Του Ξενή Ξενοφώντος*
Η εξασφάλιση αξιοπρεπούς εργασίας για τον κάθε ευρωπαίο πολίτη αποτελεί πρωταρχική υποχρεώση του κράτους – μέλους και ευρύτερα του συντεταγμένων δομών της Ε.Ε. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια η καλπάζουσα ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση απορρυθμίζει επικίνδυνα την αγορά εργασίας με πρώτα θύματα τη νεολαία που βιώνει χαμηλούς μισθούς και σε αρκετές περιπτώσεις δυσμενείς συνθήκες απασχόλησης την ώρα που οι μεγαλοκαρχαρίες και οι πολυεθνικές παντός καιρού, πολλαπλασιάζουν με γεωμετρική πρόοδο τα κέρδη τους. Παράλληλα, η κοινωνική συνοχή υποσκάπτεται και ο εκδηλούμενος <<νόμος της εργασιακής ζούγκλας>> πριονίζει τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους. Σε αρκετές χώρες του Ευρωπαικού νότου και των πρώην ανατολικών χωρών, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλλία, η Κύπρος, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, η μεσαία τάξη κατακρεουργείται την ώρα που η ολιγαρχία δείχνει τα δόντια της. Στην μικρή Κύπρο, η έξαρση του μεταναστευτικού και της παράνομης απασχόλησης σε συσχετισμό με την ακρίβεια λόγω του μακελειού στην Ουκρανία και την γειτονική Γάζα, τα πράγματα στο εργασιακό μέτωπο επιδεινώνονται επικίνδυνα με εμφανέστατη πλέον την ανημποριά των εργατικών συνδικάτων να παρέμβουν αποτελεσματικά για να θωρακίσουν τα εργατικά και ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα.
Η φετινή Πρωτομαγιά, λοιπόν, θα πρέπει να προβληματίσει βαθύτατα τις ηγεσίες των συνδικάτων αλλά και τους ίδιους τους μισθωτούς για την διαπιστούμενη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και της αδυναμίας ουσιαστικής συνδικαλιστικής κάλυψης, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Το καμπανάκι χτυπά δυνατά για τις ηγεσίες του κυπριακού συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίες σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους, προχωρώντας μπροστά ακηδεμόνευτες, ανεξάρτητες και χωρίς κομματικά ή άλλα ιδιοτελή βαρίδια. Στο δια ταύτα, καλούνται να αγωνιστούν συγκροτημένα όχι μόνο για να θωρακίσουν τα στενά εργασιακά δικαιώματα αλλά και για να προασπίσουν τα ευρύτερα κοινωνικα συμφέροντα που απειλούνται από τους αετονύχηδες του εύκολου πλουτισμού με την ανοχή του κράτους. Συγκεκριμένα, το συνδικαλιστικό κίνημα αν θέλει να μην απαξιωθεί άλλο στη συνειδηση των εργαζομένων και της κοινωνίας καλείται:
- Να αξιώσει την εδραίωση συνθηκών χρηστής διοίκησης, διαφάνειας, αξιοκρατίας, και αδιάφθορης διαχείρισης του δημοσίου χρήματος
- Πάταξη της κραυαγαλέας φοροδιαφυγής μέ κύριο όπλο το τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης
- Εισπραξη των καθυστερημένων φόρων που συμποσούνται πέραν των δύο δις ευρώ
- Προστασία της πρώτης κατοικίας από τις αδηφάγες τράπεζες τις οποίες θέριεψε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα
- Ουσιαστική βελτίωση του εθνικού κατώτατου μισθού και της ελάχιστης θεσμοθετημένης σύνταξης και κατάργηση των προκλητικών δικαιωμάτων που απολαμβάνουν οι πολυσυνταξιούχοι
- Δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας για τη νέα γενιά αποτρέποντας πάση θυσία τη μετανάστευση των νέων μας
- Παροχή γενναιόδωρων κινήτρων για αύξηση της γεννητικότητας και άμβλυνση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος
Από λόγια χόρτασε ο λαός και από εύηχες εξαγγελίες, μπούχτησαν οι εργαζόμενοι. Οι συντεχνίες, αν πράγματι θέλουν να καταξιωθούν ξανά στη συνείδηση των εργαζομένων και γενικότερα της κοινωνίας, οφείλουν να αποδείξουν με πράξεις ότι δεν ταυτίζονται με το κομματικοπολιτικό κατεστημένου και τα κυκλώματα της οικονομικής ολιγαρχίας που έσυραν τον τόπο στην άβυσσο και τους μη προνομιούχους στη μιζέρια. Το εμβληματικό αίτημα που φιγουράρει στις Πρωτομαγιάτικες αφίσσες <<Συλλογικές Συμαβάσεις Για Όλους>> σε συνδυασμό με την πολυδιαφημιζόμενη διεκδίκηση για <<Αξιοπρέπεια στην Εργασία>> αν δεν πάρει σύντομα σάρκα και οστά, είναι βέβαιο πως θα πλήξει ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία του συνδικαλιστικού κινήματος με ολέθριες συνέπειες για τους μη προνομιούχους εργαζόμενους που αποτελούν πλέον τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού με παράλληλα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό. Σε μιά εποχή που το απάνθρωπο πρόσωπο του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού καθίσταται ολοένα και πιό άγριο, η ευθύνη των συνδικάτων μεγιστοποιείται και δοκιμάζεται σκληρά στη μέγγενη της εργασιακής καθημερινόητας. Οι συνδικαλιστές ηγέτες καλούνται να ορθώσουν ανάστημα στα πολύχρωμα κυκλώματα της διαπλοκής και με παρρησία να αποδείξουν πως διαφοροποιούνται από κραυγαλέες συνταγές του πρόσφατου παρελθόντος που οδήγησε τον τόπο σε τραπεζικά κουρέματα και συνεργατικά πτώματα.
*δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού www.iep.org.cy
