Την ανάγκη να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση «σε μια εις βάθος μεταρρύθμιση» εν μέσω μιας παγκόσμιας γεωπολιτικής πραγματικότητας «που χαρακτηρίζεται από μία δυναμική συγκρούσεων», αλλά και να μειώσει τις στρατιωτικές, τεχνολογικές και ενεργειακές της εξαρτήσεις «διότι διαφορετικά, θα παρασυρθούμε από τη ροή της Ιστορίας» υπογραμμίζει σε συνέντευξή του στην γαλλική εφημερίδα Le Figaro ο Γάλλος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Μπενζαμέν Χαντάντ.
Κατά τον κ. Χαντάντ, η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι απλώς μια αγορά ή μια τεράστια ΜΚΟ που υπερασπίζεται οικουμενικές αρχές ή παράγει γραφειοκρατικούς κανόνες, αλλά ένας πολιτικός χώρος που – αντλώντας δύναμη από τα 27 κράτη-μέλη, την ιστορία και τη γεωγραφία τους – να είναι σε θέση να καθορίζει τα συμφέροντά της και να αμύνεται. Συνεχίζοντας ο Γάλλος Υπουργός τονίζει ότι «αυτό προϋποθέτει μια μαζική επανεπένδυση στην άμυνά μας, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέσω βιομηχανικών συνεργασιών. Προϋποθέτει, επίσης, την υπεράσπιση των συμφερόντων μας στον εμπορικό τομέα, χωρίς αφέλεια και χωρίς να αναμένουμε ατέρμονες πολυμερείς διαδικασίες και τέλος, την αποτελεσματική διαχείριση των συνόρων μας».
Αναφερόμενος στις εξελίξεις στις ΗΠΑ, ο Χαντάντ αναφέρει ότι «ο Τραμπ δεν αποτελεί ένα ατύχημα της Ιστορίας, αλλά έναν επιταχυντή προϋπαρχουσών τάσεων». «Είχαμε ήδη δει την αναδιάρθρωση των αμερικανικών προτεραιοτήτων ή τον ‘άξονα’ προς την Ασία επί Ομπάμα, καθώς και τη μη επέμβαση στη Συρία, ακόμη και μετά τη χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Οι επιλογές αυτές είχαν επιπτώσεις όχι μόνο στην ασφάλεια της περιοχής, αλλά και στη δική μας, πιο άμεσες απ’ ό,τι για τις ΗΠΑ» σημειώνει ο Γάλλος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
Αναφέρει πως «η τάση προς τον προστατευτισμό ήταν, επίσης, ορατή: εκείνη την περίοδο διεξάγονταν συζητήσεις για συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου με τον Ειρηνικό ή διατλαντικές. Ωστόσο, ακόμη και στην εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον, η υπεράσπιση αυτών των συμφωνιών καθίστατο όλο και πιο δύσκολη. Ο Τραμπ όχι μόνο κληρονόμησε αυτή την πολιτική, αλλά την επιτάχυνε: χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «Inflation Reduction Act», ένα μαζικό προστατευτιστικό πρόγραμμα επιδοτήσεων προς την αμερικανική βιομηχανία, χωρίς καμία μορφή συντονισμού με τους Ευρωπαίους συμμάχους”.
“Το ίδιο συνέβη και με την μονομερή αποχώρηση από το Αφγανιστάν, η οποία πραγματοποιήθηκε χωρίς διαβούλευση με τους συμμάχους», επισημαίνει.
Ακόμη, υπογραμμίζει την ανάγκη «να επενδύσουμε στην στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης. Πρόκειται για μια μακροπρόθεσμη τάση. Κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ, υπήρξε μια στάση άρνησης: κρατήσαμε στάση αναμονής, ποντάροντας στην επιστροφή της ‘παραδοσιακής’ διατλαντικής σχέσης μέσα σε τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, οφείλουμε να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα και να αυξήσουμε τους αμυντικούς μας προϋπολογισμούς», αναφέρει.
