Κώστας Μαυρίδης*
Από την ανάληψη της Προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τραμπ, οι αναλύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνεχίζουν βροχή. Δεν θα ασχοληθούμε με αναλύσεις που υποστηρίζουν τον Τραμπ, αλλά με εκείνες που τον προσεγγίζουν επικριτικά. Η συντριπτική πλειοψηφία των επικριτικών αναλύσεων επικεντρώνεται στον Τραμπ ως πρόσωπο, με διάφορες αναφορές: αυθάδης, προκλητικός, αλαζόνας, μεγαλομανής κι άλλα. Κι ενώ επικεντρώνονται στην προσωπικότητα του Τραμπ, αποφεύγουν να εξηγήσουν το σκεπτικό που ώθησε εκατομμύρια ψηφοφόρους προς μια τέτοια τοξική προσωπικότητα. Ούτε φυσικά εξηγούν γιατί εκατομμύρια ευρωπαίων πολιτών στρέφονται σε τέτοιου είδους πρόσωπα κι ακραίες επιλογές εντός ΕΕ. Η ηγετική ελίτ των Βρυξελλών αρκείται να παραπέμπει στον λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση, τα οποία ανακυκλώνουν διάφοροι ΜΚΟ με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και προβολή. Όμως, είναι ομολογουμένως αντιφατικό, από τη μια να προβάλλουμε την ποιότητα των ευρωπαϊκών μας δημοκρατιών κι από την άλλη να αποδίδουμε μια τέτοια μεγάλη κοινωνική αποστροφή, αποκλειστικά στον λαϊκισμό και την παραπληροφόρηση, ως περίπου τόσα εκατομμύρια να είναι αδαείς. Προφανώς, υπάρχουν σοβαροί λόγοι, τους οποίους που η επικρατούσα ηγετική ελίτ στην ΕΕ αρνείται να αναζητήσει αφού θα αναδείξουν ως κύρια αιτία της αποστροφής την αλαζονική στάση της ίδιας αυτής ηγεσίας και επικρατούσας ελίτ. Πρόκειται για ηγετική ελίτ που παραμένει όμηρος της ακραίας «πολιτικής ορθότητας» με ειδικές ομάδες «συμφερόντων» να λειτουργούν στρατευμένα εναντίον όσων δεν ασπάζονται την εμμονή τους να εφευρίσκουν «θύματα» με αποστερημένα «δικαιώματα», καταπατώντας την κοινή λογική.
Η στάση των ευρωπαϊκών ελίτ (σε Βρυξέλλες και με εξαρτώμενους εγχώρια) ώθησε παραδοσιακά φιλόξενες κοινωνίες της Ευρώπης προς ακραία πολιτικά σχήματα. Έτσι, μετριοπαθείς πολίτες με κοινή λογική αντιμετωπίζουν υβρεολόγιο περί «ρατσιστών» και «φοβικών» από την πολιτική ελίτ και διάφορους δορυφόρους της. Όταν οι εύλογες ανησυχίες των πολιτών για την ακρίβεια, την ενοχοποίηση της φιλοπατρίας, την ακατάσχετη επιβολή «δικαιωμάτων» από ομάδες «θυμάτων», για την παράνομη μετανάστευση κι άλλα, περιφρονούνται από τις πολιτικές ελίτ στο όνομα της διαφορετικότητας και εις βάρος της κοινής λογικής, η απόγνωση και οργή ωθεί τους σκεπτόμενους πολίτες στα άκρα, που υποτίθεται η επικρατούσα ηγεσία της ΕΕ αποστρέφεται!
Τα πιο πάνω γίνονται πιο ευδιάκριτα αν συνυπολογιστούν οι δύο σημαντικές ιδεολογικές μετατοπίσεις του παραδοσιακού πολιτικού-κομματικού φάσματος μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη μετατόπιση έγινε προς τα δεξιά, προς ακραίες «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές. Μια αντίθετη μετατόπιση από δεξιά προς αριστερά, συνέβη με την υιοθέτηση της ακραίας «πολιτικής ορθότητας», με ακατάσχετη απαίτηση «δικαιωμάτων» εις βάρος της κοινής λογικής και του δημόσιου συμφέροντος. Στο όνομα της «διαφορετικότητας» και της «πολυπολιτισμικότητας», διάφορες αντιλήψεις της δογματικής αριστεράς έγιναν πολιτικές προτεραιότητες και του υπόλοιπου παραδοσιακού ιδεολογικού φάσματος. Σε τέτοιο περιβάλλον, ο πολίτης βιώνει την πραγματικότητα εν μέσω απόγνωσης, που τον ωθεί οργισμένο στα άκρα, ακόμη και σε πρόσωπα που αποστρέφεται. Καθώς λοιπόν η επικρατούσα ηγετική ελίτ της ΕΕ εξαντλείται σε βολικές θεωρίες λόγω ιδιοτέλειας, η οργή των πολιτών για την ομηρεία μετριοπαθών κομμάτων από την ατζέντα της ακραίας «πολιτικής ορθότητας» απαιτεί ειλικρίνεια, την οποία οι πολίτες διαθέτουν.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D
