Κώστας Μαυρίδης*
Παρόλο που τα τελευταία χρόνια επικρατούν πρωτόγνωρα ευνοϊκές συνθήκες για Ελλάδα και Κύπρο, η απουσία ανάλογης ηγεσίας στην Αθήνα -που δικαιωματικά έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων- είναι εξίσου πρωτόγνωρα απογοητευτική. Μια απλή σύγκριση του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος με το παρόν καταδεικνύει ένα μεγάλο ηθικό «χάσμα». Μέσα από τις θυσίες των αγωνιστών του 1821, αναδύθηκε το νεοελληνικό κράτος, σε ένα μικρό ποσοστό εδάφους της σημερινής επικράτειάς του. Εκείνη η πάμπτωχη Ελλάδα είχε προτεραιότητα την απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων που διαβιούσαν εκτός νεοελληνικού κράτους, αν και δεν είχαν ρόλο με την ψήφο τους στα εσωτερικά δρώμενα. Σήμερα, δείγμα της επικρατούσας πολιτικής αντίληψης της αθηναϊκής ελίτ- και όχι του αδελφού Ελληνικού λαού- είναι η «εγκατάλειψη» της Κύπρου, θεωρώντας ότι έτσι θα «χορτάσει» το τουρκικό θηρίο. Αυτή η πολιτική έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να διεκδικεί το μισό Αιγαίο, θαλάσσια περιοχή στην Ανατ. Μεσόγειο και δύο κράτη στην Κύπρο!
Μια πρωτόγνωρα ευνοϊκή συγκυρία υπήρξε ο Χάρτης της Σεβίλλης (2003), τον οποίο χρηματοδότησε η ΕΕ και ο οποίος αποτύπωσε τις ΑΟΖ των κρατών-μελών βάσει του Διεθνούς Δικαίου για τη Θάλασσα. Βάσει εκείνου του Χάρτη, στον οποίο οι ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου εφάπτονται, ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλος ζητούσε διορατικά οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, όπως έκανε η Κύπρος με Αίγυπτο και Ισραήλ, αλλά στην Αθήνα φοβούνταν τις … τουρκικές αντιδράσεις. Σε εκείνο το θαλάσσιο «κενό» παρείσφρησε το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο (2019), το οποίο εκ των υστέρων, με ψήφισμα της Ευρωβουλής και με απόφαση των «27» της ΕΕ, καταδικάσαμε ως παράνομο κι άκυρο. Έτσι φτάσαμε στη σημερινή επικρατούσα εξωτερική πολιτική της Αθήνας, που βασίζεται στο αυτοκτονικό δόγμα «διάλογος με υποχωρήσεις, για να αποφεύγουμε τον πόλεμο».
Η πλέον πρόσφατη ευνοϊκή συγκυρία προέκυψε με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αφού άλλος ένας πόλεμος ανάμεσα σε Ελλάδα-Τουρκία, θα ήταν αδιανόητο για ΗΠΑ και ΕΕ και θα έφερνε το τέλος του ΝΑΤΟ. Όμως, στην Αθήνα επέμεναν εμμονικά στον «διάλογο …για να αποφύγουμε τον πόλεμο», πρόσφεραν «δώρα» στην Τουρκία για να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο, κι όσο απίστευτο κι αν νοείται, μετατέθηκαν οι τουρκικές παρανομίες από το Ευρωπαϊκό πλαίσιο στο διμερές, όπως βολεύει την ΕΕ και την Τουρκία, η οποία, παρά τις αφορμές, αποφεύγει τον πόλεμο, λόγω της ετοιμότητας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Έτσι, προέκυψε η μεγαλύτερη δυνατότητα των τελευταίων δεκαετιών, η Ευρωάμυνα. Καθώς διάφοροι αναλώνονται στον Κανονισμό SAFE, το σπουδαιότερο αφορά το γεγονός ότι οι Κυβερνήσεις μας επέτρεψαν να προχωρήσει η Ευρωάμυνα χωρίς πολιτικό προσανατολισμό π.χ. την προάσπιση των εξωτερικών μας συνόρων, ως να μην υπάρχει τουρκικός επεκτατισμός. Πάντως, είναι προβλεπτό ότι οι Τούρκοι θα αντιδράσουν σε ενέργειες από Ελλάδα και Κύπρο στην ενδιάμεση θάλασσα όπως στην Κάσο, στην Κρήτη κ.ά. Αν η Αθήνα λόγω φοβίας αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο όπως στο παρελθόν, θα υποστεί άλλη μια ήττα, ενώ αν επιδείξει τόλμη θα δημιουργήσει μια τεράστια προοπτική.
Παρεμπιπτόντως, έχω καλέσει κατ΄ επανάληψιν εκπροσώπους της επικρατούσας εξωτερικής πολιτικής στην Αθήνα (δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, πολιτικούς) σε μια δημόσια συζήτηση επί των σχέσεων με την Τουρκία, όμως δεν αποδέχονται. Προτιμούν τον … μονόλογο στα εξαρτώμενα ΜΜΕ.
*Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D
