Το θέμα με τις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις των αθλητικών σωματείων αναδεικνύεται σε πολύ μεγάλο αγκάθι. Από τη μια είναι η σωστή τοποθέτηση του κράτους (και όλης της κοινωνίας) ότι θα πρέπει να καταβληθούν οι φόροι και οι κοινωνικές ασφαλίσεις που χρωστούν τα Σωματεία και από την άλλη η αντικειμενική ανάγκη να μην οδηγηθούν τα Σωματεία σε κλείσιμο. Το δίλημμα είναι προφανές και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι εύκολο.
Κατά τη γνώμη μας, για να μπορέσουμε να βρούμε κάποια λύση στο πρόβλημα, θα πρέπει να δούμε τα αίτια που το προκάλεσαν. Και τα αίτια δεν είναι μόνο ο μεγάλος ανταγωνισμός των Σωματείων για το ποιο θα καταφέρει να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα ή να πάρει περισσότερα τρόπαια. Η κακή οικονομική κατάσταση των Σωματείων έχει να κάνει κυρίως με τον ανεξέλεγκτο τρόπο λειτουργίας τους, με την έλλειψη των απαιτούμενων λογιστικών ελέγχων από εξωτερικούς ελεγκτές, με τις αλόγιστες σπατάλες (π.χ. σε μετεγγραφές ποδοσφαιριστών, προπονητών και άλλων στελεχών των ομάδων) με τον παραγοντισμό και γενικά με τη μη ορθολογιστική λειτουργία των Σωματείων.
Δυστυχώς, ενώ μετατρέψαμε το ποδόσφαιρο μας σε επαγγελματικό, με τεράστια κόστη, αφήσαμε τους πυρήνες του ποδοσφαίρου, δηλαδή τα Σωματεία, να λειτουργούν ως οικογενειακές ή ατομικές εταιρείες, που οι ιδιοκτήτες τους κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτή η διάσταση ίσως να αποτελεί και την κύρια πηγή του προβλήματος, αφού σήμερα τα Σωματεία μας λειτουργούν με τα θέλω του κάθε παράγοντα που κάνει τον Πρόεδρο ή τον Διοικητικό Σύμβουλο. Η νοοτροπία και οι πρακτικές αυτές έφεραν τα Σωματεία σε σημείο που να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στις τρέχουσες υποχρεώσεις τους.
Άρα, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να δούμε τη συγκρότηση και τον τρόπο λειτουργίας των Σωματείων. Οφείλουμε να θέσουμε πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να λειτουργούν τα Σωματεία που δραστηριοποιούνται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο της χώρας μας. Στη συνέχεια επιβάλλεται να δούμε πως ελέγχονται (εκτός από τα διοικητικά συμβούλια και τους εσωτερικούς λογιστές τους ) οι δαπάνες των Σωματείων, ώστε να είναι συμβατές με τις δυνατότητες τους. Δεν γίνεται ένα Σωματείο, που δεν διασφαλίζει επιπρόσθετους πόρους, να αποφασίζει σε μια νύκτα να πολλαπλασιάζει τον προϋπολογισμό του και να μην υπάρχει μηχανισμός αποτροπής της αύξησης των εξόδων του. Θα πρέπει να τεθούν όρια δαπανών και να ελέγχεται και από ανεξάρτητους τρίτους η οικονομική διαχείριση των Σωματείων.
Ίσως θα πρέπει να γίνει υποχρεωτική η πρόσληψη οικονομικών διευθυντών, οι οποίοι, όμως, θα έχουν ευθύνη για τη λογιστική διαχείριση των Σωματείων. Ίσως, το κράτος θα πρέπει να ζητά σε τακτά χρονικά διαστήματα (π.χ. ανά έτος ή και πιο συχνά) ελεγμένους λογαριασμούς για τα έσοδα και τα έξοδα τους.
Από τη στιγμή που τα Σωματεία επικαλούνται την κοινωνική προσφορά τους (που κανένας δεν την αμφισβητεί) θα πρέπει και τα ίδια να λειτουργούν σωστά και να δεχθούν πλαίσια και κανόνες στον τρόπο λειτουργίας τους. Και αυτά τα πλαίσια, θα πρέπει να τα βάλει το κράτος, το οποίο σήμερα καλείται να μεταχειριστεί τα Σωματεία με διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους φορολογούμενους. Η ευνοϊκή μεταχείριση που ζητούν σήμερα τα Σωματεία θα πρέπει να συνδεθεί με την αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας τους, διαφορετικά καμία υπαναχώρηση που θα κάνει το κράτος δεν θα έχει νόημα. Το πρόβλημα θα παραμείνει και θα το έχουμε ξανά μπροστά μας.
Εφόσον τα Σωματεία τεθούν σε σωστή βάση λειτουργίας, τότε μπορεί και το κράτος να δει το θέμα του διακανονισμού των χρεών και άλλων υποχρεώσεων τους. Χωρίς αυτή την παράμετρο δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραβιάσει το κράτος τη νομοθεσία και να συμπεριφερθεί μεγαλόψυχα στα Σωματεία.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι οι όποιες αποφάσεις ληφθούν θα κριθούν από τους πολίτες και την κοινωνία, που σίγουρα δεν επιθυμεί φορολογούμενους δύο ταχυτήτων.
Αν δεν ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο, δηλαδή να βάλουμε σε τάξη τη λειτουργία των Σωματείων, θα συνεχίσει το πρόβλημα και η ύπαρξη διλημμάτων για τη βιωσιμότητα τους.
ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦ
