Του κ. Γιώργου Περδίκη*
Πρώτα θέλω να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου στο ΕΤΕΚ για την οργάνωση της εκδήλωσης «Υδατικό Πρόβλημα- Σημερινές προκλήσεις, μελλοντικές δυσκολίες και σχεδιασμός βραχυπρόθεσμων /μακροπρόθεσμων μέτρων για την αντιμετώπισή τους».
Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καθ. Άγη Παπαδόπουλο, άξιο τέκνο του αείμνηστου καθηγητή μου στο ΑΠΘ Μιχάλη Παπαδόπουλου, από τον οποίο έχω διδαχθεί πολλά σε σχέση με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τον ενεργειακό και παθητικό σχεδιασμό των κτιρίων και κυρίως το ήθος που πρέπει να χαρακτηρίζει τους μηχανικούς.
Έχουν περάσει βέβαια τέσσερεις δεκαετίες από τα χρόνια τα φοιτητικά στην Θεσσαλονίκη, και φαίνεται πλέον ότι έχουν αλλάξει κυριολεκτικά οι καιροί και τα ήθη.
Στην παρουσίαση του ο δρ. Παπαδόπουλος έδειξε ένα χάρτη της Ελλάδας και σημείωσε ότι κατά διαβολική σύμπτωση οι περιοχές που αντιμετωπίζουν οξύτατο πρόβλημα λειψυδρίας είναι αυτές όπου συγκεντρώνεται ο τουρισμός. Αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Κρήτης όπου υπάρχει έλλειψη υποδομών και πόρων (πχ οδικό δίκτυο, ενέργεια, νερό) κι όμως επιμένουμε να θέλουμε κι άλλους τουρίστες.
Πρέπει-είπε ο καθηγητής- να τεθεί επιτέλους θέμα “φέρουσας ικανότητας”. Κι όμως ο Υπουργός κατάλαβε ότι “φέρουσα ικανότητα” είναι “να φέρνουμε τουρίστες που να μεν λούνονται”. Για να μειώσουμε τους αριθμητικούς στόχους προσέλκυσης επισκεπτών (έστω και προσωρινά μέχρι να βρεθούν νέες συμφέρουσες λύσεις υδροδότησης), ούτε λόγος. Αρκετοί μάλιστα παρόντες μηχανικοί αντέδρασαν στην ανάγκη καθορισμού της «φέρουσας ικανότητας»: “Εμείς δεν καθορίζουμε πολιτική, εμείς ως μηχανικοί ικανοποιούμε τις απαιτήσεις” είπαν αρκετοί.
Πως το έλεγε εκείνο το σλόγκαν της τράπεζας που μας έφερε την χρεοκοπία του 2013: «Σκέψου το, γίνεται».
Να πούμε βέβαια ότι η έννοια της “φέρουσας ικανότητας” προέρχεται από ένα τεχνικό όρο της επιστήμης της Πολιτικής Μηχανικής και όχι της Πολιτικής. Εμείς οι μηχανικοί έπρεπε να διδάξουμε τους πολιτικούς για την φέρουσα ικανότητα.
Μόνο ο πρόεδρος του ΕΤΕΚ τόλμησε να μιλήσει για την έλλειψη ολοκληρωμένης υδατικής πολιτικής, για την αδράνεια της τάχα Ενιαίας Αρχής Υδάτων και για την σχιζοφρένεια της πολιτικής προώθησης των γηπέδων γκολφ.
Προς επιβεβαίωση του σημειώνω ότι τις επόμενες μέρες μάθαμε ότι ένα ακόμα μεγάλο γήπεδο γκολφ κατασκευάζεται στα περίχωρα της Λεμεσού. Είναι λέει η εφημερίδα φέτος η «χρονιά ορόσημο για το Limassol Greens».
Και εγώ που νόμιζα ότι είναι η χρονιά ορόσημο για μια άλλη υδατική πολιτική, έμεινα μάλλον στα …κρύα του λουτρού.
Διότι μια τολμηρή απόφαση εκ μέρους της κυβέρνησης θα ήταν η αναστολή της παροχής νερού στα γήπεδα γκολφ ή/και η ακύρωση της εξέτασης κάθε νέας αίτησης για τέτοιας μορφής έργα (ή οποιουδήποτε άλλου έργου που απαιτεί την χρήση μεγάλων ποσοτήτων νερού πχ οι ιδιωτικές πισίνες). Αλλά φεύ…
Πάντως ομολογώ ότι εγώ πήρα μια δόση ματαιόδοξης ικανοποίησης όταν ο καθηγητής είπε ότι ένα άμεσο μέτρο αντιμετώπισης της λειψυδρίας θα ήταν η υποχρεωτική τοποθέτηση σε όλα τα σπίτια μηχανισμών εξοικονόμησης του νερού στις οικιακές συσκευές και είδη υγιεινής.
Όντως το 2010 επιχείρησα να καταστήσω υποχρεωτική- δια νόμου- την τοποθέτηση μηχανισμών εξοικονόμησης ή/και επαναχρησιμοποίησης του νερού. Πέρασαν 7 χρόνια για να ψηφιστεί η πρόταση μου υπό την μορφή του δικαιώματος (όχι υποχρέωσης) των αρχών κατά την έκδοση οικοδομικής άδειας να θέτουν όρους σχετικά με την τοποθέτηση μηχανισμών εξοικονόμησης ή επεξεργασίας νερού.(Περί ρύθμισης οδών και οικοδομών τροποποιητικός νόμος 143(Ι)/2017)
Εξ όσων γνωρίζω δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα καμία οικοδομική αρχή που να έχει αξιοποιήσει αυτή την πρόνοια. Ούτε καν το ΕΤΕΚ- ως τεχνικός σύμβουλος της πολιτείας- έχει ζητήσει την αξιοποίηση της σχετικής πρόνοιας του νόμου.
Κρίμα στον κόπο μου. Όντως φαίνεται να έκανα μια τρύπα…στο νερό.
Από την άλλη, ίσως να δίνεται η ευκαιρία στις νέες αρχές αδειοδότησης δηλαδή τους ΕΟΑ να κάνουν επιτέλους αυτό που δεν έκαναν τόσα χρόνια οι δήμοι και οι Επαρχιακές Διοικήσεις. Οψόμεθα.
*Τέως Προέδρου Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
