Την ενίσχυση της εταιρικής σχέσης των ΗΠΑ με την Κυπριακή Δημοκρατία προτείνει σε άρθρο γνώμης, που υπογράφει στην ευρωπαϊκή έκδοση του Politico ο Ίβο Ντάαλντερ, διευθύνων σύμβουλος της δεξαμενής σκέψης Chicago Council on Global Affairs, σημειώνοντας πως μια τέτοια σχέση «μπορεί να είναι το κλειδί για να γίνει το κυπριακό πρόβλημα η κυπριακή λύση», παραπέμποντας κυρίως στις λύσεις στις οποίες η χώρα μπορεί να συμβάλει αναφορικά με τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην εξωτερική πολιτική.
Ο κ. Ντάαλντερ, ο οποίος διετέλεσε επίσης Πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και γράφει τακτική στήλη στο Politico, επικαλείται στο άρθρο του δήλωση του Προέδρου Χριστοδουλίδη σε ομάδα Αμερικανών επισκεπτών, ο οποίος φέρεται να ανέφερε πως η χώρα βλέπει την Κύπρο σαν πρόβλημα αλλά πως αυτό είναι λάθος, καθώς θα πρέπει να τη βλέπουν ως λύση.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, οι ΗΠΑ θεωρούν την Κύπρο ως πρόβλημα κυρίως λόγω του ότι αποτελεί πηγή σύγκρουσης μεταξύ των συμμάχων τους, Ελλάδα και Τουρκία. Ωστόσο, προσθέτει ο κ. Ντάαλντερ, η χώρα αποτελεί μέλος της ΕΕ από το 2004 και «έχει περισσότερα να προσφέρει πέρα από το να είναι το ατυχές επίκεντρο τουρκικών περιφερειακών φιλοδοξιών».
Παρά τη διαίρεση και τη συνεχιζόμενη σύγκρουση, προσθέτει, η Κύπρος είναι «νησί σταθερότητας σε ένα αυξανόμενα ταραγμένο μέρος του κόσμου» και αποτελεί πλατφόρμα για πολιτικές, οικονομικές, ανθρωπιστικές και στρατιωτικές δράσεις «στο σημείο που η Ευρώπη τέμνεται με τη Μέση Ανατολή».
Ο αρθρογράφος επισημαίνει πως η αξία του νησιού υπογραμμίστηκε μετά τις 7 Οκτωβρίου το 2023 και την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, καθώς η χώρα είναι το πιο κοντινό σημείο για διοργάνωση εκκένωσης πολιτών δυτικών χωρών, και καθώς πρόσφερε στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ πρόσβαση σε περίπτωση κλιμάκωσης του πολέμου.
Στη συνέχεια αναφέρεται στην πρόταση του Προέδρου Χριστοδουλίδη για τον ανθρωπιστικό διάδρομο προς τη Λωρίδα της Γάζας, την οποία το Ισραήλ «καλωσόρισε συγκρατημένα», αν και αρχικά η διεθνής κοινότητα προτίμησε τη χρήση των χερσαίων ανθρωπιστικών διόδων από την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Η κατάσταση, σημειώνει, άλλαξε καθώς η ανθρωπιστική κατάσταση στη Γάζα επιδεινώθηκε, με αποτέλεσμα τη λειτουργία του ανθρωπιστικού διαδρόμου μέσω της προσωρινής προβλήτας που δημιούργησε ο αμερικανικός στρατός και μέσω του Ασντόντ.
Η αξία της Κύπρου στη Γάζα, συνεχίζει ο αρθρογράφος, είναι μέρος μιας ευρύτερης τάσης, καθώς μετά την οικονομική κρίση του 2012 – 2013 η χώρα είναι πηγή οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης, η οποία «εργάζεται για να καθαρίσει ένα διαβόητα διεφθαρμένο τραπεζικό σύστημα και δεν είναι πλέον ο κορυφαίος προορισμός για εύκολο ρωσικό χρήμα».
Όπως τονίζεται, η Κυβέρνηση της χώρας έχει καλέσει το FBI και το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ για βοήθεια στη διερεύνηση υποθέσεων ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, παρέχοντας πληροφορίες, προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις των θεσμών και μέσω της συνεργασίας με το FBI σε έρευνες ακόμα και κατά πολιτών της Κύπρου.
Επίσης, συνεχίζει το κείμενο, «η Λευκωσία έχει βάλει τέλος στη μακρά και άνετη σχέση της με τη Μόσχα, κάνοντας μια αποφασιστική στροφή στη Δύση – ειδικότερα τις ΗΠΑ». Παρά το ότι δεν είναι και δύσκολα μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ λόγω ενός βέβαιου τουρκικού βέτο, προστίθεται, η χώρα ζητά ισχυρότερους δεσμούς ασφαλείας και στρατιωτικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα την υπογραφή διμερούς συμφωνίας το 2018, το άνοιγμα της κυπριακής πρεσβείας σε στρατιωτικούς ακόλουθους και την άρση του εμπάργκο όπλων.
Σύμφωνα με τον αναλυτή, οι δυνατότητες για συνεργασία στην ασφάλεια είναι μεγαλύτερες. Μεταξύ άλλων, σημειώνεται, η Κύπρος «είναι πρόθυμη να εκσυγχρονίσει τον στρατό της» κάτι που «θα έκανε ευκολότερο να συμφωνήσει σε κατ’ επανάληψη αιτήματα για τη μεταφορά του μεγάλου της αποθέματος πυρομαχικών, πυραύλων και αντιαεροπορικής άμυνας ρωσικής κατασκευής στην Ουκρανία». Σημειώνει όμως η πρόσβαση της Κύπρου στην αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ είναι μπλοκαρισμένη καθώς η άρση του εμπάργκο διαρκεί μόνο ένα χρόνο.
Σύμφωνα τέλος με το άρθρο, μια «γεωστρατηγική εταιρική σχέση» με τη Κύπρο μπορεί να χτίσει πάνω στις σχέσεις της χώρας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο κι τους Παλαιστίνιους, θα αποτελούσε απάντηση σε προσπάθειες της Ρωσίας και της Κίνας να προεκτείνουν την επιρροή τους στην Ανατολική Μεσόγειο, και θα ενίσχυε τις ενεργειακές σχέσεις με την Ελλάδα, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Παράλληλα, προστίθεται, θα μπορούσε να οικοδομήσει εμπιστοσύνη μεταξύ των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, «ακόμα ενδεχομένως και να πείσει την Άγκυρα πως μετά από 50 χρόνια ήρθε η ώρα να βρεθεί μια δίκαιη διπλωματική λύση στη σύγκρουση».
