Συγκλονίζει η αφήγηση του Ιβάν από τη Βόρεια Μακεδονία ένα μήνα μετά τον εφιάλτη που έζησε, όταν τα ρεύματα τον μετέφεραν από την παραλία Μύτη στο Ποσείδι Χαλκιδικής, όπου γιόρταζε τα γενέθλιά του, 15 ναυτικά μίλια νότια της Κασσάνδρας,
«Τη δεύτερα μέρα όταν έβλεπα ότι όλοι έψαχναν στις γύρω περιοχές. Τότε κατάλαβα ότι μάλλον δε θα με βρουν» αναφέρει περιγράφοντας το τι πέρασε και τι σκεφτόταν εκείνες τις δύσκολες ώρες..
«Ήταν απογοητευτικό. Ήταν 20 σχεδόν 21 ώρες», συμπλήρωσε.
Ο Ιβάν βγήκε νικητής μετά από 20 ώρες στη θάλασσα μόνος και αβοήθητος.
Ήταν το χειρότερο δώρο γενεθλίων, περιγράφει. Ένα δώρο γενεθλίων όμως που δεν θα ξεχάσει ποτέ. ένα μήνα μετά, ο ίδιος μίλησε στον ΣΚΑΪ όπου περιέγραψε το χρονικό του τρόμου, όταν τα ρεύματα τον μετέφεραν από την παραλία Μύτη στο Ποσείδι Χαλκιδικής όπου γιόρταζε τα γενέθλιά του… 15 ναυτικά μίλια νότια της Κασσάνδρας.
Αντίπαλός του το κρύο και το σκοτάδι. Ο Ιβάν περιέγραψε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο την «οσμή του θανάτου» που νιώθει κανείς όταν είναι αγνοούμενος κατά την διάρκεια της νύχτας χωρίς καμία ελπίδα διάσωσης.
«Είναι απλά όπως όλα τα άλλα συναισθήματα, απλά δέχεσαι τη μοίρα σου, κάνεις ότι μπορείς και συγκεντρώνεσαι στην επιβίωσή σου».
Όλα αυτά μέχρι μια μπάλα να του αλλάξει τη μοίρα.
«Ναι βρήκα μια μικρή μπάλα, μια παιδική μπάλα τη δεύτερη μέρα ήταν μόνο λίγες ώρες μετά την ανατολή».
Η παιδική μπάλα αν και ξεφουσκωμένη όπως λέει ήταν το σωσίβιο που τον κράτησε στη ζωή.
«Βρήκα τη μπάλα μέσα στη θάλασσα και κολύμπησα προς το μέρος της και την κρατούσα με τα χέρια. Ήταν λίγο ξεφουσκωμένη. Ήταν απογοητευτικό».
Όμως δεν τα παράτησε συνέχισε τη μάχη με τα κύματα, κρατώντας σφιχτά τη μπάλα την ίδια μπάλα που δυο αδέρφια είχαν χάσει στη Λήμνο 10 ημέρες νωρίτερα.
«Απλά ένα ευχαριστώ, ένα αληθινό ευχαριστώ σε όλους όσους συμμετείχαν στην διάσωσή μου ανεξάρτητα το ρόλο τους», δήλωσε ενθυμούμενος πως ένιωσε εκείνο το δευτερόλεπτο που κατάλαβε ότι το ελικόπτερο που πετά από πάνω του, τον είχε εντοπίσει.
Ένα ευχαριστώ που το μοιράζεται με όσους του χάρισαν τη ζωή. Τώρα προσπαθεί να ξεχάσει ότι έγινε, δε θα σταματήσει ποτέ όμως όπως λέει, να δίνει τις δικές του μάχες.
