Πρόκειται για εκείνες τις ειδήσεις που χάνονται ανάμεσα σε πηχυαίους τίτλους και έκτακτα γεγονότα. Η Ισλανδία εδώ και τρεις εβδομάδες έχει πλέον στο τιμόνι της χώρας όχι μία, αλλά δύο γυναίκες. Μία πρόεδρο, τη δεύτερη στην ιστορία της χώρας, και μία πρωθυπουργό, τη νεότερη στην Ισλανδία αλλά και τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, στον νέο κυβερνητικό συνασπισμό δεν υπάρχει ούτε ένας άνδρας.
Στη νησιωτική αυτή απομακρυσμένη από τις ευρωπαϊκές ακτές χώρα γράφτηκε ιστορία πριν από 45 χρόνια, όταν για πρώτη φορά σε ολόκληρο τον κόσμο εξελέγη γυναίκα πρόεδρος, η Βιγκντίς Φινμπογκαντότιρ. Από το 1980 κι έπειτα η χώρα μέτρησε ακόμη μία γυναίκα πρόεδρο, η οποία ανέλαβε καθήκοντα μόλις τον περασμένο Αύγουστο.
Πρόκειται για την 55 ετών επιχειρηματία Χάλα Τομασντότιρ, η οποία το 2008, εν μέσω χρηματοπιστωτικής κρίσης που είχε πλήξει σοβαρά την Ισλανδία, ξεκίνησε ένα fund με τη μουσικό και τραγουδίστρια Björk, μιλούσε υπέρ της εφαρμογής των αξιών του φεμινισμού στην οικονομία και εκτελούσε μέχρι πρότινος καθήκοντα διευθύνουσας συμβούλου στη μη κερδοσκοπική οργάνωση του Βρετανού δισεκατομμυριούχου, Ρίτσαρντ Μπράνσον, «The B Team».
Πρωθυπουργός της Ισλανδίας είναι η μόλις 36 ετών σοσιαλδημοκράτης Κριστρούν Φρονταντότιρ. Οικονομολόγος και δημοσιογράφος που μετρά στην πολιτική μόλις τέσσερα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων κατόρθωσε να ανέλθει στην ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αλλά και της χώρας σχηματίζοντας κυβέρνηση συνασπισμού με τη συμμετοχή του κεντρώου Λαϊκού Κόμματος της 65χρονης Ίνγκα Σαελάντ και του κεντροδεξιού φιλοευρωπαϊκού κόμματος Μεταρρύθμισης της 59χρονης Κατρίν Γκουνασντότιρ.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βάφτισαν την κυβέρνηση συνασπισμού «Βαλκυρίες», ενόσω η Ισλανδία φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια από την ημέρα που το 90% των γυναικών στη χώρα σταμάτησε οποιαδήποτε δραστηριότητα, όπως εργασία ή ακόμη και μαγειρική και άλλες οικιακές εργασίες, απαιτώντας ισότητα και ανοίγοντας τον δρόμο για το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα και την πρώτη γυναίκα πρόεδρο στην ιστορία της χώρας.
«Απλώς συνέβη αυτά τα τρία κόμματα να διοικούνται από γυναίκες», τονίζει στη βρετανική εφημερίδα The Guardian η Κριστρούν Φρονταντότιρ υπογραμμίζοντας ότι «προκύπτει ένα συγκεκριμένο είδος δυναμικής, όταν έχεις τρεις γυναίκες μαζί, η καθεμία εκ των οποίων βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο ζωής». Ωστόσο, γρήγορα παίρνει αποστάσεις από την εύκολη ταμπέλα του κλισέ «μία κυβέρνηση γένους θηλυκού» και ξεκαθαρίζει ότι «ορισμένα από τα θέματα στα οποία εστιάζουμε δεν έχουν καμία σχέση με τον φεμινισμό, αλλά θεωρούμε σημαντικό να αποδείξουμε ότι η διακυβέρνηση μπορεί να γίνει με διαφορετικό τρόπο».
Η Φρονταντότιρ θέλει να αποδείξει ότι υπάρχει και άλλος τρόπος άσκησης πολιτικής και ήδη από τις πρώτες ημέρες ως πρωθυπουργός κάλεσε τους πολίτες να στείλουν τις δικές τους προτάσεις για τον καλύτερο εξορθολογισμό δαπανών.
Όπως άλλωστε εξηγεί αντί να κρίνει τα πιστεύω των πολιτών ή αντί να τους «απαξιώνει» η ίδια θα επιλέγει να τους ακούει, καθώς, υπογραμμίζει, προκειμένου να απομακρυνθεί κανείς από τα άκρα – δεξιά ή αριστερά – η πολιτική οφείλει να καταστεί «περισσότερο ανθρωποκεντρική και λιγότερο ελιτίστικη».
Επιμένει ότι η κυβέρνησή της θα επικεντρωθεί στην οικονομία και το κράτος πρόνοιας διατηρώντας κεντροαριστερή πολιτική κατεύθυνση για την επαναφορά της πολιτικής «σε περισσότερο ανθρώπινα επίπεδα».
Με προσανατολισμό λοιπόν τον μέσο πολίτη και όχι τις ελίτ, και δίνοντας έμφαση στην πρόνοια, την υγεία, τη στέγαση και την εργασία χωρίς, όμως, την περαιτέρω επιβάρυνση ενός ήδη φορτωμένου με υψηλό πληθωρισμό προϋπολογισμού υπόσχεται η Ισλανδία να καταστεί αντίδοτο στην ακροδεξιά στροφή που καταγράφεται (και) στη Γηραιά ήπειρο. Εάν θα τα καταφέρει, θα το αποδείξουν οι πράξεις της. Ποιος όμως δεν είναι περίεργος να μάθει, εάν αυτός ο διόλου ταπεινός στόχος μπορεί ή όχι να επιτευχθεί;
