Ξεκινώ με τη σχεδόν πάντα αλάνθαστη λαϊκή θυμοσοφία, υπενθυμίζοντας ότι «το γινάτι βγάζει μάτι» και το συναφές «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι».
Κακά τα ψέμματα και οι εν αμαρτίαιας προφάσεις. Η ΕΕ και κοντά σ’ αυτήν οι ΗΠΑ ακολουθούν πορεία πολιτικής, οικονομικής και επισιτιστικής παρακμής. Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Ένωση μ’ επικεφαλής την Ομοσπονδιακή Γερμανία το παραδέχεται απερίφραστα, ότι ο φετεινός χειμώνας θα θυμίζει Σιβηρία χωρίς πετρέλαιο και φυσικό αέριο, άρα ένα καταψύκτη σε πολλές χώρες-μέλη της. Όσο για την πατρίδα μας, η τλήμων, η ταλαίπωρη Ελλάς πανηγυρίζει με κομπασμό ατενίζοντας με υπερηφάνεια το παρελθόν και ανακοινώνοντας επαναλειτουργία των λιγνιτορυχείων!
Όλη αυτή η φαταλιστική, η μοιρολατρική και ευθυνόφοβη εμμονή των δυτικών αντιπάλων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, για εξόντωση και απομόνωση του νέου, του νεκραναστημένου από ΝΑΤΟ και ΗΠΑ φόβητρου του «σιδηρού παραπετάσματος», όλη αυτή η αυτοκτονική πορεία των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον είτε μας ικανοποιεί είτε όχι, ανοίγει το δρόμο της αυτοδιάλυσης της ΕΕ και μεσοπρόθεσμα (γιατί όχι) και του ΟΗΕ. Άλλωστε, η διάλυση της Κοινωνίας των Εθνών ήταν και αυτή αποτέλεσμα αθεράπευτης πολιτικής παθογένειας και εθελοδουλικής υποταγής στις «μεγάλες δυνάμεις».
Η ώρα του δυτικού mea culpa
Σε σειρά κειμένων μου καταγγέλλω τις διαλυτικές τάσεις στους κόλπους της ΕΕ, λόγω της οσφυοκαμψίας των επιτελών της στις περιοδεύουσες αλεπούδες του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας (Στόλτενμπεργκ και Ερντογάν). Αποτέλεσμα: Τόσο ο γράφων όσο και ορισμένοι άλλοι σχολιαστές και μαχόμενοι πολιτικοί αντιμετωπίζουμε το «Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα». Χωρίς αυτό να σημαίνει υποτίμηση και αδιαφορία για τους καταγγέλλοντες αλλά ταπεινωτική για τους αδιαφορούντες δειλία και ευθυνοφοβία, ή το πιο σωστό υποταγή στις σχέσεις γραφειοκρατικής υπαλληλίας τους, με το ψευδοσυμμαχικό κατεστημένο.
Η μοναδική φωνή συνδιαλλαγής με τον Πούτιν είναι εκείνη του Μακρόν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η ΕΕ των υπολοίπων 26 κρατών-μελών της θα κρατήσει εσαεί την ίδια στάση…
Το χειρότερο σ’ όλον αυτό τον φαύλο κύκλο της ευρωπαϊκής εσωστρέφειας και υποταγής στο… πεπρωμένο της νατοϊκής επικυριαρχίας, είναι ότι στη χαλαρή και πολλών ταχυτήτων οιονεί ομοσπονδία της ΕΕ, είναι ότι πνίγεται κάθε φωνή αυτοσεβασμού και αλληλοσυνεννόησης, μεταξύ των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή με άλλα λόγια, η κατά το ταχύτερο εγκατάλειψη του μοιρολατρικού συνδέσμου των Βρυξελλών με ΝΑΤΟ και αμερικανικό Πεντάγωνο, μία παρόμοια σωτήρια απεμπλοκή αφ’ ενός θα ξεκαθάριζε τις σχέσεις ΕΕ με τα ιμπεριαλιστικά επιθετικά κέντρα. Και αφ’ ετέρου θ’ άνοιγε το δρόμο για ειρήνευση στις ολέθριες αναφλέξεις του ρωσοουκρανικού ή ορθότερα του αμερικανο-ρωσικού πολέμου, με την ανόητη «συμμαχική» συμπόρευση της ΕΕ στο πλευρό του διαλυτικού για την ΕΕ ΝΑΤΟ.
Ο γεν. γραμματέας του ΝΑΤΟ κρατεί ακόμα την μπαγκέτα της ιμπεριαλιστικής-νατοϊκής αδιαλλαξίας. Ως πότε;
Επομένως ο παραπάνω συλλογισμός κλείνει με τα ακόλουθα συμπεράσματα:
· Η εγκατάλειψη της αψυχολόγητης και ηθικο-υλικά ασύμφορης «συμμαχίας» των Βρυξελλών, με το ξένο προς τις ειρηνικές αρχές της ΕΕ ΝΑΤΟ, νομοτελειακά θα αναγκάσει τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ να αποσυρθούν από την αυτοκτονική αμερικανο-ρωσική σύγκρουση και θα πείσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν ν’ ανοίξει πάραυτα τις στρόφιγγες του πετρελαίου και του φυσικού αερίου προς την ευρωπαϊκή ήπειρο.
· Εάν απεναντίας συνεχιστεί το γινάτι και το χούι δηλαδή το σύμφωνο με την ελληνική γλώσσα πείσμα και την ξεροκεφαλιά, τότε θα ζήσουμε τον ταπεινωτικό για την Ευρώπη επιθανάτιο ρόγχο ή επί το ποιητικότερο το ευρωπαϊκό κύκνειον άσμα…
———————
Υ.Γ. Αυτονόητο είναι το ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν εξαγνίζεται πλήρως με τα εύσημα του επικεφαλής μίας υπερδύναμης. Υπάρχουν «ράμματα» για τις γούνες όλων των ιμπεριαλιστών. Αρκεί κάπου-κάπου να εκστομίζουν και αυτοί έστω και ένα ήμαρτον, ένα mea culpa… Το ακούσαμε ποτέ από κάποιον; Και από ποιον;
