Κατά το Politico, η ακροδεξιά πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, δεν ήταν απλά από τους μεγάλους κερδισμένους της τελευταίας για φέτος και κομβικής για τον ρόλο της ΕΕ συνόδου κορυφής των «27».
Ελισσόμενη μεθοδικά στο παρασκήνιο, ήταν αυτή που τελικά κίνησε τα «νήματα», σε ρόλο ρυθμιστή: από τη μεσοπρόθεσμη χρηματοδότηση της Ουκρανίας, μέχρι το προσωρινό (;) «πάγωμα» της συμφωνίας ελεύθερων συναλλαγών με τη Mercosur.
Ειδικά ως προς το αμφιλεγόμενο σχέδιο χρήσης των «παγωμένων» ρωσικών κεφαλαίων προς στήριξη του εμπόλεμου Κιέβου, «ήταν η δολοφόνος», σχολίασε χαρακτηριστικά στους Financial Times Ευρωπαίος διπλωμάτης.
Τα λόγια της ήταν «καρφιά» για τους δύο κατεξοχήν χαμένους της συνόδου: την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον Γερμανό καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς.
Χωρίς την υποστήριξη της Ιταλίδας πρωθυπουργού, -όψιμα εκπεφρασμένη στο πολιτικό προσκήνιο- το Βέλγιο θα ήταν αφόρητα απομονωμένο στην ανένδοτη άρνησή του για «αξιοποίηση» των δεσμευμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων στην ΕΕ.
Στηρίζοντας μόλις προ εβδομάδας μαζί με τη Βουλγαρία και τη Μάλτα την αναζήτηση «εναλλακτικών λύσεων» -και δη την έκδοση κοινού χρέους, που τελικά προκρίθηκε με μισή καρδιά (και) από την Γερμανία- η Μελόνι έδωσε σανίδα σωτηρίας στον Μπαρτ Ντε Βέβερ: τον Βέλγο ομόλογό της, αλλά και σύμμαχό της στην ευρωσκεπτικιστική ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αντίστοιχη ήταν η τακτική της και στο θέμα της ΕΕ-Mercosur.
Κινούμενη μέχρι το παρά… ένα στη «σκιά» και αποφεύγοντας να γίνει στόχος, στήριξε τη Γαλλία στην αντίθεσή της για άμεση υπογραφή της συμφωνίας ελεύθερων συναλλαγών με την λεγόμενη «Κοινή Αγορά του Νότου».
Ήτοι την οικονομική και εμπορική ένωση της Νοτίου Αμερικής, που ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ -ιδεολογικός σύμμαχος της Μελόνι- έχει ανακηρύξει στο νέο στρατηγικό «δόγμα» του ως γεωπολιτική «αυλή» των ΗΠΑ.
Τα χαμόγελα κατά την υποδοχή της Ιταλίδας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι στο Βερολίνο, την περασμένη Δευτέρα, φαίνεται ότι βγήκαν τρεις ημέρες μετά «ξινά» για τον Γερμανό καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς (REUTERS/Liesa Johannssen)
«Καπελώνοντας» τους πάντες
«Η Ευρώπη διοχετεύει δισεκατομμύρια στην Ουκρανία, αλλά ταλαντεύεται γεωπολιτικά», σχολίασαν οι New York Times τη συμβιβαστική λύση για συνέχιση της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης του εμπόλεμου Κιέβου.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι «27» παρέμειναν ενωμένοι.
Το «δάνειο με εγγύηση τον προϋπολογισμό της ΕΕ», που ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντόνιο Κόστα, δίνεται με τον «πικρό» συμβιβασμό του προτεσταντικού βορρά, και δη της Γερμανίας.
Από την κοινή έκδοση χρέους, αντίθετα, εξαιρούνται η Ουγγαρία, η Σλοβακία και η Τσεχία: τρία κράτη μέλη με ευρωσκεπτικιστικές-εθνικιστικές ηγέτες, φίλα προσκείμενους στο τραμπικό κίνημα MAGA.
Όμως αυτή που βγήκε σαφώς ενισχυμένη είναι η ίδια η Μελόνι.
Με τις μεθοδεύσεις της, κατήργησε τον σχεδιασμό της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, με την οποία δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις.
«Κόντυνε» πολιτικά τον κεντροδεξιό Γερμανό καγκελάριο Μερτς.
Απέκτησε έναν εν δυνάμει νέο φίλο στο πρόσωπο του πολιτικά αποδυναμωμένου Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, βάζοντας «πλάτη» στην αντίθεσή του στη συμφωνία με τη Mercosur, αλλά και στην άρνηση του Παρισιού να αποκαλύψει τις γαλλικές τράπεζες, που κατέχουν τη δεύτερη μεγαλύτερη (μετά το βελγικό αποθετήριο τίτλων Euroclear) συσσώρευση «παγωμένων» ρωσικών κρατικών κεφαλαίων παγκοσμίως.
Πετυχαίνοντας με τη στάση της πρακτικά με έναν «σμπάρο», πολλά «τρυγόνια», η Μελόνι κρατά επίσης ικανοποιημένη την Ουάσιγκτον, δεδομένου ότι η κυβέρνηση Τραμπ εποφθαλμιά τα «παγωμένα» ρωσικά περιουσιακά στοιχεία για τη χρηματοδότηση μεταπολεμικών επενδυτικών έργων υπό το «πρόσταγμα» των ΗΠΑ, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στη Ρωσία.
Η Μόσχα μπορεί επίσης να χαμογελά με ικανοποίηση.
Στο εσωτερικό της Ιταλίας, δε, η ακροδεξιά πρωθυπουργός παρουσιάζεται ως μια ισχυρή πολιτικός, που ο λόγος της όχι απλά μετρά, αλλά υπαγορεύεται στις Βρυξέλλες, ενόσω δίνει μάχη για τα εθνικά συμφέροντα, είτε αυτά αφορούν στην αγροτική πολιτική (ένεκα της συμφωνίας με τη Mercosur), είτε στη δημοσιονομικά επίφοβη χρήση των δεσμευμένων ρωσικών κεφαλαίων.
Γαλβανίζοντας στην ΕΕ την φιλοτραμπική Ακροδεξιά
Με τις ηγεσίες της μεν Γαλλίας σε πολιτική περιδίνηση, της δε Γερμανίας σε ασκήσεις ισορροπίας στην ΕΕ -διεκδικώντας ηγετικό ρόλο στην αμυντική και διπλωματική πολιτική, ενόσω η οικονομία της ασθμαίνει- η Τζόρτζια Μελόνι δείχνει να αξιοποιεί στην παρούσα φάση τη «χρυσή ευκαιρία» της για να γίνει η «σιδηρά κυρία» της Ευρώπης.
Το κάνει μεθοδικά από την άνοδό της στην ιταλική πρωθυπουργία, το 2022, καλλιεργώντας ένα φιλοευρωπαϊκό προφίλ -ενώ είναι παγκοίνως γνωστές οι μεταφασιστικές πολιτικές καταβολές της- και «μοχλεύοντας» την κανονικοποίησή της μέσω ενός διαρκούς φλερτ με την πρόθυμη για συνεργασίες ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά.
«Αέρα στα πανιά» της δίνει τώρα η ιδεολογική «συγγένεια» με την δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ, η οποία στη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ μιλά για «διόρθωση της τρέχουσας πορείας» της ΕΕ με την «καλλιέργεια αντίστασης», χαρακτηρίζοντας την «αυξανόμενη επιρροή των πατριωτικών ευρωπαϊκών κομμάτων λόγο μεγάλης αισιοδοξίας».
Πολλοί στις τάξεις των «27» πλέον εκτιμούν ότι, με «πολιορκητικό κριό» πρωτίστως τη Μελόνι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ εφαρμόζει πλέον ανοιχτά αυτή την πρακτική.
«Αυτό που μπορώ να πω είναι: καλημέρα Ευρώπη», είχε σχολιάσει η ίδια για το νέο «δόγμα Τραμπ», χαρακτηρίζοντάς το λίγο-πολύ αφύπνιση για την Ευρώπη.
«Η ελευθερία έχει το τίμημά της», τόνισε, ενόσω προλειαίνει το έδαφος για τις βουλευτικές εκλογές του 2027 στην Ιταλία.
Προβαλλόμενη ως εγγυήτρια της συνοχής μιας από τις μακροβιότερες κυβερνήσεις στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, καταστρώνει σχέδια για την παραμονή της στον πρωθυπουργικό θώκο.
Εκτείνονται από την αλλαγή του εκλογικού νόμου -προς αποδυνάμωση της κεντροαριστερής νυν αντιπολίτευσης- και τη μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης -ενώ η κυβέρνησή της είναι σε ανοιχτή ρήξη το δικαστικό σώμα- έως ενίσχυση των πρωθυπουργικών εξουσιών.
Πηγή: in.gr
