Του Ανδρέα Β. Παπαχαραλάμπους*
Πρόσφατα ενημερώθηκα από δημοσιεύματα ότι άγνωστοι κατέστρεψαν αυτοσχέδιους χώρους σίτισης γάτων εντός της βιομηχανικής περιοχής Στροβόλου. Άμεσα, ζήτησα εξηγήσεις από την Υπηρεσία του Δήμου, η οποία με διαβεβαίωσε με κατηγορηματικό τρόπο ότι κανένα μέλος του προσωπικού δεν κατέστρεψε χώρο σίτισης αδέσποτων γάτων. Θεωρώ ότι αδίκως κατηγορήθηκε η Υπηρεσία του Δήμου, καθώς γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι είναι ευαισθητοποιημένη και καταρτισμένη σε θέματα που αφορούν την ευημερία των ζώων.
Ως γνωστό, η καταστροφή σημείων σίτισης αδέσποτων γάτων απαγορεύεται από τη νομοθεσία. Αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα για μερικούς. Αντιλαμβανόμαστε ότι ορισμένοι εξ ημών δεν θέλουν τους γάτους. Δεν αγαπούν τα ζώα, δεν συμφωνούν με τις συνθήκες υγιεινής ενός αυτοσχέδιου χώρου σίτισης κτλ. Αλλά πραγματικά, αναρωτιέμαι «αλήθεια, αυτοί είμαστε;». Η μόνη μας έγνοια είναι να περάσει το δικό μας, χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας; Τόση έλλειψη ενσυναίσθησης είναι πρωτοφανής. Δεν είναι λογικό να αφήνει κάποιος τα αδέσποτα χωρίς νερό, ενώ επικρατεί καύσωνας.
Κι ακόμα και αν δεν τηρούνται οι συνθήκες υγιεινής σε ένα αυτοσχέδιο χώρο σίτισης αδέσποτων, πώς το σκέφτηκαν οι ίδιοι οι πολίτες και πήραν τον νόμο στα χέρια τους καταστρέφοντας αυτά τα σημεία; Είναι δουλειά του Δήμου να καθορίζει τι αποτελεί «οχληρία», δηλαδή πότε είναι επιβλαβής για τη δημόσια υγεία μία κατάσταση. Εμάς δουλειά μας είναι να παρεμβαίνουμε, να συμβουλεύουμε και να βρίσκουμε την κατάλληλη λύση, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ευημερία των ανθρώπων και των ζώων. Και πιστέψτε με αυτό είναι δυνατόν, αν έχουμε διαλλακτική στάση και θέλουμε να βοηθήσουμε.
Το να μπαίνουν οι πολίτες σε διάλογο μεταξύ τους και να διαφωνούν, το να καταστρέφονται σημεία σίτισης και να δημιουργούνται εντάσεις ανάμεσα στους δημότες, είναι μια κατάσταση που δεν τιμά κανένα. Αντιθέτως, αυτές οι συμπεριφορές αποτελούν πλήγμα στην ανθρωπιά μας. Δεν είναι τυχαίο που η στάση ενός ανθρώπου προς τα ζώα αποτελεί λυδία λίθο για τον χαρακτήρα του. Είναι ένα από τα βασικότερα στοιχεία που αποδεικνύουν την ποιότητα της ψυχής ενός ανθρώπου.
Οι εθελοντές με αγάπη και αυταπάρνηση δίνουν από το υστέρημά τους για να φροντίζουν γάτες και σκύλους που εγκαταλείφθηκαν από ασυνείδητους, αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν είναι δικές τους. Πώς μπορούμε εμείς να μην σεβόμαστε τις προσπάθειες αυτών των ανθρώπων; Πώς μπορούμε να αντιμετωπίζουμε αυτά τα ανυπεράσπιστα ζώα λες και είναι επιβλαβή ή παράσιτα; Όλη αυτή η συμπεριφορά δείχνει μια αποξένωση από τη φύση του ανθρώπου, την πίστη του και την ανθρωπιά του. Αλήθεια, αυτοί θέλουμε να είμαστε;
*Δημάρχου Στροβόλου
