Είναι γραφτό φαίνεται ο Ιούλιος να ανεβάζει εκτός από τον υδράργυρο και το πολιτικό θερμόμετρο. Και δεν αναφέρομαι στις φωτιές που άναψαν πάλι στο ΔΗΣΥ, όπου είναι έν μεγάλο κεφάλαιο για την κομματική ζωή του τόπου που σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά στα όσα συμβαίνουν στο εθνικό θέμα.
Βλέποντας την επικαιρότητα παρατηρούμε μια εν δυνάμη κινητικότητα λόγω της έκθεσης της εκπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ, της αντιπαράθεσης της δικής μας πλευράς με τον ΟΗΕ λόγω των ισχυρισμών του Επικεφαλής της Ουνφικύπ Κόλιν Στιούαρτ για τις παραβάσεις στη νεκρή ζώνη, την αύξηση της πίεσης από τα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ προς τον Πρόεδρο να πάρει κι΄ άλλες πρωτοβουλίες για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες και την προσπάθεια της τουρκικής πλευράς να επιρρίψει ευθύνες στη δική μας για το διαφαινόμενο νέο αδιέξοδο.
Αδρομερώς, η εικόνα είναι όπως ήταν περίπου τα τελευταία 50 χρόνια, μετά την εισβολή, την οποία φέτος λόγω επετείου μισού αιώνα οι Τούρκοι θα τη γιορτάσουν με πανηγύρια στην παρουσία του Ερντογάν και εμείς θα θρηνήσουμε παρέα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι φανερόν ότι η πορεία αυτή δεν οδηγεί πουθενά. Η Τουρκία θέλει τα πάντα στο κυπριακό, έστω κι΄ αν μερικοί στη δική μας πλευρά ψελλίζουν ότι η Άγκυρα σε διάφορες φάσεις συνομιλιών για το κυπριακό, δέχθηκε τη σταδιακή αποχώρηση στρατευμάτων ή την κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων. Τα ίδια τα ντοκουμέντα των Ηνωμένων Εθών τόσο για το Κραν Μοντανά όσο και για προηγούμενες κρίσιμες συνομιλίες διαψεύδουν αυτούς τους ισχυρισμούς και δείχνουν ότι η τουρκική πλευρά συνεχίζει να εμμένει στις πάγιες αξιώσεις της στο κυπριακό.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα με την “εκλογή” του Τατάρ στην ηγεσία των τουρκοκυπρίων, Τουρκία και ψευδοκράτος μιλούν καθαρά για δύο χωριστά κράτη στην Κύπρο. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες, ο Τατάρ για να αποφύγει τη διεθνή κριτική ότι δεν δέχεται λύση ομοσπονδίας, μας είπε περίπου ότι τα δύο χωριστά κράτη μπορούν μετά τον επίσημο διαχωρισμό τους και τη διεθνή αναγνώριση τους, να συνάψουν ομοσπονδία και να βρίσκονται και τα δύο εντός της Ε. Ένωσης!
Στη δική μας πλευρά, παρά το πέρασμα 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή και κατοχή, φαίνεται να μην ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε. Κρυβόμενοι, πίσω από τον μεταφραζόμενο από τον καθένα μας όπως θέλει, όρο διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία πέρασαν 50 χρόνια άκαρπων προσπαθειών για επίλυση του κυπριακού.
Μια φορά, το 2004, που χρειάστηκε η άποψη του λαού για λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, το 76% της πλευράς μας την απέρριψε. Έστω κι΄ αν έχουν περάσει 20 χρόνια από το δημοψήφισμα, το πολιτικό σύστημα δεν σκέφτηκε άλλη διέξοδο, άλλη εναλλακτική λύση να προτείνει. Έτσι, παραμένουμε στην ίδια λογική και στην ίδια αδιέξοδη γραμμή.
Με αυτή την τοποθέτηση δεν ισχυριζόμαστε ότι έχουμε πολλές επιλογές ή μπορούμε να αλλάξουμε άρδην τη βάση συζήτησης για λύση του κυπριακού. Όμως, πιστεύουμε ότι ως ελληνοκυπριακή πλευρά θα έπρεπε να έχουμε μια κοινή Εθνική στρατηγική που να περιλαμβάνει τις κόκκινες γραμμές μας, το περιεχόμενο και το πλαίσιο λύσης που επιδιώκουμε και τις αξιώσεις μας.
Αυτό δεν θα βοηθούσε μόνο τους ξένους μεσολαβητές και τον ΟΗΕ να κατανοήσουν τι ακριβώς επιδιώκουμε στο κυπριακό, αλλά θα απέτρεπε και τις μεταξύ μας αχρείαστες και ζημιογόνες κόντρες και αντιπαραθέσεις που βλέπουμε σήμερα να επαναλαμβάνονται. Θα κινούμαστε όλοι πάνω στην ίδια γραμμή πλεύσης, κάτι που δεν έγινε 50 χρόνια τώρα και φυσικά δεν γίνεται ούτε σήμερα.
Έστω και τώρα, ας συναποφασίσουμε τι ακριβώς επιδιώκουμε στο εθνικό θέμα. Ας κάτσει η πολιτική ηγεσία στο Εθνικό Συμβούλιο και ας πάρει θέση για κάθε ένα από τα κεφάλαια που απαρτίζουν το κυπριακό πρόβλημα. Με τον τρόπο αυτό θα ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας προς τα Ηνωμένα Έθνη και τους ξένους μεσολαβητές και θα θέσουμε το πλαίσιο αρχών για λύση του κυπριακού προς την τουρκική πλευρά.
Τώρα, όπως είναι το σκηνικό και κάποια πρωτοβουλία να έρθει από τον ΓΓ του ΟΗΕ, δεν θα συμφωνήσουμε πως θα την αντιμετωπίσουμε. Και αυτό, θα είναι τραγικό για όλους μας και κυρίως για τον τόπο …
Ιωσήφ Ιωσήφ
