Δεν προσπαθώ να σου πω ότι η εμφάνιση δεν παίζει κανένα ρόλο. Ξεκινάς με ένα συν για ορισμένους ανθρώπους. Για ορισμένους άλλους, ιδίως στην πολιτική, ξεκινάς με ένα μείον. Γιατί τώρα πρέπει εγώ να σου αποδείξω ότι δεν είμαι μόνο όμορφη – αντί να καθίσω να συζητήσω ως μια νέα κοπέλα που έχει διατελέσει πρόεδρος στον σύλλογο φοιτητών Αρχιτεκτονικής στα είκοσι δύο της μόλις χρόνια;».
Ετυχε να γνωρίσω την Εύα Καϊλή στα πρώτα πολιτικά της βήματα – και αν το σημερινό μου κομμάτι όζει πολιτικού επικήδειου είναι διότι, ανεξάρτητα από την έκβαση της δικαστικής της περιπέτειας, κωλύομαι να φανταστώ οιασδήποτε μορφής πολιτική νεκρανάστασή της (παρότι στην πολιτική, το ξέρουν και τα μικρά παιδιά, ποτέ μη λες ποτέ)… Τη συνάντησα στη Θεσσαλονίκη, ως απεσταλμένος των «ΝΕΩΝ», προκειμένου να τη συμπεριλάβω σε μια σειρά αφηγηματικών πορτρέτων που είχα αναλάβει για το περιοδικό «Ταχυδρόμος», τότε ένθετο στο σαββατιάτικο φύλλο της εφημερίδας.
Το κομμάτι μου δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο «Η απολογία της ομορφιάς» – μια έμμεση αναφορά στην «Αμαρτία της ομορφιάς» (1972), την ταινία της Φίνος Φιλμ, όπου πρωταγωνιστούν η Μπέτυ Λιβανού, ο Νίκος Γαλανός και η αξέχαστη Τασσώ Καββαδία, μια φινετσάτη και ιδιαίτερα μορφωμένη ηθοποιός που καταδικάστηκε από το ελληνικό σινεμά σε ρόλους μοχθηρής πεθεράς.
Οπως σήμερα, έτσι κι εκείνες τις ημέρες, προς τα τέλη του 2003, διανύαμε μια άτυπη προεκλογική περίοδο και τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα (τα εξής δύο τότε: η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ) αναζητούσαν για να εντάξουν στα ψηφοδέλτιά τους, σύμφωνα με τη γλαφυρή διατύπωση στον «Αγγελιοφόρο» της συμπρωτεύουσας, είτε ένα «λαμπερό όνομα» είτε έναν «δωρητή σώματος».
Ευθύς εξαρχής η 25χρονη Εύα Καϊλή θεωρήθηκε ως η «πράσινη απάντηση» στη «γαλάζια Μπάρμπι», την κοινοβουλευτικά ασυνήθιστα ανθεκτική έκτοτε Ελενα Ράπτη. Πρόσφατα ο Γιώργος Κύρτσος, ο πρώην νεοδημοκράτης και νυν μετέωρος ευρωβουλευτής, δήλωσε ότι το life style ευθύνεται για την αναπάντεχα γρήγορη κυριαρχία της Καϊλή στην πολιτική αρένα.
Μολονότι η ίδια η Εύα έδειχνε πάντοτε ενοχλημένη από μια ανάλογη «ανάγνωση» των πολιτικών της επιτευγμάτων (για να μη σχολιάσουμε την γκαντεμιά της, δύο φορές να υποχρεωθεί να παραχωρήσει στον εκάστοτε «αρχηγό» της βουλευτική έδρα που κέρδισε σε εκλογές με το σπαθί της), αληθεύει πως, όταν την αντίκριζες εκ του σύνεγγυς, δεν ήταν εύκολο να συγκεντρωθείς κάπου αλλού πέρα από την εξωτερική της εμφάνιση. Είτε υποκριτικά είτε πραγματικά, με μια δύσκολα συγκαλυμμένη φιλαρέσκεια, η Καϊλή χαρακτήριζε αυτό το γνώρισμα ως «μείον». Ενα από εκείνα τα «μείον» που οι περισσότεροι άνθρωποι θα παραχωρούσαν ακόμη και μια δεκαετία από τη ζωή τους για να το αποκτήσουν.
«Karma is a bitch», λένε όσοι πιστεύουν στο πεπρωμένο και στη σαδιστική του εκδικητικότητα. Δεν περιλαμβάνομαι ανάμεσά τους και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να προβώ σε δίκη προθέσεων της Εύας Καϊλή ή όποιου άλλου βρέθηκε, βρίσκεται ή θα βρεθεί στη δική της δεινή θέση.
Στέκομαι όμως σε μια εμβληματική φράση του συντρόφου της Φραντσέσκο Τζόρτζι, σπαραχτική στο οξύμωρο νόημά της: «Τα έκανα όλα για χρήματα που δεν είχα ανάγκη». Συχνά οι άνθρωποι εξαιρετικής ομορφιάς εγκλωβίζονται στο βλέμμα που ρίχνουν οι άλλοι πάνω τους – το δίπολο βλέμμα θαυμασμού και φθόνου – και αρχίζουν να πιστεύουν πως εάν βουτήξουν το χέρι τους στο μέλι, κανένας δεν θα το προσέξει, διότι κανένας εξαρχής δεν θα πιστέψει ότι είχαν «ανάγκη» να το κάνουν. Κακός σύμβουλος η εθελοτυφλία.
