O Χένρι Κίσιντζερ υπήρξε ο ξένος πολιτικός ο οποίος έχει διασυνδέσει το όνομά του όσο κανένας άλλος με τη νεότερη ιστορία της Κύπρου, ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο διεθνολόγος Χρήστος Ιακώβου, με αφορμή τον χθεσινό θάνατο του πρώην Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Επεσήμανε πως ο Κίσιντζερ διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών την κρίσιμη περίοδο του 1974 και ο ρόλος του κυρίως στο ζήτημα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και στον τρόπο με τον οποίο εξελάμβανε πρώτα από όλα την Τουρκία και την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με βάση το Κυπριακό, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των εξελίξεων του 1974.
Ο κ. Ιακώβου ανέφερε πως ο Κίσιντζερ σαφώς γνώριζε για την τουρκική εισβολή, την οποία παρασκηνιακώς ενεθάρρυνε ή τουλάχιστον δεν απέτρεψε, γιατί θεωρούσε ότι η μακρά διάρκεια του Κυπριακού θα μπορούσε να λυθεί μέσω μιας ελεγχόμενης κρίσης, χωρίς οι ΗΠΑ να χάσουν τον γεωστρατηγικό έλεγχο.
«Αυτό το οποίο ουσιαστικά πέτυχε ήταν να βγάλει εκτός παιχνιδιού τον Μακάριο, να δώσει κάλυψη στην τουρκική εισβολή για να ικανοποιηθούν οι τουρκικοί στρατηγικοί στόχοι στο Κυπριακό, που ήταν η κατοχή ενός σημαντικού μέρους του νησιού και ο διαχωρισμός του πληθυσμού, και ταυτόχρονα επιδίωκε μια πολιτική μετάβαση από το στρατιωτικό καθεστώς στην πολιτική εξουσία στην Ελλάδα, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα σε εσωτερικές αντιαμερικανικές δυνάμεις, κυρίως στην Αριστερά, να έρθουν στην εξουσία και να απειλήσουν τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, κάτι που πέτυχε», συμπλήρωσε σχετικά.
Πρόσθεσε ότι η φιλοσοφία της επίλυσης ενός προβλήματος μέσω μιας ελεγχόμενης κρίσης προς όφελος των ΗΠΑ εφαρμόστηκε από τον Κίσιντζερ και στην περίπτωση του πολέμου του 1973 μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, ενώ παρόμοια πολιτική ως προς την άσκηση ισχύος και την ισορροπία δυνάμεων, η οποία αποτελούσε μία από τις βασικές αρχές της πολιτικής του φιλοσοφίας, εφαρμόστηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ και στην επίλυση του εσωτερικού ζητήματος της Χιλής με την ανατροπή του Αλιέντε, αφήνοντας έντονη τη σφραγίδα του στις διεθνείς εξελίξεις όσο κανένας άλλος Αμερικανός πολιτικός, έχοντας παραμείνει για πολλά χρόνια μετά την παραίτησή του ένας πανεπιστημιακός με κατά καιρούς διεισδυτικές παρεμβάσεις για τις διεθνείς εξελίξεις.
«Σε όλο αυτό το διάστημα παρέμεινε πιστός σε αυτό που υποστήριξε με τη διατριβή του τη δεκαετία του 1950, ότι πρέπει να υπάρχει ένα ισοζύγιο δυνάμεων για να υπάρξει σταθερότητα και ειρήνη και πως η άσκηση πολιτικής από μια μεγάλη δύναμη πρέπει να είναι νόμιμη αλλά όχι κατ’ ανάγκη και δίκαιη ή συμβιβασμένη με το διεθνές δίκαιο, το οποίο ενίοτε θεωρούσε ως πεδίο που θα μπορούσε να παραβλέψει ή να προσαρμόσει στις ηγεμονικές σκοπιμότητες και αξιώσεις των ΗΠΑ», κατέληξε ο κ. Ιακώβου.
