Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Άλλοι ψάχνουν δίοδο στο μυαλό του Βλαδίμηρου -ο Πούτιν του Λένιν και οι Δυτικοί του Πούτιν-, οι Βρετανοί με τη φάμπρικα του Londongrad είναι οι πρώτοι που περνούν με τις οικονομικές κυρώσεις στην επίθεση, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνεδρίασε -με τη Ρωσία να ασκεί τον Φεβρουάριο την εναλλασσόμενη προεδρία- και, ως ήταν αναμενόμενο, ο διάλογος κωφών οργίασε.
Η ένοπλη διπλωματία κάνει πολλή φασαρία. Ένα είναι σίγουρο πάντως. Η διπλωματία δεν θα τελειώσει μετά την αναγνώριση των δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από τη Ρωσία. «Η απόφαση είναι ιστορική», σημειώνει η προσκείμενη στο Κρεμλίνο «Vzgliad», αναδεικνύοντας «ένα νέο ιδεολόγημα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής», το οποίο ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Βλαντιμίρ Αβάτκοφ συμπυκνώνει στο εξής: «Είμαστε μάρτυρες της γέννησης ενός μετα-ουκρανικού κόσμου».
Τα είπε και ο ένοικος του Κρεμλίνου στη μακρά του ομιλία. Αρνήθηκε τη νομιμότητα του ουκρανικού κράτους, προβάλλοντας τη θέση ότι είναι μια τεχνητή χώρα αδιαχώριστη από τη Ρωσία.
Αυτός ο «μετα-ουκρανικός» -κατά τη Μόσχα- κόσμος τι σημαίνει και ποια είναι η λύση;
Για τη Ρωσίδα βουλεύτρια από την Κριμαία Όλγα Κοβιτίδη, που μίλησε στην «Izvestia», η Ρωσία «απέφυγε έναν πόλεμο για όλους» και γι’ αυτό η Ευρώπη «πρέπει να πει “ευχαριστώ”» στη Μόσχα.
Σιγά, μην πει και «σ’ αγαπώ», όταν πάλι αυτή θα πληρώσει το λογαριασμό. Ενεργειακά, οικονομικά, πολιτικά. Ό,τι φαίνεται, όμως, παράλογο σε εμάς, για τη Ρωσία του Πούτιν είναι λογικό.
Το Ελσίνκι του 1975, με το οποίο επιτεύχθηκε η ψυχροπολεμική ισορροπία, δεν έχει γι’ αυτόν σημασία. Άλλωστε, ο πάρα πολύ μεγάλος χρόνος παραμονής του στην εξουσία τού έχει διώξει κάθε αμφιβολία για την ευκαιρία επιστροφής της Ρωσίας στο στάτους της «υπερδύναμης».
Αφού διέβη τον Ρουβίκωνα -ή μήπως δεν τον διέβη και η Δύση με ερμηνείες παλεύει- θέλει να πάει για κουβέντα; Είναι μακρύ το τραπέζι και κάθε σενάριο παίζει.
