Του Μωυσή Λίτση
Οι εικόνες που κατακλύζουν τα διεθνή ΜΜΕ από τη Λωρίδα της Γάζας αλλά και το Ισραήλ σοκάρουν κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, με τον φόρο αίματος να μεγαλώνει. Χθες μάλιστα έχασαν τη ζωή τους στο Ισραήλ δύο Ταϊλανδοί εργάτες που δούλευαν σε αγρόκτημα κοντά στα σύνορα με τη Γάζα, δείχνοντας ίσως με τον χειρότερο τρόπο τον παραλογισμό των συνεχιζόμενων εχθροπραξιών. Οι Ταϊλανδοί εργάτες και άλλοι οκτώ που τραυματίστηκαν δεν ήταν ούτε Ισραηλινοί ούτε Παλαιστίνιοι, αν θεωρήσουμε πως οι απλοί άνθρωποι που η μοίρα τούς έφερε να γεννηθούν σε αυτό το κομμάτι γης μπορούν να θεωρηθούν ένοχοι… για τις επιλογές των ηγεσιών τους.
Από τον ορυμαγδό εικόνων φρίκης και καταστροφής που μεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ ξεχωρίζω δύο εικόνες. Μια Παλαιστίνια σύζυγο που θρηνεί τον άνδρα της που σκοτώθηκε από τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς, λέγοντας «ήταν απλά ένας φτωχός άνθρωπος». Από την άλλη πλευρά των συνόρων στην πόλη-λιμάνι του νοτίου Ισραήλ Ασντότ, περιοχή κυρίως εργατικών και μεσαίων στρωμάτων, μία μητέρα διηγείται κλαίγοντας πώς πρόλαβε να σώσει την τελευταία στιγμή το παιδί της από κάποια ρουκέτα που έπληξε και κατέστρεψε ολοσχερώς το σπίτι της.
Οι φτωχοί άνθρωποι και από τις δύο πλευρές πληρώνουν το τίμημα ενός συνεχιζόμενου αδιεξόδου. Στον φόρο αίματος προστίθεται ο εκτοπισμός 52.000 Παλαιστινίων μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, πολλοί απόγονοι άλλων που εκτοπίστηκαν το 1948 με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Κτήρια και χαλάσματα, με την Αίγυπτο να σπεύδει να υποσχεθεί 500 εκατ. δολάρια αλλά και δουλειές ανοικοδόμησης για τις δικές της εταιρείες…
Ο κύκλος βίας μάλιστα μεταφέρεται πλέον και μέσα στο Ισραήλ, στις πόλεις στις οποίες ζουν Άραβες και Εβραίοι μαζί. Η συνύπαρξη αυτή κάθε άλλο παρά ιδανική είναι, ωστόσο η μόνη που φέρνει σε καθημερινή επαφή απλούς ανθρώπους και από τις δύο κοινωνίες.
Η εκεχειρία ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές είναι το άμεσο ζητούμενο, προκειμένου να γλιτώσουν κάποιες ζωές πριν πιθανότατα κάποια άλλη αφορμή ξανανοίξει τον κύκλο βίας, που δεν τελειώνει ποτέ…
Η επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος δεν μπορεί να αναβάλλεται στο διηνεκές, ούτε να παραπέμπεται σε ατέρμονες διεθνείς διπλωματικές πρωτοβουλίες που δεν καταλήγουν πουθενά. Η λύση των δύο κρατών ωστόσο που φαινόταν τόσο κοντά τη δεκαετία του ‘90, μοιάζει πλέον με…ουτοπία.
ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr
