Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Όταν τρεις κουκουλοφόροι εισβάλλουν σ’ ένα σπίτι και πνίγουν μια εικοσάχρονη μάνα μπροστά στο βρέφος της για λίγες χιλιάδες ευρώ, η πρώτη αντίδραση είναι η φρίκη. Της έβαλαν ένα κομμάτι ύφασμα μέσα στο στόμα και της έκλεισαν και τη μύτη, προκαλώντας της ασφυκτικό θάνατο.
Κοιμήθηκαν μετά; Περίεργες διαδρομές κάνει το μυαλό, στην προσπάθεια να ξεκλειδώσει το κακό. Το ποινικό έγκλημα δεν σταματά να είναι ενεργό. Στον ξύπνιο του αδίκου.
«Θα τους βρούμε». Αν και όταν τους βρούμε, θα καρφώσουμε τα μάτια στα πλάνα και στις φωτογραφίες, θα πιαστούμε από σκιές ανακατεμένες με φως κακό, θα αναζητήσουμε σπασμένα υλικά κι ασύνδετες εντυπώσεις, θα ευχηθούμε να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, θα σφαλίσουμε πόρτες και παράθυρα, αφουγκραζόμενοι τη φλέβα που πάλλεται και το ίδιο της το αίμα και θα το ξεχάσουμε. Θα τους ξεχάσουμε. Ψέμα;
Η κλειδαριά, η πόρτα ασφαλείας, ο συναγερμός, η κάμερα, ακόμη και το δύστυχο τετράποδο δεν απέτρεψαν τη ληστεία που εξελίχθηκε σε μια εν ψυχρώ δολοφονία μιας μάνας δίπλα στο παιδί της, ενώ ο άντρας της ήταν δεμένος.
«Τους παρακαλέσαμε να μη μας κάνουν κακό». Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Ασυναρτησίες του ορατού στον κόσμο του αόρατου.
Νιώθω περίεργες αισθήσεις, όλες τους κρύες. Ύλη νεκρή. Ναι, φτάνεις στο ακραίο σημείο να κυριαρχεί το θυμικό και το κρύο αυτής της ζωώδους φυσικότητας σε δαγκώνει. Σε παγώνει και σε θυμώνει, που αφέθηκες να γυρίσεις πίσω στο πηχτό ακαθόριστο. Ναυτία, ανακατεμένη με οργή και αγανάκτηση.
Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Άνθρωποι των 300.000 ευρώ, όσο το ποσό που έχουν επικηρυχθεί. Άλλη απάντηση προς το παρόν δεν θα πάρει κανείς.
Θα μπορούσε το έγκλημα να έχει προληφθεί; Τι λένε οι ειδικοί; Δεν προλαμβάνονται τα εγκλήματα της στιγμής, αλλά «μακάρι να είχαμε ένα ινστιτούτο αντεγκληματικής πολιτικής για να μελετάται αυτό που έρχεται. Μπορείς να μας πεις, κύριε ερευνητή, τι έρχεται; Μπορείς να πεις μεθόδους πρόληψης; Αλλιώς, αναμασούμε τα ίδια και τα ίδια», για την κρίση, το φορτίο κυνικότητας και σκληρότητας που έχει συσσωρευτεί, το οργανωμένο έγκλημα, την άσκοπη και άμετρη βία, το παράλογο έγκλημα, το καζάνι της κοινωνίας, στον εναλλασσόμενο ρυθμό του εγκλήματος και της τιμωρίας, της αυστηροποίησης της νομοθεσίας για «την ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας».
ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr
