«Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και πού είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει».
Στις βιβλιοθήκες των διαμερισμάτων των καθώς πρέπει «ψαγμένων» φοιτητών της δεκαετίας του 80, απαραιτήτως έβρισκες το βιβλίο του Αυστριακού Ψυχαναλυτή Βίλχελμ Ράιχ, «Άκου Ανθρωπάκο».
Διάβασα κάπου ότι πρόκειται για «ένα από τα σπουδαιότερα μανιφέστα του περασμένου αιώνα, μια καταγγελία στη μικρότητα και μικρόνοια των ανθρώπων, που ξεγυμνώνει την ανθρώπινη μικροπρέπεια και τις ανθρώπινες γκάφες, βαθιά μεγαλειώδες και ανθρώπινο και μπορεί να μας αποκαλύψει τη φύση μας με τρόπο τρομακτικό!».
Παρακολουθώντας τις προάλλες την πανηγυρική διαδικασία υποβολής των υποψηφιοτήτων για τις προσεχείς προεδρικές εκλογές στο Συνεδριακό Κέντρο δεν μπόρεσα να αποφύγω τους συνειρμούς.
Καταρχήν έχω την άποψη ότι η όλη διαδικασία -σε στυλ φιέστας και επίδειξης- παραπέμπει σε άλλες εποχές, που κανονικά θα έπρεπε να ήταν ήδη ξεπερασμένες. Η προσπάθεια προβολής της αξίας ή των χαρακτηριστικών του υποψηφίου μέσω της αλίευσης προσωπικοτήτων με το άλφα ή το βήτα προσόν, είναι μια πρακτική που εφευρέθηκε και εφαρμόστηκε στην Κύπρο προ 40 ετών. Αμφιβάλλω αν γίνεται το ίδιο πανηγύρι με τις λίστες υποστηριχτών ή με την υποβολή των υποψηφιοτήτων σε άλλες χώρες.
Η άποψη ότι αυτοί οι 101 άνθρωποι είναι η «διαλεχτοί» έναντι των υπολοίπων δεκάδων χιλιάδων πολιτών είναι βαθιά ελιτίστικη και αναχρονιστική.
Το σκηνικό είναι λοιπόν στημένο για τους βασικούς υποψηφίους αλλά δικαιωματικά αποκτούν τα ίδια -κατ’ αναλογία δικαιώματα- άτομα που υποβάλλουν υποψηφιότητα με στόχο να αξιοποιήσουν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας. Βλέπουμε λοιπόν διάφορα ανθρωπάκια -με την ερμηνεία που δίνει ο Ράιχ στη λέξη και ανεξαρτήτως του αριθμού των δορυφόρων τους- να εισέρχονται στην αίθουσα δίκην αυτοκρατόρων, ακολουθούμενοι από τα φώτα των προβολέων, ως αστέρες του κινηματογράφου στο κόκκινο χαλί των ετήσιων βραβείων Όσκαρ. Ολοι περνούν ξέρετε από το κόκκινο χαλί: πρωταγωνιστές, ηθοποιοί σε μεγάλους ή μικρούς ρόλους, κομπάρσοι κλπ. Και το show go on.
Στο τέλος το κόκκινο χαλί μετατρέπεται σε ένα χάλι (ή χάνι του Πάντζιαρου) για τη Δημοκρατία, ένα εξευτελιστικό πανηγύρι.
«Τέτοιος είσαι, Ανθρωπάκο. Μα κανείς δεν τολμάει να σου πει τι είσαι. Γιατί σε φοβάται, και σε θέλει μικρόν, Ανθρωπάκο».
Γιώργος Περδίκης
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής
Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
