του Σωτήρη Παναγιώτου πρώην διευθυντή ΕΒΕΑ
Με αφορμή τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις δηλώσεις και αντιδράσεις όλων των εμπλεκομένων έμμεσα ή άμεσα, δηλαδή ολόκληρου του πλανήτη, δίνεται ηχηρή απάντηση στην κούφια συνθηματολογία που χρησιμοποιούσαν τα τελευταία 47 χρόνια τα «πατριωτικά» κόμματα του αντιομοσπονδιακού τόξου, αλλά και σε εκείνα τα κόμματα που κρύβονταν επιμελώς πίσω από το δάκτυλο τους φοβούμενα το τυχόν πολιτικό κόστος που θα είχαν αν δήλωναν ευθαρσώς ότι αποκήρυτταν την ομοσπονδία (βλ. ΔΗΚΟ).
Η ανέξοδη και κούφια συνθηματολογία αυτών των κομμάτων, συνεπικουρούμενα από συγκεκριμένα τηλεοπτικά κανάλια και δημοσιογραφικούς οργανισμούς, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος από τα γεγονότα και τις διάφορες δηλώσεις όπως αυτής του υπουργού εξωτερικών της «φίλης» Ρωσίας με την οποία ουσιαστικά αναγνωρίζει την ΤΔΒΚ.
Το κύριο μήνυμα που εξάγεται από τα τελευταία γεγονότα είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης από ολόκληρη την ανθρωπότητα για ενεργή και δραστική εμπλοκή με την επιβολή πραγματικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ο λόγος προφανής και εστιάζεται στην οικονομική αλληλεξάρτηση των διαφόρων χωρών με αυτήν. Το ίδιο σκεπτικό επικρατούσε και επικρατεί και στην περίπτωση της εισβολής της Τουρκίας του 1974, πράγμα που όλοι αντιλαμβάνονταν, αλλά πολλοί για δικούς τους λόγους δεν λάμβαναν υπόψη τα τελευταία 47 χρόνια και ενέπαιζαν τον κυπριακό λαό, άλλοι κτίζοντας πολιτικές καριέρες και άλλοι οικονομικές αυτοκρατορίες.
Ευελπιστώ ότι τώρα, έστω και αρκετά ετεροχρονισμένα, τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη, θα συνέλθουν και θα αντλήσουν τα διδάγματα από την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και θα αναδιαμορφώσουν την πολιτική μας στο εθνικό πρόβλημα. Δεν πρέπει να εφησυχάζουμε και δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι από το 1974 έχουμε απλά κατάπαυση του πυρός, δηλαδή είμαστε ακόμη σε εμπόλεμη κατάσταση.
Καλό θα ήταν τα πιο πάνω να ληφθούν υπόψη έστω και την δωδεκάτη και προπάντων δεν πρέπει να εκληφθούν ως παρότρυνση για αποδοχή της όποιας λύσης, αλλά να χρησιμοποιηθούν ως τροφή προς σκέψη. Κλείνοντας παραθέτω ένα απόφθεγμα του Λίντον Τζόνσον το οποίο ταιριάζει γάντι σήμερα: ‘’… το χθες δεν είναι δικό μας για να το διορθώσουμε, αλλά το αύριο είναι δικό μας για να το κερδίσουμε ή να το χάσουμε’’.
