Κώστας Μαυρίδης*
Η αναφορά του Έλληνα Υπουργού Άμυνας Ν. Δένδια σε «Κερκόπορτα», στο ενδεχόμενο συμμετοχής της Τουρκίας στον Κανονισμό της Ευρ. Ένωσης (ΕΕ) «SAFE», με τα €150 δισεκατομμύρια για την αμυντική βιομηχανία είναι αξιοσημείωτη για διάφορους λόγους. Καταρχάς, η «μάχη» για τον ρόλο της Τουρκίας έπρεπε να είχε γίνει πριν από μήνες, όταν η Κομισιόν διαμόρφωνε τον πολιτικό προσανατολισμό της Ευρωάμυνας. Κατά δεύτερον, ο αποκλεισμός της Τουρκίας από την Ευρωάμυνα έπρεπε να συνδέεται με την έκδηλη παραβατική της συμπεριφορά, ειδικά όταν διατύπωνε απειλές κατά κρατών-μέλων της ΕΕ. Όμως, τα τελευταία χρόνια, ελάχιστοι επιμέναμε να αναδεικνύουμε στην ΕΕ την υπαρκτή νέο-οθωμανική απειλή της Τουρκίας που κατέχει ήδη παράνομα έδαφος της ΕΕ στην Κύπρο (πιο έκδηλη απειλή δεν υπάρχει), που απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα αν ασκήσει κυριαρχικά της δικαιώματα βάσει του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου κ.ά. Οι εγχώριες ελίτ εξουσίας είχαν άλλες προτεραιότητες: το Σύμφωνο Φιλίας Αθήνας-Άγκυρας, τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο με αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, όπως στην Κάσο, και όχι την ορθολογική διαμόρφωση της Ευρωάμυνας απέναντι στη νεο-οθωμανική Τουρκία.
Οι σημερινές ενστάσεις της Αθήνας και Λευκωσίας για συμμετοχή της Τουρκίας στον χρηματοδοτικό Κανονισμό «SAFE» είναι μια μάχη για περιορισμό των ζημιών, που καταδεικνύει την αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων, στην οποία πρωτοστατεί η Αθήνα εν μέσω πρωτόγνωρων ευνοϊκών συνθηκών. Όταν η Τουρκία παραγνώριζε την εφαρμογή των κυρώσεων στη Ρωσία, ακολουθώντας ταυτοχρόνως αντιδυτική και αντιευρωπαϊκή πολιτική στην Ανατ. Μεσόγειο, είναι η Αθήνα που της άνοιγε «δρόμους» στρατηγικής συνεργασίας με την ΕΕ. Κι εφόσον «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές», όπως διακήρυξε ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, είναι η σημερινή Αθήνα που έμμεσα «ξεπλένει» την κατοχή στην Κύπρο και τη νεο-οθωμανική απειλή, εξυπηρετώντας την Τουρκία, όπως επιβεβαιώνεται μέσα κι από τον διεκδικούμενο ρόλο της Τουρκίας στην Ευρωάμυνα. Πάντως, οι πολιτικά αρμόδιοι, Μητσοτάκης-Γεραπετρίτης, ουδέποτε εξήγησαν πώς η πολιτική τους εξυπηρετεί τα εθνικά στρατηγικά συμφέροντα, σε βαθμό μάλιστα που αντισταθμίζει τα τουρκικά κέρδη.
Η προσέγγιση Αθήνας-Άγκυρας, με «κανονικοποίηση» των τουρκικών παρανομιών στην Ανατ. Μεσόγειο (κατοχή στην Κύπρο, παρανομίες στο Αιγαίο, Τουρκολιβυκό Μνημόνιο), έχουν αφήσει ανοιχτό ρόλο για την Τουρκία στην Ευρωάμυνα. Τα εγχώρια μυαλά των «ήρεμων νερών» δεν αντιλαμβάνονται την υπέρτερη και καθοριστική σημασία ενός ορθολογικού πολιτικού προσανατολισμού της Ευρωάμυνας π.χ. με διασφάλιση της ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής των κρατών-μελών ή την προστασία των εξωτερικών συνόρων. Έτσι, η «μάχη» επικεντρώθηκε στον περιορισμό των ζημιών με προσφυγή σε ένα διαδικαστικό ζήτημα (ομοφωνίας ή όχι), που είναι εξαιρετικά κρίσιμο, αλλά αποκαλύπτει την γύμνια της στάσης της Αθήνας.
Πάντως, εφόσον ο Κανονισμός «SAFE» προνοεί ότι «η συμμετοχή μιας τρίτης χώρας μπορεί να αποκλειστεί, αν αυτή η χώρα θέτει άμεση απειλή στην ασφάλεια ενός κράτους-μέλους», το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 26-27 Ιουνίου παρέχει μια δεύτερη ευκαιρία. Η ουσία δεν είναι αν κάποιοι εταίροι μας στην ΕΕ έχουν άλλες προτεραιότητες, που είναι αναπόφευκτο. Η ουσία είναι αν εμείς, δύο κράτη-μέλη εντός ΕΕ, έχουμε ηγεσίες αποφασισμένες να προασπιστούν τα αυτονόητα, όπως τα διασφαλίζει το Ευρωπαϊκό πλαίσιο.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ – S&D
