Το «σενάριο Ζ», όπως ονομάζεται, δεν προσδιορίζει ρητά την αντίπαλη χώρα, αλλά αναφέρει τα σκάφη «Arleigh Burke»- μια κατηγορία αντιτορπιλικών του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού που τέθηκε σε υπηρεσία τη δεκαετία του 1990 και που ανήκουν στην φανταστική «Γαλάζια Συμμαχία».

Όπως γράφει η South China Morning Post, η προσομοίωση επικεντρώθηκε κυρίως στην αξιολόγηση των πολεμικών δυνατοτήτων σε μια περιφερειακή σύγκρουση, όπως η άμεση στρατιωτική επέμβαση δύο ή περισσότερων ομάδων ξένων αεροπλανοφόρων γύρω από την Ταϊβάν ή στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας .

«Στο σενάριο Ζ, ωστόσο, υπάρχει μια σύγκρουση στρατηγικής βούλησης» που μπορεί να κλιμακώσει μια περιφερειακή σύγκρουση, σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο», αναφέρει το κείμενο που υπογράφει ο Κινέζος επιστήμονας  Φανγκ Κανξίν, που ανήκει στη μονάδα 91404 του κινεζικού στρατού. Όχι οποιαδήποτε μονάδα, αλλά αυτή που είναι υπεύθυνη για τις θαλάσσιες δοκιμές ορισμένων από τα πιο πρόσφατα και ισχυρά ναυτικά όπλα της Κίνας.

Η επιστημονική μελέτη επικεντρώνεται στη μοίρα των κινεζικών πλοίων, αλλά οι συγγραφείς εκτιμούν επίσης και το συνολικό κόστος ενός «ολοκληρωτικού πολέμου», που θα μπορούσε να  κοστίσει  την απώλεια εκατομμυρίων, ή ακόμα και δισεκατομμυρίων, ζωών και τεράστιες καταστροφές σε πόλεις, συστήματα μεταφοράς, δίκτυα επικοινωνιών και βιομηχανικές εγκαταστάσεις .

«Σε περίπτωση χρήσης πυρηνικών όπλων, πρέπει επίσης να θεωρηθούν μακροχρόνιες και επιβλαβείς επιπτώσεις στο περιβάλλον και τη γεωργία με πιθανές ελλείψεις τροφίμων, γενετικές μεταλλάξεις και υψηλότερα ποσοστά καρκίνου και άλλων ασθενειών», αναφέρει το «Σενάριο Ζ». Ορισμένοι Κινέζοι στρατιωτικοί ερευνητές  προτείνουν μάλιστα να μεταφέρουν τον πόλεμο στο αμερικανικό έδαφος εάν δεν μπορεί να αποφευχθεί η σύγκρουση!

Προετοιμασία για τον Γ` Παγκόσμιο

«Ο καλύτερος τρόπος για να είστε σίγουροι ότι θα κερδίσετε έναν πόλεμο είναι να εξασφαλίσετε τη νίκη, πριν ακόμη  πριν αρχίσετε να πολεμάτε», έλεγε τον 5ο αιώνα π.Χ,ο Σουν Τζου. ο μεγάλος δάσκαλος της στρατηγικής. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή της Τέχνης του Πολέμου. Και όπως φαίνεται, η Κίνα αντιμέτωπη με τον κίνδυνο στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, προετοιμάζεται για το πιο ακραίο σενάριο: Τον Τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Οι προσομοιώσεις και οι δοκιμές μιας πιθανής ένοπλης σύγκρουσης δεν αποδεικνύουν βέβαια ότι το Πεκίνο σκέφτεται πραγματικά να διεξαγάγει πόλεμο εναντίον της Ουάσιγκτον. Αλλά σίγουρα καταδεικνύουν πώς η Κίνα δεν αποκλείει τίποτα, αν υπάρξει σύγκρουση με επίκεντρο την  Ταϊβάν. Το νησί αυτό βρίσκεται εδώ και χρόνια στο επίκεντρο των στρατηγικών-στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων, τόσο της Κίνας όσο και των Ηνωμένων Πολιτειών : ο έλεγχος της Ταϊβάν θα εξασφάλιζε τον έλεγχο στον Ειρηνικό Ωκεανό, αλλά όχι μόνο. Πρόθεση της Κίνας είναι να προσαρτήσει το νησί μέχρι το 2049 , ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες απειλούν να επέμβουν για να στηρίξουν την άμυνά του.  Αμερικανοί αναλυτές εικάζουν ότι θα μπορούσε να εκδηλωθεί μια κινεζική επίθεση στην Ταϊβάν το 2025 ή το 2027.

Ενίσχυση του κινεζικού ναυτικού

Το Πεκίνο ενισχύει άλλωστε ολόπλευρα τις ένοπλες  δυνάμεις του. Ο κινεζικός στρατός είναι πλέον ο πρώτος στον κόσμο σε ανθρώπινο δυναμικό. Αλλά και το ναυτικό της Κίνας υπερτερεί πλέον έναντι του αμερικανικού και του ρωσικού στόλου. «Η οικοδόμηση ενός ισχυρού πολεμικού ναυτικού δεν ήταν ποτέ τόσο επείγον καθήκον όσο είναι σήμερα», υποστήριξε ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ. Ενώ ο στόλος των Ηνωμένων Πολιτειών συνεχίζει να μειώνεται – η Ουάσιγκτον διαθέτει  επί του παρόντος 297 πολεμικά σκάφη, η Κίνα έχει 355 και στοχεύει να φτάσει τα 460 έως το 2030. Ηδη ναυπηγεί το τρίτο της αεροπλανοφόρο και διαπραγματεύεται την κατασκευή ναυτικής βάσης στην Καμπότζη.

Το Πεκίνο σκοπεύει να επεκτείνει τη στρατιωτική και πολιτική επιρροή στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού, πιθανό και μελλοντικό επίκεντρο αντιπαράθεσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και σημείο κλειδί για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας και του εμπορίου. Αλλά πάνω απ`όλα σκοπεύει να το κάνει δια θαλάσσης, εστιάζοντας στη δημιουργία ενός  πανίσχυρου στόλου και ενός δικτύου ναυτικών βάσεων στην περιοχή.

Η Κίνα έχει μόνο μία ναυτική βάση στο Τζιμπουτί, αλλά έχει ακουστεί πως διαπραγματεύεται την κατασκευή άλλων δύο: στην Ισημερινή Γουινέα, στον Ατλαντικό, αλλά και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έτσι ώστε να ελέγχει τις διαδρομές στη Μέση Ανατολή.  Με άλλα λόγια, το Πεκίνο θεωρεί απαραίτητο να στηρίζεται σε ένα δίκτυο βάσεων μακριά από την Αυτοκρατορία ικανό να εγγυηθεί την προμήθεια πετρελαίου, ορυκτών και άλλων πρώτων υλών, ειδικά σε περίπτωση κυρώσεων, παγκόσμιων ελλείψεων ή πιθανών συγκρούσεων.

Μιχάλης Ψύλος • [email protected]