Έπρεπε να περάσουν 64 χρόνια από την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας για να δώσουμε ξεκάθαρο σινιάλο στη διεθνή κοινότητα ότι ανήκουμε στη Δύση. Ακόμα και σε περιόδους, όπου ανθούσε ο ψυχρός πόλεμος και μας πίεζαν οι συνθήκες να τοποθετηθούμε επί αυτού του θέματος, εμείς κρατούσαμε δύο σχοινιά. Φυσικά, στο τέλος, με την τουρκική εισβολή του 1974, κατανοήσαμε (σχεδόν) όλοι ότι το διπλοπόρτι στα γεωπολιτικά δεν οφελεί, αντίθετα βλάπτει.
Με τη συμφωνία, λοιπόν, που έγινε αυτή τη βδομάδα για το Στρατηγικό Διάλογο Κύπρου – ΗΠΑ, πέραν του ότι διανοίγονται νέοι ορίζοντες στις σχέσεις των δύο χωρών, δώσαμε και δυτικό στίγμα για τη χώρα μας, γεγονός που ενέχει τεράστια σημασία για πολλούς λόγους.
Πέραν της οικονομίας, της ενέργειας, του πολιτισμού, του τουρισμού και άλλων υποτομέων που μπορούν να αναπτυχθούν περαιτέρω μεταξύ των δύο χωρών, υπάρχει και το εθνικό θέμα.
Η γεωπολιτική προσέγγιση μας με τις ΗΠΑ, στη συγκεκριμένη συγκυρία, όπου οι σχέσεις της Δύσης με την Τουρκία δεν είναι στο καλύτερο σημείο τους, μπορεί να αξιοποιηθεί και στο κυπριακό. Η στήλη αυτή έγραψε από καιρό και πολλές φορές, ότι τώρα είναι η ώρα να ζητήσουμε περισσότερα από τη Δύση στο κυπριακό. Τώρα, που κλονίστηκαν οι σχέσεις Δύσης – Τουρκίας, τώρα που έγιναν πολύ στενές οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, τώρα που η Δύση συνειδητοποίησε καλύτερα τη σημαντική γεωστρατηγική θέση της Κύπρου, μπορούμε κι’ εμείς να αξιώσουμε περισσότερη και πιο αποτελεσματική συμβολή στο εθνικό θέμα.
Άλλωστε, πέραν των πιο πάνω, μας ευνοεί και το διεθνές πολιτικό κλίμα, αφού η Ρωσία αυτοαπομονώθηκε με τον πόλεμο στην Ουκρανία και κανείς δεν θα κατηγορήσει την Κύπρο ότι κινείται από αντι – ρωσικά κίνητρα. Αντίθετα, ως πλήρες – μέλος της Ε. Ένωσης, ακολουθεί τη γραμμή της Ευρώπης, ενώ ως χώρα με κατεχόμενο έδαφος δεν θα μπορούσε να στηρίξει την εισβολή της Ρωσίας.
Σίγουρα, η υπογραφή της σχετικής συμφωνίας από μόνη της δεν μπορεί να φέρει άμεσα αποτελέσματα στο κυπριακό. Μπορεί, όμως, μέσα από τη συνεργασία που θα αναπτυχθεί, να καταστεί πιο πρόσφορο το έδαφος για την Κύπρο και τα συμφέροντα της.
Και ας μη έχουμε αυταπάτες ότι οι ΗΠΑ και ευρύτερα η Δύση δεν μπορούν να πιέσουν την Τουρκία και τον Ερτογάν, για να ενδώσουν σε μια καλύτερη λύση στο κυπριακό. Όταν αποφασίσουν η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες, ότι θα πιέσουν την Άγκυρα, διαθέτουν πολλούς μοχλούς πίεσης (πολιτικούς, διπλωματικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς, κ.α.). Άρα, το ζητούμενο είναι η ουσιαστική αξιοποίηση της συμφωνίας με τις ΗΠΑ για εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας στο κυπριακό.
Ερχόμενοι τώρα στις διάφορες αντιδράσεις στο εσωτερικό μας, κυρίως από το ΑΚΕΛ, νομίζουμε ότι είναι άκαιρες και ατυχείς.
Από τη στιγμή που η Κύπρος είναι μέλος της Ε. Ένωσης, έχει εγγυήτριες τρείς χώρες του ΝΑΤΟ και η Ρωσία, εκτός του ότι δεν μπορεί να βοηθήσει το κυπριακό, φλερτάρει ανοικτά με την Τουρκία, η Κύπρος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να πλησιάσει πιο πολύ στη Δύση. Η οδός αυτή φαντάζει μονόδρομος για την Κύπρο και ίσως αν την ακολουθούσαμε και τα προηγούμενα χρόνια, να μην φτάναμε στο σημείο να έχουμε κατοχή για 50 χρόνια. Το ΑΚΕΛ οφείλει να δει το διεθνές πολιτικό σκηνικό με τις πραγματικότητες του σήμερα κι όχι να προβάλλει θέσεις με λογικές της περιόδου του ψυχρού πολέμου. Άλλωστε, σήμερα, η Ρωσία δεν είναι μια κομμουνιστική χώρα που προάγει τον προλεταριακό διεθνισμό, όπως ακόμα φαίνεται να πρεσβεύει το ΑΚΕΛ.
Το διεθνές πολιτικό και γεωπολιτικό περιβάλλον και ειδικά αυτό της γειτονιάς μας, είναι πολύ ρευστό και η μικρή και αδύνατη Κύπρος χρειάζεται συμμάχους και φίλους. Η μόνη σχέση που μπορούμε να συνάψουμε και να έχουμε πραγματικά οφέλη είναι αυτή με τη Δύση, την Ε. Ένωση και τις ΗΠΑ. Άρα, ορθώς προχωρήσαμε σ΄ αυτή τη σημαντική συμφωνία που μας ανοίγει δρόμους για καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας.
Με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, διπλωματικότητα και χαμηλούς τόνους, ας προχωρήσουμε στην υλοποίηση της συμφωνίας με τις ΗΠΑ. Μόνο, έτσι μπορούμε να προσδοκούμε στη στήριξη της Αμερικής και της Ευρώπης.
Ιωσήφ Ιωσήφ
