Του Μωυσή Λίτση
Με τον διπλωματικό μαραθώνιο για αποκλιμάκωση της ουκρανικής κρίσης να συνεχίζεται, πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης υπερθεματίζουν σε πληροφορίες και εκτιμήσεις για το πότε η Ρωσία θα… κτυπήσει. Πότε δηλαδή θα ξεκινήσει μια νέα επίθεση κατά της Ουκρανίας, η οποία θα πυροδοτούσε τα αντανακλαστικά της Δύσης με την επιβολή ακόμη πιο σκληρών οικονομικών κυρώσεων.
Χθες για παράδειγμα. Στην ιστοσελίδα του CNN ένα από τα πρώτα θέματα που προβάλλονταν ήταν οι εκτιμήσεις ειδικών για το πότε θα ήταν ο ιδανικός καιρός για να πραγματοποιήσει η Ρωσία επίθεση στη γειτονική Ουκρανία, αναλύοντας τα καιρικά δεδομένα στην περιοχή.
Πριν από μερικές ημέρες δέσποζε διεθνώς η είδηση με τις εικόνες που έδωσε στη δημοσιότητα η αμερικανική διαστημική ιδιωτική εταιρεία Maxar, στην οποία απεικονίζονταν η μεγάλη συγκέντρωση ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Λευκορωσία. Η Δύση θεωρεί τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ρωσίας-Λευκορωσίας πρόφαση για επικείμενη εισβολή στην Ουκρανία. Το κλίμα θυμίζει όλο και περισσότερο «2003», όταν κάποιοι από τους ηγέτες της Δύσης, με προεξάρχοντα τον τότε Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, μιλούσαν για όπλα μαζικής καταστροφής που βρίσκονταν στα χέρια του Ιρακινού ηγέτη Σαντάμ Χουσεΐν, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αμερικανοβρετανική επέμβαση.
Όπως ο Σαντάμ έτσι και ο Πούτιν δεν είναι άγιος. Σε αντίθεση όμως με το Ιράκ, η εισβολή κατά του οποίου δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από αυτά τα οποία υποτίθεται θα έλυνε, η Ρωσία παραμένει υπερδύναμη.
Επιπλέον βρίσκεται στην αυλή της Ευρώπης. Ένα καταστροφικό πολεμικό επεισόδιο θα προκαλούσε εκτός από αμέτρητο ανθρώπινο και οικονομικό πόνο, πλήθος προβλημάτων, για τα οποία τα απανταχού γεράκια κάνουν πως δεν βλέπουν.
Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες οι Ευρωπαίοι έσπευσαν να αποκηρύξουν τον «υβριδικό πόλεμο» τον οποίο υποτίθεται διεξήγε η Λευκορωσία με τη μεταφορά χιλιάδων προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Τι θα κάνει αν ο μη γένοιτο μια ρωσική εισβολή προκαλέσει κύματα Ουκρανών προσφύγων;
Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει έναν νέο διχασμό ανάλογο με αυτόν της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, πολύ δε περισσότερο ένα θερμό επεισόδιο που θα μπορούσε να οδηγήσει την κατάσταση σε αχαρτογράφητα νερά… Μια ευκαιρία στην ειρήνη (και τη διπλωματία) είναι σήμερα απαραίτητη περισσότερο από ποτέ για την επίλυση περιφερειακών ζητημάτων. Η δαιμονοποίηση, όπως έδειξε και η εμπειρία του 2003 με το Ιράκ, μόνο κακό κάνει…
