Γενικά, υπάρχει η τάση να αποδίδεται σε ορισμένα πρόσωπα μεγαλύτερη σημασία από εκείνη που πραγματικά έχουν. Για διάφορους λόγους. Εν προκειμένω, όσον αφορά τον Ερντογάν, αυτό το έχει καταφέρει μόνος του. Είναι ένα μεγάλο ταλέντο του: να κάνει τόση φασαρία και τόσο καλά στημένη, ώστε άπαντες να ασχολούνται μαζί του. Ακόμα και όταν προδήλως λέει ασυναρτησίες. Οπως αυτές που εκστομίζει απανωτά τελευταία για την Ελλάδα, τη μία μετά την άλλη, με αποκορύφωμα την… προτροπή του στους έλληνες πολίτες ποιον να (μην) ψηφίσουν στις επερχόμενες εκλογές. Και όχι απλώς προτροπή, αλλά και απειλή: δεν ζητάει μόνον να ρίξουν την νυν κυβέρνηση, αλλά το κάνει και με το «επιχείρημα» ότι αυτή «οδηγεί σε περιπέτειες».
Φυσικά, στο επιτελείο του Μητσοτάκη τρίβουν τα χέρια τους από το… ξαφνικό ανατολίτικο προεκλογικό ρουσφέτι που τους ήρθε από το πουθενά και, κυρίως, που τους ήρθε κουτί: τι καλύτερο τρεις μήνες πριν από τις εκλογές από το να θέλει να σε ρίξει ο Ερντογάν και να κάνει σαν παλαβός βρίζοντας μια φορά κάθε εβδομάδα; Ούτε να τον πλήρωναν, τέτοια δουλειά δεν θα τους έκανε. Ο καημένος ο Τσίπρας πρέπει να έχει λυσσάξει απ’ το κακό του – και θα τρέμει μπας και του πει και κανένα του είδους «τι καλά που μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με τον Τσίπρα»…
Οπως και να ‘εχει, όλα αυτά, παρά το πώς μπορεί να φαίνονται σε πρώτη ματιά, είναι καλά σημάδια.
Για διάφορους λόγους: Πρώτον, επειδή πιστοποιούν ότι έχουμε πλέον απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από εκείνους τους αδιανόητους, μυστικούς (ή λιγότερο) διαλόγους με την Αγκυρα, με μοναδικό, από πλευράς της, αντικείμενο, τη συρρίκνωση της ελληνικής κυριαρχίας.
Δεύτερον, επειδή η νευρικότητα αυτού του είδους είναι μία πολύ ισχυρή ένδειξη ότι το σενάριό του δεν του βγαίνει. Ο πόλεμος στην Ουκρανία του χάλασε το όποιο σενάριο αμφισβήτησης και κρίσης – τώρα κανείς πια δεν θέλει τέτοιου είδους εξελίξεις. Και για την Τουρκία αυτό είναι ένα σοβαρό στρίμωγμα. Τρίτον, επειδή παραπέμπουν, έστω και σχηματικά, στη σοφή λαϊκή ρήση «σκυλί που γαβγίζει…»: και ο Ερντογάν έχει γαβγίσει τόσο πολύ πια, που το μόνο που πέτυχε είναι στο τέλος να μην τον ακούει κανείς. Είτε το κάνει, είτε όχι, ένα και το αυτό.
Ασχημα στριμωγμένος στις εσωτερικές δραματικές οικονομικές εξελίξεις της Τουρκίας και στις ζοφερές γι’ αυτόν εκλογικές προβλέψεις, ο πρόεδρος της Τουρκίας μπορεί να φαντάζεται ότι με την εξαγωγή της κρίσης του θα κάνει την κίνηση ματ που θα του τα λύσει όλα μαζί και θα εκπληρώσει και τη μεγαλύτερη από τις πολιτικές φαντασιώσεις του, πλην όμως, γνωρίζει ότι αυτό ούτε μπορεί, ούτε πρόκειται να συμβεί.
Να το πούμε ωμά και καθαρά: αν αύριο το πρωί η Τουρκία αποφάσιζε να προχωρήσει σε ενέργειες που θα οδηγούσαν (λογικά) σε ελληνοτουρκική σύρραξη, οι πιθανότητες αυτή να κατέληγε σε καταστροφή για την ίδια είναι εξαιρετικά μεγάλες. Κάτι τέτοιο μπορεί να σήμαινε ότι η Αγκυρα θα διακινδύνευε να βρεθεί από τη μία ημέρα στην άλλη ξαφνικά λ.χ. χωρίς αεροπορία και χωρίς στόλο. Είναι δεδομένο ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε; Ασφαλώς όχι. Σε μία σύρραξη, τίποτα και ποτέ δεν μπορεί να είναι εκ προοιμίου δεδομένο. Είναι ενδεχόμενο; Ασφαλώς ναι. Είναι ένα πολύ ισχυρό σενάριο, αν υπάρξει σύρραξη. Είναι ίσως το πιο ισχυρό σενάριο.
Και, ακόμα κι αν δεν το ξέρει ο ίδιος, σίγουρα το ξέρουν εκείνοι που θα πρέπει να κάνουν τον πόλεμο. Και τους οποίους μετά εκείνος θα θέλει να κρεμάσει ως προδότες… Ο άνθρωπος βρίσκεται σε πλήρη παράκρουση. Και το βλέπουν πια όλοι. Και αυτό, έχει σημασία.
in.gr
