Οκτώ χρόνια πριν, οι ρωσικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί βοήθησαν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ να ανακαταλάβει το Χαλέπι, μία πόλη στρατηγικής σημασίας και το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Συρίας. Αυτή η νίκη του Άσαντ προήλθε μετά από τη στρατηγική που υπάκουγε στον κανόνα «είτε θα παραδοθείτε, είτε θα λιμοκτονήσετε». Όπως απέδειξε η ιστορία ήταν η στιγμή που άλλαξε τα δεδομένα στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος μέχρι την περασμένη Τετάρτη έμοιαζε να έχει παγώσει. Η πληγή άνοιξε ξανά και ο εφιάλτης, τέσσερα χρόνια μετά τη «Διαδικασία της Αστάνα», ξύπνησε. Τα δεδομένα όμως, σήμερα, είναι διαφορετικά.
Ο πρόεδρος της Συρίας μοιάζει με την πλάτη στον τοίχο. Η προέλαση των ανταρτών της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, του άλλοτε συριακού βραχίονα της Αλ Κάιντα, υπήρξε ταχύτατη. Αρκεί να σημειώσουμε ότι χρειάστηκαν μόλις τρία 24ωρα για να φτάσουν, μαζί με υποστηριζόμενους από την Τουρκία αντάρτες, στο Χαλέπι. Ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη, από κοινού με τη συριακή πολεμική αεροπορία, εξαπολύουν πλήγματα από αέρος για να ανακόψουν τη φόρα της αιφνιδιαστικής επίθεσης που αύριο, Τετάρτη, θα συμπληρώνει μία εβδομάδα.
Ωστόσο, ο Άσαντ γνωρίζει – όπως, άλλωστε και οι εχθροί του – ότι οι σύμμαχοί του είναι είτε αποδυναμωμένοι, είτε απορροφημένοι με τις δικές τους συγκρούσεις. Από τη μία, Ιράν και Χεζμπολάχ μετρούν τις πληγές τους, αφού το Ισραήλ έχει κατορθώσει να τους “λυγίσει”. Και από την άλλη, η Μόσχα μοιάζει να έχει τα χέρια της δεμένα εξαιτίας του εν εξελίξει πολέμου στην Ουκρανία.
Παράλληλα, το Ισραήλ, τους τελευταίους μήνες, έχει καταφέρει να χτυπήσει επανειλημμένως από αέρος στόχους είτε των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, είτε της Χεζμπολάχ επί του συριακού εδάφους, είτε ακόμη και των κυβερνητικών δυνάμεων με στόχο την περαιτέρω αποδυνάμωση του επονομαζόμενου Άξονα της Αντίστασης. Ήδη οι αναλυτές επισημαίνουν πως η χρονική στιγμή έναρξης της εφόδου μόνο τυχαία δεν υπήρξε, καθώς συνέπεσε με την πρώτη ημέρα εκεχειρίας Ισραήλ – Χεζμπολάχ.
Τα φώτα όμως στρέφονται και στην Τουρκία, τη χώρα που για ορισμένους είναι ο υπεύθυνος παίκτης για την ανατροπή της ήδη ευαίσθητης ισορροπίας δυνάμεων στη Συρία.
Ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, περιμένει τη νέα σελίδα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι προ των πυλών του Λευκού Οίκου και σε ένα μήνα και κάτι θα επιστρέψει στο Οβάλ Γραφείο. Ελπίδα του προέδρου της Τουρκίας είναι η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία που από το 2015 συνεργάζονται με τις Κουρδικές Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), για την αποτροπή του ISIS και για την Άγκυρα δεν είναι παρά προέκταση του ΡΚΚ, και συνεπώς, τρομοκρατική οργάνωση
Τους τελευταίους μήνες δε ο, παραδοσιακά κατά της παραμονής Άσαντ στην εξουσία, Τούρκος πρόεδρος έχει δοκιμάσει να επαναπροσεγγίσει τον Σύρο ομόλογό του. Ο Άσαντ, όμως, του κλείνει ερμητικά την πόρτα απαιτώντας την αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων από τη χώρα του.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία είναι η χώρα που φιλοξενεί τους περισσότερους Σύρους πρόσφυγες από οποιαδήποτε άλλη χώρα παγκοσμίως και οι λόγοι επιλογής της κλιμάκωσης, από πλευράς Άγκυρας, πληθαίνουν με τον Τούρκο πρόεδρο να επιδιώκει ρόλο περιφερειακό τη στιγμή που ο χάρτης στη Μέση Ανατολή αλλάζει και η περιοχή κρέμεται μόλις… μία κλωστή μακριά από την προοπτική ενός περιφερειακού πολέμου.
«Οι πρόσφατες εξελίξεις δείχνουν ακόμα μια φορά ότι η Δαμασκός θα πρέπει να καταλήξει σε συμβιβασμό με τον ίδιο τον λαό της και τη νόμιμη αντιπολίτευση», τόνισε χθες ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν για να απορρίψει τα περί ενθάρρυνσης της εφόδου από πλευράς Άγκυρας τονίζοντας ότι «θα ήταν λάθος σε αυτό το σημείο να εξηγήσουμε τα γεγονότα στη Συρία με οποιαδήποτε ξένη επέμβαση».
Προς το παρόν η προέλαση της Χάγιατ Ταχρίρ Αλ-Σαμ συνεχίζεται αλλά με χαμηλότερους ρυθμούς, σύμφωνα με το Al Jazeera, και η Συρία που έμοιαζε ήδη με μία χώρα – παζλ δυνάμεων και ισορροπιών μετρά, τα τελευταία 24ωρα, περισσότερους από 500 νεκρούς. Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει και η κατάσταση στη χώρα αναμένεται να συζητηθεί στην έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
