Του Πλάτωνα Τσούλου
Υπερφιλόδοξες φαντάζουν ορισμένες εκ των πράσινων προθεσμιών που θέτει το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας με τον Εθνικό Κλιματικό Νόμο. Η προθεσμία, για παράδειγμα, διακοπής διάθεσης και εγκατάστασης καυστήρων πετρελαίου θέρμανσης από το 2025, αν και είναι πλήρως συμβατή με τη γενικότερη προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, δείχνει ανέφικτη στην εφαρμογή της.
Διότι πώς προεξοφλείται ότι οι ένοικοι των πολυκατοικιών θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν το κόστος αντικατάστασης των καυστήρων, ακόμη κι αν αυτό χρηματοδοτηθεί σε πρώτη φάση από τις εταιρείες διακίνησης φυσικού αερίου; Πώς προεξοφλείται επίσης ότι στην επόμενη τριετία τα δίκτυα φυσικού αερίου θα έχουν φθάσει μέχρι και τον τελευταίο δυνητικό καταναλωτή;
Ανέφικτος φαντάζει και ο στόχος τα νέα ταξί στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και το 1/3 των νέων ενοικιαζόμενων οχημάτων να είναι μόνο ηλεκτροκίνητα από το 2026. Ακόμη κι αν αγνοήσουμε το ζήτημα του κόστους αντικατάστασης ή κι αν συνυπολογίσουμε την πιθανή χρηματοδότηση της σχετικής δαπάνης, το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Βάσει ποιων υποδομών θα καταστεί δυνατή η καθημερινή επαναφόρτιση χιλιάδων ταξί και ενοικιαζόμενων οχημάτων; Ήδη, σήμερα, αν και τα ηλεκτρικά οχήματα είναι εξαιρετικά περιορισμένα σε αριθμό, οι γκρίνιες και τα παράπονα των ιδιωτών οδηγών για τους χρόνους και τις αναμονές φόρτισης είναι μεγάλα. Όταν στο… παιχνίδι εισέλθουν, διά νόμου, και οι επαγγελματίες οδηγοί, προφανώς οι αντιδράσεις θα είναι μεγαλύτερες.
Υπάρχει λύση; Φυσικά και δεν είναι άλλη από την πρακτική των επαναλαμβανόμενων παρατάσεων. Μόνο υπ’ αυτή την προϋπόθεση, οι πράσινες προθεσμίες του Εθνικού Κλιματικού Νόμου θα καταστούν εφαρμόσιμες…
