Δεχόμενος πυρά και πιέσεις για την τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας και έχοντας αποτύχει στον αρχικό στόχο της «πλήρους εξάλειψης της Χαμάς», ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει αποφασίσει, όπως όλα δείχνουν, να μεταφέρει τον πόλεμο στα βόρεια σύνορα με τον Λίβανο.
Η επίθεση που οργάνωσε η Μοσάντ με την ταυτόχρονη έκρηξη χιλιάδων βομβητών και γουόκι – τόκι, δεν ήταν απλά μία επίδειξη των ικανοτήτων του Ισραήλ (σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών, τεχνολογίας και κυβερνο- πολέμου). Ήταν μία συνειδητή ταπείνωση της Χεμπολάχ – του ισχυρότερου πληρεξουσίου του Ιράν. Ήταν μία συνειδητή πρόκληση σοκ στον Λίβανο και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Ένα σοκ που η ισραηλινή κυβέρνηση έχει σίγουρα υπολογίσει ότι δεν θα μείνει αναπάντητο.
Η επιδίωξη του Νετανιάχου
Τη Δευτέρα, μια ημέρα πριν από τις εκρήξεις των βομβητών, η κυβέρνηση του Νετανιάχου έστρεψε την προσοχή στον Λίβανο, διαμηνύοντας ότι αυξάνονται οι δυνάμεις στα σύνορα και υποσχόμενη να φροντίσει να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους περίπου 60.000 Ισραηλινοί, που είχαν εκκενώσει τις περιοχές στα βόρεια σύνορα. Παράλληλα διέρρεαν πληροφορίες για έξοδο του υπουργού Άμυνας, Γιόαβ Γκάλαντ, από την κυβέρνηση.
Αντιμέτωπος με την απειλή τερματισμού ης πολιτικής του σταδιοδρομίας, αλλά και νομικούς κινδύνους, ο Νετανιάχου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι έτοιμος να διακινδυνεύσει μια εκτεταμένη σύγκρουση. Οι ισραηλινές επιθέσεις ήταν εν μέρει ψυχολογικές, δείχνοντας στα μέλη της Χεζμπολάχ ότι πουθενά δεν πρέπει να αισθάνονται ασφαλή. Έδειξαν όμως ακόμη ότι εάν το κρίνει αναγκαίο το Ισραήλ θα ενεργήσει κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης, χωρίς να υπολογίσει τις ανησυχίες για τις παράπλευρες απώλειες αμάχων. Ουσιαστικά προκάλεσε μία κατάσταση τρόμου σε όλο τον Λίβανο και την οργή του Χασάν Νασράλα.
«Ήταν κήρυξη πολέμου», είπε ο Νασράλα, επαναλαμβάνοντας ότι: «Η αντίσταση στον Λίβανο δεν θα σταματήσει να υποστηρίζει την αντίσταση στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και όλους τους θιγόμενους». «Η υποδομή μας δεν έχει κλονιστεί… Είναι στιβαρή, ισχυρή, συνεκτική», ισχυρίστηκε, έχοντας όμως μάλλον συνειδητοποιήσει ότι τα συστήματα ασφαλείας της Χεζμπολάχ είναι μάλλον ξεπερασμένα.
Πώς θα απαντήσουν Χεζμπολάχ και Ιράν
Αυτό μας οδηγεί στο ερώτημα: Τι αντίποινα μπορεί να επιλέξει; Θα βασιστεί στο τεράστιο οπλοστάσιό της (το πιο ισχυρό που διαθέτει μη κρατική οντότητα παγκοσμίως); Ή ελπίζει η απάντηση να έρθει από το Ιράν; Θεωρητικά, η Χεζμπολάχ μπορεί να βασιστεί στην υποστήριξη της Τεχεράνης, που έως τώρα όμως έδειξε ότι δεν θέλει να οδηγήσει τα πράγματα σε περιφερειακό (και στο πρώτο βήμα για έναν παγκόσμιο) πόλεμο.
Αν και πραγματοποίησε επιθέσεις με πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη «επίδειξης» τον Απρίλιο εν μέσω των στοχευμένων δολοφονιών του Ισραήλ Ιρανών διοικητών και αξιωματούχων στη Συρία. Αλλά μετά οπισθοχώρησε. Όταν το Ισραήλ δολοφόνησε τον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, στην Τεχεράνη στις 31 Ιουλίου, ο ανώτατος ηγέτης και οι Φρουροί της Επανάστασης υποσχέθηκαν αντίποινα. Δεν ήρθαν ποτέ.
Το σενάριο του ατυχήματος
Αναλυτές εδώ και μήνες ότι ακόμη και εάν όλοι οι εμπλεκόμενοι δεν επιθυμούν ολοκληρωτικό πόλεμο, με παρορμητικές κινήσεις, λάθη και εσκεμμένα ή μη «ατυχήματα» φαίνεται να σπρώχνουν ολοένα και πιο κοντά σε αυτό το σενάριο.
Η επίθεση των βομβητών ίσως να αποδειχθεί μία τέτοια κίνηση: Μία απολύτως επιτυχημένη επιχείρηση και ταυτόχρονα ένα μεγάλο λάθος, ένα καταστροφικό «ατύχημα» για την περιοχή.
Το Ιράν που έως τώρα ήταν συγκρατημένο, θα είναι δύσκολο να μείνει αμέτοχο εάν η επίθεση των βομβητών εξελιχθεί σε κανονικό πόλεμο Ισραήλ – Λιβάνου.
