Κώστας Μαυρίδης*
Στο προηγούμενο άρθρο, με αφορμή την επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στον Λευκό Οίκο, είχαμε εξηγήσει την γεωπολιτική «εξίσωση» που αφορά ΗΠΑ-Κύπρο-Ελλάδα-Τουρκία στην Ανατ. Μεσόγειο και τις προτεραιότητες που πρέπει να καθορίζουν την πανεθνική στάση Αθήνας και Λευκωσίας. Ωστόσο, εν μέσω των πλέον ευνοϊκών συνθηκών για τα εθνικά δίκαια, η εμμονική πολιτική του Έλληνα Υπ. Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη να «κανονικοποιεί» τον τουρκικό επεκτατισμό παράγει σοβαρές ζημιές.
Συγκεκριμένα, στην πρόσφατη πορεία σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας το 2020, η δύναμη ισχύος της Ελλάδας σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητα για προάσπιση της κυριαρχίας και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων με γενική κι ασύμμετρη ανταπόδοση σε τυχόν τουρκική επιδρομή, απέτρεψε τον πόλεμο. Παρά τις αφορμές, η Τουρκία απέφευγε την γενική σύρραξη αλλά συνέχισε την επιδίωξή της να ακυρώσει τους ελληνικούς σχεδιασμούς σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, μετατρέποντας τις τουρκικές παρανομίες σε «διμερείς διαφορές» σε ένα πλαίσιο «κανονικότητας». Τότε, υπήρξαν έντονες καταδίκες των τουρκικών παρανομιών από την ΕΕ και όχι μόνο, με αναφορές για επιβολή κυρώσεων. Όλα ανατράπηκαν από την Αθήνα που σύντομα επανήλθε στην πολιτική του κατευνασμού. Κι επειδή διάφοροι εγχώριοι για δικαιολογούν την στάση τους προβάλλουν ότι «η πολιτική των κυρώσεων είναι αδιέξοδη», παραθέτουμε δύο γεγονότα. Όταν το 2018 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ανακοίνωσε τον διπλασιασμό των δασμών σε εισαγωγές αλουμινίου και χάλυβα από την Τουρκία, το καθεστώς Ερντογάν «συμμορφώθηκε» εντός ολίγων ημερών. Η ΕΕ αποτελεί τον μεγαλύτερο εισαγωγέα τουρκικών προϊόντων στο πλαίσιο της Συμφωνίας Τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας, βάσει της οποίας η Τουρκία έχει νομικές υποχρεώσεις προς την Κυπριακή Δημοκρατία, τις οποίες αρνείται να εφαρμόσει για δεκαετίες χωρίς Αθήνα-Λευκωσία να ζητούν μέτρα ή κάτι ανάλογο. Άλλο δείγμα της ανυπόληπτης στάσης ειδικά της Αθήνας είναι που πρωτοστάτησε στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας για την επιθετικότητά της στην Ουκρανία, αλλά όχι κατά της Τουρκίας που κατέχει έδαφος της ΕΕ στην Κύπρο κι απαιτεί «δύο κράτη», που προβάλλει «casus beli»/αιτία πολέμου στο Αιγαίο κατά της Ελλάδας, που επέβαλε το παράνομο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο στην Ανατ. Μεσόγειο ακρωτηριάζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας-Κύπρου κ.ά. Σε αντίθεση, οι τουρκικές επεκτατικές παρανομίες εντάσσονται στο πλαίσιο της «κανονικότητας» με την Αθήνα να παρέχει τεχνική υποστήριξη στο «καλό κλίμα» για το οποίο επιβραβεύεται ήδη η Τουρκία με υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμούς, εμπόριο και άλλα. Την πρωτοβουλία της Αθήνας για αποδοχή του τουρκικού επεκτατισμού σε ένα πλαίσιο «κανονικότητας», την τεκμηριώνουμε έντονα τους τελευταίους μήνες παρά την δυσφορία Ελλαδιτών πολιτικών και διπλωματών. Τώρα την επιβεβαίωσε ο μονίμως … αισιόδοξος Υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης που την παρουσίασε ως επίτευγμα!
Φοβίες, δογματισμοί, αφέλεια, μειωμένη εθνική ευθύνη, εξαρτήσεις… Ό,τι κι αν επικρατεί, η πολιτική της «κανονικότητας» πλήττει τα εθνικά συμφέροντα κι ανταμείβει τον τουρκικό επεκτατισμό. Δώσαμε μάχες στην ΕΕ για να καταδικάσουμε τις παρανομίες ζητώντας κυρώσεις και αυτό που τελικά υλοποιείται είναι η εργαλειοποίηση της Αθήνας στις επιδιώξεις του καθεστώτος Ερντογάν. Ενώπιον της πλέον ευνοϊκής συγκυρίας δεκαετιών για τα εθνικά δίκαια, η σιωπή απέναντι στην επίσημη πλέον αποδοχή του νεο-οθωμανισμού ως «κανονικότητας», αποτελεί συνενοχή.
*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ- S&D
