Κώστας Μαυρίδης*
Κάποιοι πρωτοστατήσαμε χρόνια για την ανάγκη κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας, παρά τα διαφορετικά συμφέροντα και προτεραιότητες κρατών-μελών στην ΕΕ. Οι υπαρκτές απειλές από αυταρχικά καθεστώτα μέχρι την παράνομη μετανάστευση και τον τουρκικό επεκτατισμό, μπορούν να αντιμετωπιστούν πιο αποτελεσματικά από κοινού από όσα κράτη-μέλη είμαστε πρόθυμα για ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο αποτροπής. Αυτό υποδεικνύει ο ορθολογισμός και αυτό επιβάλλει το ζωτικό συμφέρον μας. Και παρόλο που η δύναμη ενός Ευρωβουλευτή είναι περιορισμένη, ως ο διαπραγματευτής της Πολιτικής μου Ομάδας (150 Ευρωβουλευτές από 27 κράτη-μέλη) συνέβαλα ουσιαστικά στη διαμόρφωση των θέσεων του Ευρωκοινοβουλίου για την κοινή άμυνα κι ασφάλεια. Επιπλέον, ως Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο, πρωτοστατώ χρόνια για την ανάγκη ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας, παρά τις έντονες τουρκικές διαφωνίες και τις ενστάσεις μερικών ακραίων συναδέλφων, ακόμη κι από Κύπρο-Ελλάδα.
Τις προάλλες, ένα σημαντικό συνέδριο για την θαλάσσια ασφάλεια στην Ανατ. Μεσόγειο διοργανώθηκε από την Ακαδημία Ασφάλειας και Άμυνας του Υπουργείου Άμυνας της Κύπρου και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών στην Εθνική Άμυνα, υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Κολλεγίου Ασφάλειας και Άμυνας, με συμμετέχοντες από διάφορα κράτη-μέλη. Στους σύνεδρους επεσήμανα εκτενώς τις απειλές από αυταρχικά καθεστώτα με κυριότερη την συνεχιζόμενη κατοχή εδάφους της ΕΕ στην Κύπρο καθώς και την ευρύτερη τουρκική επεκτατικότητα στην Αν. Μεσόγειο, η οποία παραμένει πηγή ανωμαλίας για την Ευρώπη και που μπορεί να αντιμετωπιστεί με κοινή πολιτική αποτροπής. Κι όπως η ενωμένη Ευρώπη ξεκίνησε με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα το 1950 συνδυάζοντας την διακρατική συνεργασία με το οικονομικό όφελος, έτσι τα κράτη της Αν. Μεσογείου μπορούν να συνεργαστούν με επίκεντρο την ενέργεια στη βάση των κανόνων του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Η ηγετική παρουσία της Γαλλίας δημιουργεί μια μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία για Ευρω-Μεσογειακή συνεργασία κι άμυνα από όσους είμαστε πρόθυμοι. Για όσους ανησυχούν κατά πόσον μια ευρωπαϊκή άμυνα θα είναι υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, αυτό ξεκαθαρίζεται στις Συνθήκες της ΕΕ. Εξού η αντίθεση του ΝΑΤΟ σε τέτοια προοπτική.
Η πρόσφατη στροφή της Αθήνας σε «διμερή διάλογο» με την Τουρκία, αποσιωπώντας την προάσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων και περιθωριοποιώντας την κατοχή στην Κύπρο, θα λήξει όταν η πολιτική αυτή δεν εξυπηρετεί την Τουρκία. Τότε είναι που οι εγχώριοι κατευναστές και στρατηγικά αναλφάβητοι σε Αθήνα-Λευκωσία θα … αρνούνται την πολιτική τους. Απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό, Αθήνα και Λευκωσία δεν μπορεί να είναι παθητικοί κατευναστές. Δεν μπορεί να εναποθέσουμε την εθνική και κρατική μας επιβίωση στον κάθε ισλαμοφασίστα κι επεκτατιστή.
Πάντως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο βρίσκεται σε εξέλιξη και η συζήτηση για ένα πιο ισχυρό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με λόγο στον ρόλο της ΕΕ στον κόσμο, έτσι που να απαντά στις εύλογες ανησυχίες για αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής κουλτούρας και στα προβλήματα δημογραφίας. Για αυτό, επαναλαμβάνουμε ότι στην ΕΕ, τόσο ο δογματισμός των άκρων όσο και η υπάκουη ευρωλαγνεία, προέρχονται από στρατηγικά αναλφάβητους.
*Ευρωβουλευτής (και υποψήφιος) ΔΗΚΟ – S&D, Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
