«Δεν νοείται η Κύπρος, κράτος-μέλος της Ε.Ε., πενήντα χρόνια μετά την τραγωδία του ’74 να παραμένει διαιρεμένη»: Ποιος -εκτός από την Τουρκία- μπορεί να διαφωνήσει με την άποψη που διατύπωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στο κυριακάτικο μήνυμά του μετά την επιστροφή του από τη Λευκωσία και τις εκδηλώσεις μνήμης για τα 50 χρόνια του Αττίλα.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός εξέφρασε την ελπίδα να αξιοποιηθεί «η νέα ευκαιρία που παρουσιάζεται και να καθίσουν οι δύο κοινότητες στο τραπέζι για να βρεθεί λύση στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ».
Μόνο που, δυστυχώς, η συνεχιζόμενη διαίρεση στην Κύπρο έχει ονοματεπώνυμο: Τουρκία του Ερντογάν.
Ο πρόεδρος Ερντογάν, που επισκέφθηκε την ίδια μέρα την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, συνοδεία του… αεροπλανοφόρου Anadolu και άλλων 50 πολεμικών σκαφών, το επανέλαβε προκλητικά για άλλη μία φορά: Δεν συζητά την «ομοσπονδία» αλλά μόνο τη «λύση» των δύο κρατών στην Κύπρο. Τελεία και παύλα.
Άλλωστε δεν υπάρχει πλέον καμία μεγάλη δύναμη που θα μπορούσε να αναγκάσει τον Ερντογάν να αλλάξει γνώμη. Όχι μόνο η Αμερική, αλλά ούτε και η Ρωσία ή η Κίνα πρόκειται να εμπλακούν υπέρ της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκτός φυσικά από τις συνήθεις ρητορικές πομφόλυγες.
Όσο για την Ευρώπη; Διηγώντας τα να κλαις… Δυστυχώς πρέπει να το παραδεχτούμε, όσο κι αν πονά η καρδιά μας: Η αναζήτηση λύσης στην Κύπρο είναι σαν να κυνηγάς έναν μύθο!
Από τη μια πλευρά, ο στόχος της Κυπριακής Δημοκρατίας για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία παραμένει δυστυχώς ένα άπιαστο όνειρο εδώ και χρόνια.
Από την άλλη πλευρά, η τουρκική «λύση των δύο κρατών» απορρίπτεται κατηγορηματικά -και σωστά- από τη διεθνή κοινότητα, γιατί νομιμοποιεί το έγκλημα της εισβολής και της συνεχιζόμενης στρατιωτικής κατοχής.
Άρα, τι είδους λύση μπορεί να βρεθεί στις νέες διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη; Είναι δυνατή μια ρεαλιστική λύση στην οποία μπορούν να συμφωνήσουν και οι δύο πλευρές; ‘Η απλά θα φανεί και πάλι -δυστυχώς- ότι η μόνη λύση είναι η διατήρηση του σημερινού απαράδεκτου status quo στην Κύπρο; Η Τουρκία με τη νεοοθωμανική εξωτερική πολιτική Ερντογάν και με τις ενεργειακές της βλέψεις στην Ανατολική Μεσόγειο, το μόνο που επιδιώκει είναι η από de facto σε de jure αναγνώριση του ψευδοκράτους. Όλα τ’ άλλα είναι λόγια του ανέμου
