Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Κινητοποιήθηκε, έστω και καθυστερημένα, η διεθνής διπλωματία. Οι πρόεδροι της Γαλλίας και της Αιγύπτου εργάζονται για να υπάρξει μεσολάβηση και λογαριάζουν στην υποστήριξη της Ιορδανίας. Συζήτησαν, μέσω τηλεδιάσκεψης, και οι υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. με τον Έλληνα ΥΠΕΞ, που πραγματοποιεί επίσκεψη στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη, σε ρόλο ανταποκριτή.
Επαφές και ανταλλαγές απόψεων, ενώ η κατάσταση στάζει επιδείνωση.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνεδριάζει και ξανασυνεδριάζει
-εκτάκτως και ξανά εκτάκτως, σε μια πτώση εννοιών και νοημάτων- καθώς οι ΗΠΑ συνεχίζουν να μπλοκάρουν μια κοινή ανακοίνωση, που θα καλεί σε τερματισμό της βίας.
Ο Μπάιντεν, που όπως και ο Ομπάμα -μην το ξεχνάμε- έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στην περιοχή της Ασίας – Ειρηνικού, κατηγορείται από την «αριστερή» πτέρυγα του κόμματός του πως δεν είναι τόσο αυστηρός όσο θα όφειλε έναντι του Ισραήλ.
Ενδεικτικό το άρθρο γνώμης στους ΝΥΤ του γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, με τίτλο «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να είναι πλέον απολογητές της κυβέρνησης Νετανιάχου» (14/5/2021), όπου «παρέχουμε βοήθεια 4 δισ. δολ. ετησίως στο Ισραήλ».
Ο γιος Πολωνοεβραίου αειθαλής γερουσιαστής του Βερμόντ αναρωτιέται γιατί κάθε φορά επαναλαμβάνεται ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί -το οποίο εννοείται ότι δεν αμφισβητεί- αλλά σχεδόν ποτέ δεν τίθεται το ερώτημα «ποια είναι τα δικαιώματα των Παλαιστινίων». Γράφει κι άλλα και τάσσεται υπέρ αλλαγής πορείας και «υιοθέτησης μιας δίκαιης προσέγγισης».
Δεν χρειαζόταν να το πει ο Σάντερς, ούτε η συντακτική επιτροπή των Financial Times (Biden must press Israel to end Gaza bombing campaign), ούτε κανείς άλλος.
Το λέει εμφατικά η πικρή πραγματικότητα, ενώ η διεθνής κοινότητα, αν και δηλώνει δεσμευμένη στη λύση των δύο κρατών, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την ιδέα. Δεν το ομολογεί, αλλά ήδη ακούγονται φωνές στην κατεύθυνση αυτή (Foreign Affairs, 28/4/2021, Marwan Muasher, Μετά τη λύση των δύο κρατών, μια προσέγγιση βασισμένη στα δικαιώματα), εν αναμονή (;) καλύτερων ημερών και καλύτερων ηγετών στην περιοχή.
Σχέδιο δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, λίγοι πιστεύουν σε λύση, πολλοί προσπαθούν να αποδείξουν ότι το Μεσανατολικό είναι άλυτο.
Όπως το 2008, το 2012 και το 2014, τα μερόνυχτα του αίματος και της καταστροφής θα συνεχιστούν, πριν από την εκεχειρία.
Η εκεχειρία θα έρθει, αλλά θα επαναφέρει το status quo ante.
Η εκεχειρία θα έρθει, η ειρήνη ξαργεί.
ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr
