Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στη ζωή μας για την κίνηση στους δρόμους είναι πως το κόκκινο χρώμα σημαίνει ότι σταματάμε και το πράσινο ότι προχωράμε. Αλλά τι συμβαίνει όταν σε μια κουλτούρα το πράσινο σημαίνει και μπλε; Οι Ιάπωνες είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να απαντήσουν σε αυτό.
Όποιος έχει την τύχη να βρεθεί ποτέ στην Ιαπωνία, μια πανέμορφη και ενδιαφέρουσα χώρα, θα διαπιστώσει ότι τα φανάρια δεν είναι πράσινα αλλά μπλε, και μάλιστα σε διάφορες αποχρώσεις. Αυτό, όπως αναφέρει το Atlas Obscura, δεν οφείλεται σε κάποιο τεχνικό λάθος. Αλλά στην ιαπωνική γλώσσα
Μερικούς αιώνες πριν, η ιαπωνική γλώσσα είχε λέξεις μόνο για τέσσερα βασικά χρώματα. Το μαύρο, το λευκό, το κόκκινο και το μπλε. Αν κάποιος περιέγραφε κάτι πράσινο, τότε θα χρησιμοποιούσε τη λέξη «ao» για το μπλε.
Αυτό λειτουργούσε μέχρι το τέλος της πρώτης χιλιετίας. Τότε ήρθε στο προσκήνιο η λέξη «midori» για να περιγράψει πιο λεπτομερώς το πράσινο. Αλλά ακόμα και τότε, το midori θεωρήθηκε απόχρωση του ao.
Τα πρώτα φανάρια στην Ιαπωνία εγκαταστάθηκαν τη δεκαετία του 1930. Ήταν πράσινα, αλλά αναφέρονταν ως μπλε. Η κυβέρνηση είχε μεγάλο πρόβλημα με τους γλωσσολόγους. Αντί λοιπόν να αλλάξουν τις επίσημες περιγραφές, αποφάσισαν να αλλάξουν χρώμα στα φώτα, παραμένοντας όσο πιο κοντά μπορούν στο διεθνές δίκαιο, που υπαγορεύει κοινό κωδικά με κόκκινο και πράσινο όσον αφορά στα φανάρια.
Βέβαια, η διεθνής σύμβαση που μιλάει για κόκκινα κίτρινα και πράσινα φανάρια, έχει υπογραφεί από 74 χώρες, αλλά όχι από την Ιαπωνία. Προσπάθησε όμως να υιοθετήσει μια φιλοσοφία γύρω απ’ αυτήν. Γι’ αυτό και από το 1973, η κυβέρνηση πήρε την απόφαση πως τα φανάρια θα πρέπει να είναι η πιο μπλε απόχρωση του πράσινου. Και όπως λέει το Atlas Obscura, μέχρι και σήμερα οι υποψήφιοι οδηγοί περνούν ένα τεστ όρασης που εκτός από το κόκκινο και το κίτρινο, περιλαμβάνει το μπλε. Όχι το πράσινο.
