Είναι κάπως θλιβερό να αποτελεί «είδηση» η διασκέδαση μιας νέας γυναίκας (ετών 36), πρωθυπουργού, σε ιδιωτικό πάρτι. Είναι θλιβερές οι επικρίσεις όταν εστιάζουν στον «ξέφρενο» χορό της σε μια βραδιά με φίλους ή και στην κατανάλωση αλκοόλ – γιατί όντως δεν ήταν κάποιο… ακίνδυνο tea party. Θλιβερά και τα «ερωτήματα» για τη χρήση ναρκωτικών ή το ενδεχόμενο… προδοσίας του συζύγου με κάποιον ροκ σταρ, που εξακολουθούν να διατυπώνονται ακόμα και αφότου η ίδια επέλεξε να βγει μπροστά, να απαντήσει για τις ιδιωτικές στιγμές της και να πει το αυτονόητο: «Εχω μια οικογενειακή ζωή, μια επαγγελματική και ελεύθερο χρόνο να ξοδέψω με τους φίλους μου».
Μόνη της τα λέει, μόνη της τα ακούει η Σάνα Μάριν στην εποχή τής… θεωρίας και ακόμα χειρότερα σε αυτή του καθωσπρεπισμού, της υποκρισίας, του σεξισμού, της (πιο) εύκολης κριτικής προς τη γυναίκα, των στερεοτύπων. Ακόμα και ο έλληνας λάτρης των social media είχε να πει κάτι για τη φινλανδή πρωθυπουργό, μην τυχόν και λείψει από το νέο διαδικτυακό νταβαντούρι. Ανάθεμα και αν όσοι τοποθετήθηκαν εις βάρος της ήξεραν μέχρι χθες ποια είναι και τι έχει κάνει πολιτικά.
Αλλά δεν έχουν σημασία αυτά. Τους φτάνει που μια γυναίκα χόρεψε με πάθος, τους αρκεί που δεν υπήρχε πουθενά στο κάδρο ο σύζυγος, ο οποίος, κατά την ανάλυσή τους, θα ισορροπούσε κάπως την «απαράδεκτη» για πρωθυπουργό εικόνα, για να καταστεί ξαφνικά πολιτικά ανίκανη, ανώριμη, ασόβαρη. Απέναντι στους επικριτές βγήκαν ευτυχώς και οι υποστηρικτές, όσοι πιστεύουν στην ανάγκη να αλλάξουν τα δημόσια πρότυπα, το λιγότερο να προσαρμοστούν στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι να εκλείψει ο καθωσπρεπισμός και μέχρι να πάψουμε να απολαμβάνουμε «ειδήσεις» για τις προσωπικές στιγμές οποιασδήποτε «νέας και ωραίας», οπουδήποτε στον κόσμο. Ας θυμηθούμε την περίπτωση της Μάριν όταν ακούσουμε ξανά κάποιο από αυτά τα θεωρητικά τσιτάτα από όσους θέλουν (;) «περισσότερους νέους και περισσότερες γυναίκες» στην πολιτική.
