Καθώς όλο και περισσότερες δυτικές χώρες αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό κράτος, στο Ισραήλ κερδίζει έδαφος ως «απάντηση» η ιδέα της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης.
Ένα τέτοιο βήμα, ωστόσο, δεν θα έβαζε απλώς «ταφόπλακα» στα σχέδια για παλαιστινιακό κράτος. Θα μπορούσε να ανατρέψει την περιφερειακή ισορροπία, να απειλήσει τις ιστορικές συμφωνίες με τον αραβικό κόσμο και να φέρει σε δύσκολη θέση ακόμη και τον στενότερο σύμμαχο της χώρας: τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το κύμα αναγνωρίσεων
Μετά τον Καναδά, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία και άλλες χώρες, η τάση διεθνούς αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους αποκτά δυναμική. 156 κράτη – μέλη του ΟΗΕ, πάνω από το ήμισυ των χωρών της Ε.Ε. και 4 στα 5 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας έχουν πει «ναι» σε ένα κράτος της Παλαιστίνης.
Για το Τελ Αβίβ, αυτό ισοδυναμεί με πολιτικό σεισμό. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης Νετανιάχου, υπουργοί όπως ο Σλόμο Καρχί μιλούν ανοιχτά για «πλήρη κυριαρχία» στη Δυτική Όχθη, με πρόσχημα την υπεράσπιση της σιωνιστικής ιδέας. Ο Μπεζαλέλ Σμότριτς έχει παρουσιάσει σχέδιο προσάρτησης άνω του 80% της Δυτικής Όχθης και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός φαίνεται πια να το καλοβλέπει.
Καθόλη τη διάρκεια της παραμονής του στην εξουσία άλλωστε οι παράνομοι εποικισμοί επεκτείνονται συνεχώς.
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ και οι ΗΠΑ
Η πιο ηχηρή συνέπεια θα ήταν η πιθανή κατάρρευση των Συμφωνιών του Αβραάμ. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι η προσάρτηση είναι «κόκκινη γραμμή».
Εάν το Ισραήλ αθετήσει τη δέσμευσή του να μην προχωρήσει σε τέτοια κίνηση, η συνεργασία με τις αραβικές χώρες θα τεθεί υπό αμφισβήτηση, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την περιφερειακή σταθερότητα.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, που υπερηφανεύεται για τις Συμφωνίες του Αβραάμ, βλέπει το ενδεχόμενο προσάρτησης με ανησυχία. Η κυβέρνηση Ρούμπιο έχει δώσει λευκή επιταγή στον Νετανιάχου σε πολλά μέτωπα, αλλά μια κατάρρευση των συμφωνιών θα έπληττε και το ίδιο το αφήγημα της Ουάσιγκτον.
Κι αν μέχρι τώρα οι ΗΠΑ προσφέρουν «ακλόνητη στήριξη», κανείς δεν γνωρίζει πόσο μακριά θα είναι διατεθειμένες να φτάσουν.
Το «Μεγάλο Ισραήλ» και η Μέση Ανατολή
Ο Νετανιάχου δεν έχει κρύψει ποτέ την προσήλωσή του στην ιδέα του «Μεγάλου Ισραήλ». Από την κοιλάδα του Ιορδάνη έως τα εβραϊκά εποικιστικά προγράμματα στη Δυτική Όχθη, η στρατηγική είναι σαφής: σταδιακή ενσωμάτωση παλαιστινιακών εδαφών. Σήμερα, πάνω από 700.000 Ισραηλινοί ζουν σε οικισμούς στη Δυτική Όχθη, υπό την προστασία του στρατού.
Οι επικριτές του Νετανιάχου υποστηρίζουν ότι η προσάρτηση θα μετέτρεπε το Ισραήλ σε διεθνώς απομονωμένη «Σούπερ-Σπάρτη».
Θα απειλούσε την ίδια την ασφάλεια των πολιτών του, θα επιβάρυνε την οικονομία και θα οδηγούσε σε περαιτέρω αιματοχυσία. Θα ήταν σαν να έδινε το σήμα για νέα ιντιφάντα.
Παράλληλα, θα έκλεινε οριστικά το παράθυρο για λύση δύο κρατών, αφήνοντας πίσω μια αέναη σύγκρουση χωρίς προοπτική επίλυσης.
Η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης θα αποτελούσε το πιο ριψοκίνδυνο βήμα, προειδοποιεί η WSJ: θα ενίσχυε τη δεξιά του βάση, αλλά θα έθετε σε κίνδυνο τα ίδια τα θεμέλια της ισραηλινής στρατηγικής, υπονομεύοντας τις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο και πιθανόν ακόμη και με τις ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση, η διεθνής κοινότητα γνωρίζει ότι από την απόφαση αυτή θα κριθεί το μέλλον όχι μόνο της Παλαιστίνης, αλλά ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.
