Μέσα σε μία εβδομάδα, τόσο έχει μεσολαβήσει από τη συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον πρόεδρο της Ουκρανίας, αλλά και τους σημαντικότερους παράγοντες της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ, τα παραγόμενα αποτελέσματα δεν είναι σίγουρα αυτά που θα ανέμενε ή που διακαώς -σύμφωνα με όσα δήλωσε και εξακολουθεί να δηλώνει- επιθυμούσε ο Λευκός Οίκος.
Είναι ξεκάθαρο και διαυγές πως ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε μέσα σε 72 ώρες να κινητοποιήσει κάποιες από τις πλέον «αντίρροπες» δυνάμεις στον πλανήτη, και όχι μόνο να τις φέρει σε μία κοινή αφετηρία, αλλά να τις «καθίσει» και στο τραπέζι.
Ο Αμερικανός πρόεδρος, που ούτε φημίζεται αλλά ούτε και ο ίδιος το κρύβει, χωρίς ιδιαίτερο διπλωματικό -με τη συμβατική έννοια του όρου- εκτόπισμα έχει κάνει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όσο επί τέσσερα χρόνια η προηγούμενη Προεδρία Μπάιντεν, αλλά και η οκταετία Ομπάμα δεν κατάφεραν.
Η Ρωσία όμως προσήλθε σε ανώτατο επίπεδο και έθεσε τις δικές της γραμμές για μία συνολική ειρηνευτική συμφωνία στην Αλάσκα. Ο Τραμπ μέσα σε 24 ώρες, έχοντας ενημερώσει Κίεβο και Βρυξέλλες, κατάφερε να φέρει στον Λευκό Οίκοτους σημαντικότερους εταίρους της Ουκρανίας σε μία συνάντηση που τόσο εσπευσμένα είχε να οργανωθεί και να συμβεί από την κηδεία του JFK στις αρχές της δεκαετίας του ’60…
Ερωτηματικά
Παρά την ταχύτητα -ενδεικτική της επιθυμίας Τραμπ να βρεθεί λύση ή να γίνει το πρώτο βήμα προς αυτήν-, σήμερα τα όσα έχουν παραχθεί δεν έχουν δώσει τίποτε απτό στα βασικά ερωτηματικά που συνδέονται τόσο με τον πόλεμο όσο και με τους εμπλεκόμενους σε αυτόν.
Η Μόσχα «πρότεινε» να γίνει η διμερής Πούτιν και Ζελένσκι -την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ θεωρεί άκρως απαραίτητη- στο Κρεμλίνο… και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία πως είναι αδύνατο να υπάρχει στην ατζέντα ως μοναδικό ζήτημα της συνάντησης με τη Ρωσία η ανταλλαγή γαιών…
Η προσπάθεια Τραμπ να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι Ρωσία και Ουκρανία δεν δείχνει να μην προχωρά, αλλά αυτό φαίνεται πως δίνει περισσότερα «χαρτιά» στον Αμερικανό πρόεδρο απέναντι και στους δύο… Ο Λευκός Οίκος βρίσκεται σήμερα στο μέσον της συγκεκριμένης κρίσης και ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε τελικώς να τη διαχειριστεί δεν έχει φέρει τη σαρωτική κριτική που είχε προκαλέσει η κίνηση της Ουάσινγκτον να συναντηθεί με το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας στη Σαουδική Αραβία πριν από κάποιους μήνες.
Παράλληλα, η δεύτερη φορά Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο έβαλε στο «χρονοντούλαπο» και ένα τμήμα -η απρέπεια ήταν ιστορική και άρα θα μείνει για πάντα εκεί- από τα όσα ακραία είχαν συμβεί στο Οβάλ Γραφείο τον περασμένο Φεβρουάριο, με ανοιχτές κάμερες σε παγκόσμια μετάδοση…
Την ίδια στιγμή, η Μόσχα μπορεί να έχει κερδίσει και πάλι χρόνο και χώρο από τον Τραμπ και να μην έχει δώσει πολλά, αλλά αυτήν τη φορά έχει γίνει ξεκάθαρο -χωρίς ενδιάμεσους- το τι ζητά ο ίδιος από τη Ρωσία…
Ο Λευκός Οίκος «παίζει» σήμερα από το ίδιο επίπεδο και τους δύο εμπλεκόμενους στην κρίση -ακόμη κι αν αντιμετωπίζει ως ίσο τον θύτη και το θύμα- και το σημαντικότερο για τον ίδιο τον Τραμπ, έχει κάνει δημόσια όλα όσα μπορούσε και ευαγγελιζόταν προεκλογικά. Ο Αμερικανός πρόεδρος πιθανότατα δεν θα καταφέρει ούτε με αυτόν τον τρόπο -τον δικό του- να τελειώσει τον πόλεμο, αλλά για τον Τραμπ το βασικό είναι να κρατά ο ίδιος το πλεονέκτημα…
Εργαλεία πίεσης
Από τη μία οι ΗΠΑ, εάν ναυαγήσει οριστικά η προοπτική συνάντησης Ζελένσκι – Πούτιν, θα έχουν κάθε λόγο επίσημα να ισχυριστούν πως δεν ευθύνεται ο Αμερικανός πρόεδρος και να αφήσουν για αργότερα μία τριμερή ή επίσης να επιλέξουν να πιέσουν γι’ αυτήν ακριβώς τη συνάντηση σε τόπο και χρόνο αμερικανικής επιλογής. Την ίδια στιγμή, εάν η διμερής καταλήξει -όπως και κάθε άλλη προσπάθεια- σε «ξέρα», τότε ο Τραμπ θα έχει στα χέρια του πολύτιμα εργαλεία πίεσης και των δύο πλευρών.
Από τη μία θα μπορεί να ενεργοποιήσει τις κυρώσεις έναντι του ενεργειακού τομέα της Ρωσίας φέρνοντας ακόμη περισσότερα μαύρα σύννεφα στη Μόσχα και από την άλλη θα συνεχίσει να «στριμώχνει» το Κίεβο να αποδεχθεί ως de facto στοιχείο πως θα πρέπει να εκχωρήσει εδάφη της χώρας προκειμένου να πάρει μία λύση, αλλά και τις εγγυήσεις ασφαλείας που ζητά…
Το σημαντικότερο, όμως, χαρτί για τον Τραμπ ίσως να είναι αυτό της έξτρα επιλογής. Ο Αμερικανός πρόεδρος που μπήκε ο ίδιος σε θέση άμυνας όταν προεκλογικά δήλωνε «θα τελειώσω τον πόλεμο σε 24 ώρες», έκανε αρκετά βήματα πίσω λόγω της πίεσης και πέρασε στο «θα τελειώσω τον πόλεμο τις πρώτες 100 ημέρες»… Πλέον έχει τη δυνατότητα να πει ακόμη και το «δεν είναι δικός μου πόλεμος, αλλά του Μπάιντεν» και να το εννοεί αποχωρώντας -μάλλον για μικρό χρονικό διάστημα- ακόμη και από τη μεσολάβηση…
Σε κάθε περίπτωση, οι κινήσεις και η ταχύτητα των εξελίξεων, όπως και τα αποτελέσματα αυτών, δείχνουν αργά αλλά σταθερά τη μεγαλύτερη εικόνα: ο Τραμπ εργάστηκε και θα συνεχίσει να το κάνει πρώτα για τη δική του εικόνα, σε δεύτερο χρόνο γι’ αυτήν της χώρας του και μετά για όλων των υπολοίπων τις υποθέσεις…
