Κώστας Μαυρίδης*
Η κατευναστική πολιτική της Αθήνας, που θεωρεί ότι με παραχωρήσεις αντιμετωπίζεται ο τουρκικός επεκτατισμός, αποτελεί τραγικό λάθος. Ήδη, κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο έχουν «παγώσει» και στην Ανατ. Μεσόγειο ακρωτηριάζονται. Με την ανάληψη του Υπουργείου Εξωτερικών από τον Γ. Γεραπετρίτη, η πολιτική αυτή επικράτησε πλήρως, παρόλο που οι κατευναστές είναι αναγκασμένοι, λόγω εξελίξεων σε Συρία-Λιβύη, να αναγνωρίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό, τον οποίο, σε μια ήπια διατύπωση, ονομάζουν «τουρκικό αναθεωρητισμό». Έτσι, και οι πιο φανατικοί κατευναστές δημόσια απαρνούνται δήθεν τον κατευνασμό, προβάλλοντας δύο εξηγήσεις τις οποίες παραθέτουμε, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα με απλά επιχειρήματα ότι ο κατευνασμός έγινε εγχώρια εμμονή:
α) Υποστηρίζουν ότι μέσω του «διμερούς διαλόγου» Ελλάδας-Τουρκίας αποφεύγεται ο πόλεμος και η τουρκική επιδρομή στα νησιά του Αιγαίου. Ερωτάμε: Γιατί η Τουρκία δεν αποπειράθηκε κατάληψη νησιών όταν δεν υπήρχε «διμερής διάλογος», ενώ εξαπολύει επιδρομές αλλού (π.χ. Ιράκ, Συρία); Κάποιος άλλος σοβαρός λόγος αποτρέπει την Τουρκία από το να αποπειραθεί κατάληψη νησιών στο Αιγαίο. Ο λόγος είναι πρωτίστως η στρατιωτική ισχύς κι ετοιμότητα των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων, που καθιστούν μια τέτοια απόπειρα ενδεχομένως μοιραία για την επιβίωση του τουρκικού καθεστώτος εξουσίας και τη συνοχή της Τουρκίας, κυρίως λόγω του κουρδικού παράγοντα. Εξάλλου, η πολιτική των τουρκικών εκβιασμών αποδίδει, αφού υπάρχει ήδη συρρίκνωση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς το ρίσκο των επιπτώσεων μιας τουρκικής στρατιωτικής αποτυχίας. Άλλωστε, το καθεστώς Ερντογάν είχε πολλές αφορμές και μπορεί να δημιουργήσει άλλες τόσες, αν είχε τη δυνατότητα να εισβάλει στο Αιγαίο τώρα. Συνεπώς, την τουρκική επιδρομή την αποτρέπει σοβαρός λόγος και όχι η κατευναστική πολιτική με το φαντασιακό δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος».
β) Το άλλο επιχείρημά τους είναι πως με τη στάση της η Αθήνα κερδίζει χρόνο, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί. Πρόκειται για ευφάνταστη στήριξη μιας αποτυχημένης πολιτικής! Ερωτάμε: Εφόσον η Τουρκία προετοιμάζει μεθοδικά τις συνθήκες, ώστε στην κατάλληλη ώρα να επιτεθεί στο Αιγαίο, γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη πρωτοστατεί στην ΕΕ για «θετική ατζέντα» στην Τουρκία, που αναπόφευκτα σύρει και τη Λευκωσία; Πώς η ενδυνάμωση της Τουρκίας με οικονομικούς και πολιτικούς τρόπους όπως «κανονικοποιώντας» τον τουρκικό επεκτατισμό σε «διμερείς διαφορές» έξω από το πλεονεκτικό πλαίσιο των Ευρωτουρκικών σχέσεων και παρέχοντας στην Τουρκία δυνατότητες για υπερσύγχρονους εξοπλισμούς, καθιστώντας την έτσι ολοένα και πιο επικίνδυνη για να στραφεί στο Αιγαίο, πώς αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα;
Όσοι στην Αθήνα νόμιζαν ότι με το «ξέπλυμα» του καταχτητή στην Κύπρο θα χορτάσει το τουρκικό θηρίο, βρίσκονται σε κατευναστικό λήθαργο, που μας έφερε το Τουρκολυβικό Μνημόνιο κι άλλα τέτοια που έρχονται! Τώρα στην Συρία ο κουρδικός παράγοντας ελέγχει το βόρειο-ανατολικό μέρος, στο οποίο βρήκαν προστασία διάφοροι κατατρεγμένοι, Χριστιανοί, Γεζίτες… Αυτόν τον κουρδικό παράγοντα ετοιμάζεται να εξαλείψει η Τουρκία, για να στραφεί μετά στο Αιγαίο. Όσο όμως ο κουρδικός παράγοντας απασχολεί την Τουρκία, τόσο “κερδίζει” χρόνο ο Ελληνισμός. Καθώς αυτά συμβαίνουν γύρω μας, στην Ελληνική Κυβέρνηση διερωτώνται κατά πόσο οι εξελίξεις στη Συρία επηρεάζουν τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις! Ενώπιον τόσης πολιτικής ανεπάρκειας, οι πολίτες έχουν τον λόγο.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ- S&D
