Όταν πριν 30 χρόνια ξενάγησα ένα φθινοπωρινό βροχερό πρωινό μια ομάδα φίλων στον Ακάμα με ρώτησαν κάπου εκεί μεταξύ Τοξεύτρας και Λάρας: «μα που είναι οι αγριόχοιροι και τα ελάφια;».
«Στον Ακάμα δεν θα βρείτε αγριόχοιρους και ελάφια, φίλοι» τους είπα. «Ούτε καν τις περίφημες χελώνες καρέτα – καρέτα. Εδώ θα βρείτε την μοναξιά του κυπριακού τοπίου όπως ήταν για αιώνες πριν ο άνθρωπος εισβάλει και κατακτήσει κάθε γωνιά. Γι’ αυτό θα δείτε εδώ φυτά, πουλιά, έντομα κι ερπετά που σπανίζουν από όλη την υπόλοιπη Κύπρο. Εδώ ‘αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας’ που είπε ο ποιητής. Το ‘περιγιάλι το κρυφό’ του άλλου μεγάλου ποιητή. Είναι ένας χώρος αγνός, ιερός».
Έχουν περάσει από τότε περίπου 30 χρόνια. Τι μεσολάβησε από τότε για να χρειάζεται αυτές τις μέρες να εξηγούμε και πάλι – σε φίλους και εχθρούς – ποια είναι η σημασία της χερσονήσου του Ακάμα;
Πρώτα, πρώτα με σκληρό και επίμονο αγώνα που κράτησε τρία χρόνια καταφέραμε να σταματήσουν τα βρετανικά γυμνάσια – με πραγματικά πυρά – στην καρδιά της χερσονήσου. Άγριες νύκτες και μέρες με κυνηγητό από την μισή αστυνομική δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρακολούθηση από την ΚΥΠ και δύο συλλήψεις, ήταν ότι θυμάμαι από εκείνη την εποχή.
Μετά έπρεπε να σταματήσουν τα σχέδια για μεγάλες τουριστικές αναπτύξεις και τουριστικά χωριά στην παραλία της Τοξεύτρας (στην δυτική ακτή) και στην Φοντάνα Αμορόζα (στην ανατολική ακτή). Δράσεις της παγκόσμιας περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace, διεθνοποίηση του θέματος, ισχυρή παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης κοκ χρειάστηκαν για να ματαιωθούν τα μεγαλεπήβολα σχέδια ανάπτυξης.
Η χερσόνησος του Ακάμα όμως δεν σώθηκε. Η πολύχρονη κυβερνητική αδιαφορία και ανεπάρκεια πολιτικής βούλησης καταδίκασε τον βιότοπο σε μια πολύχρονη αναμονή των αναγκαίων δράσεων προστασίας και σε διαρκή υποβάθμιση. Λατομεία στην Ανδρολύκου, ανεξέλεγκτη ροή επισκεπτών, σαφάρι, κρουαζιέρες και τετράτροχες μοτοσυκλέτες, παράνομές εγκαταστάσεις αναψυχής, πυρκαγιές, ανεξέλεγκτο κυνήγι της πανίδας, υπερβόσκηση κοκ έχουν υποσκάψει σε μεγάλο βαθμό την ιερή αγνότητα του χώρου.
Ό,τι έμεινε από την αγνότητα του ιερού αυτού χώρου απειλεί να καταστρέψει το τοπικό σχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση (σε συνδυασμό με ορισμένες από τις πρόνοιες του δασικού πάρκου). Αν αυτός ο τόπος γεμίσει κόσμο και παγκάκια και αναψυκτήρια, επισκέψιμα αγροκτήματα και μεμονωμένες κατοικίες θα γίνει απλά ένα μέρος όπως όλη την υπόλοιπη Κύπρο. Δεν θα έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Και δεν θα αξίζει πλέον να τον επισκεφτείς.
Ειλικρινά διαμαρτύρομαι: δεν σκοτωθήκαμε να διώξουμε τα βρετανικά γυμνάσια και να σταματήσουμε τις μεγάλες αναπτύξεις στην Τοξεύτρα και στην Φοντάνα Αμορόζα για να καταστραφεί ο Ακάμας από την «ήπια ανάπτυξη» του κ. Νουρή. Δεν μπορώ να δεχτώ κάτι τέτοιο και νομίζω έχω κάθε δικαίωμα να εξοργίζομαι με αυτή την κατάσταση.
Οι σοφοί λένε ότι «η ματαιοδοξία είναι η αγαπημένη αμαρτία του διαβόλου». Είναι μια μορφή ματαιοδοξίας να θέλουμε να τα πάρουμε όλα από την Φύση – από την αβλαβή απόλαυση μιας ωραίας θέας ή τον ήχο του γάργαρου νερού, ως τα κέρδη που θα εισπράξουμε κάνοντας οικόπεδα το δάσος ή κτίζοντας βίλλες με θέα την παραλία της Λάρας – χωρίς να ανταποδίδουμε στο ελάχιστο αυτό που δικαιούται. Τι μας ζήτησε η καημένη; «Αφήστε με ήσυχη, τουλάχιστον στον Ακάμα, το Ιερό της Φύσης».
Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
