα pushbacks και την κακομεταχείριση που υφίστανται εκατοντάδες πρόσφυγες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αναφορές και στη Σπιναλόγκα.
Η Süddeutsche Zeitung γράφει αναφερόμενη στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα στην Ευρώπη. «Χιλιάδες άνθρωποι χρησιμεύουν ως μέσο αποτροπής. Κάθε εικόνα λάσπης και δυστυχίας από τους καταυλισμούς προσφύγων στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον κόσμο: μείνε μακριά. Η μετανάστευση στην Ευρώπη είναι ένας εφιάλτης. Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει επίσης την πολιτική της αποτροπής με pushbacks, με την παράνομη απώθηση προσφύγων. Τους εγκαταλείπει. Οι ευρωπαϊκές νομικές αξίες καταπατώνται, τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτως ή άλλως. Δεν μπορεί να παραμείνει έτσι η κατάσταση. Όχι μόνο οι ηγέτες, αλλά και η κοινωνία των πολιτών και οι εκκλησίες πρέπει να ασκήσουν ξανά πίεση για να τερματιστεί αυτή η αφόρητη κατάσταση. Χωρίς κράτος δικαίου σε ολόκληρη την Ευρώπη και χωρίς θεμελιώδη δικαιώματα για όλους, οι υποσχέσεις της δημοκρατικής κοινωνίας των πολιτών είναι άχρηστες. Αδειάστε τους καταυλισμούς, κατανείμετε τα άτομα, εάν είναι απαραίτητο σε μια μικρή ομάδα πρόθυμων στην Ευρώπη. Γίνεται».
Μια ευρωπαϊκή έκθεση
Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μεταναστών, η TAZ σε ένα ολοσέλοδο ρεπορτάζ με τον τίτλο «Σε 1.500 σελίδες η ντροπή της Ευρώπης» αναφέρεται στη «Μαύρη Βίβλο των Pushbacks». Μια έκθεση που έχουν συντάξει οργανώσεις που ασχολούνται με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναφέρεται στην καταπάτησή τους μέσω των παράνομων pushbacks, τα οποία όπως σημειώνει η εφημερίδα έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Η έκθεση συντάχθηκε μετά από εντολή της κοινοβουλευτικής ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο. Η ΤΑΖ σημειώνει: «Οι περιπτώσεις που αναφέρονται συμπεριλαμβάνουν 12.654 άτομα που απωθήθηκαν και αποτελούν μόνο ένα πολύ μικρό τμήμα αυτού που πραγματικά συμβαίνει στην πράξη. Η Μαύρη Βίβλος τεκμηριώνει λεπτομερώς τα αλυσιδωτά pushbacks που εκτελούνται. Οι παράνομες μεταφορές από την Ιταλία ή την Αυστρία μέσω της Σλοβενίας και της Κροατίας και κατά μήκος της αχρηστευμένης Βαλκανικής Οδού προς τα ευρωπαϊκά εξωτερικά σύνορα. Στο επίκεντρο της έκθεσης βρίσκεται η συμπεριφορά των συνοριοφυλάκων. Η έκθεση του δικτύου BIVM κάνει λόγο για “ατελείωτες αναφορές ανελέητης, σαδιστικής και εξευτελιστικής βίας που θυμίζει βάναυσες δικτατορίες». Επιπλέον, η κατάσταση το 2020 επιδεινώθηκε: «Είναι σπάνιο να μην περιλαμβάνεται μία ή περισσότερες μορφές κακοποίησης σε ένα pushback. Στην Κροατία και στην Ελλάδα πλήττονται σχεδόν στο 90% των τεκμηριωμένων περιπτώσεων».
H Σπιναλόγκα
Η FAZ αναφέρεται σε ένα μακροσκελέστατο ρεπορτάζ στη Σπιναλόγκα και στην ιστορία της ανά τους αιώνες. Το νησί βέβαια σφραγίστηκε από παραμονή των ασθενών με λέπρα. Η εφημερίδα γράφει: «Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η ιατρική θεραπεία έγινε όλο και καλύτερη και τελικά το αντιβιοτικό, αντιφλεγμονώδες δαψόνη πέτυχε πειστικά αποτελέσματα θεραπείας. Οι πρώτοι ασθενείς επετράπη να φύγουν από το νησί. Η λέπρα δεν ήταν πλέον θανατική ποινή και κανένας λόγος να αφήσεις την παλιά σου ζωή πίσω για πάντα. Το 1957 η Σπιναλόγκα έκλεισε τελικά ως ένας από τους τελευταίους σταθμούς λέπρας στην Ευρώπη. Πέντε χρόνια αργότερα ο τελευταίος κάτοικος απομακρύνθηκε. Ήταν ο ιερέας της εκκλησίας του χωριού. Τότε το νησί ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό. Οι πρώην κάτοικοι σπάνια μίλουσαν για το χρόνο τους στο νησί. Η ασθένεια ήταν πολύ μεγάλο κοινωνικό στίγμα. Πολλά από τα κτίρια που ανεγέρθηκαν κατά την περίοδο της παραμονής των λεπρών κατεδαφίστηκαν από τον ΕΟΤ, στον οποίο ανήκει το νησί. Το φρούριο πάντως διατηρήθηκε.
