Από τη στιγμή που έκαναν την εμφάνιση τους μεγάλα κομμάτια ξηράς πάνω από τους ωκεανούς στη Γη άρχισαν να σχηματίζονται οι ήπειροι οι οποίες βρίσκονταν σε μια συνεχή κίνηση και άλλες φορές πλησίαζαν η μία την άλλη δημιουργώντας ηπερηπείρους και άλλες φορές υπήρχε διάσπαση των υπερήπειρων με τις ηπείρους να καταλήγουν τελικά στη σημερινή μορφή και θέση τους πριν από περίπου 200 εκατ. έτη.
Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Nature Geoscience» ερευνητική ομάδα αναφέρει ότι ο σχηματισμός μιας υπερηπείρου στη Γη στο μακρινό μέλλον θα μπορούσε να εξαφανίσει τους ανθρώπους και κάθε άλλο θηλαστικό που μπορεί να υπάρχει ακόμη στον πλανήτη. Η υπερήπειρος έλαβε την ονομασία Pangea Ultima και η μαζική εξαφάνιση σε αυτή θα προκληθεί κυρίως από το θερμικό στρες ως αποτέλεσμα της μεγαλύτερης ηφαιστειακής δραστηριότητας που υπάρχει και θα στείλει στην ατμόσφαιρα διπλάσιο διοξείδιο του άνθρακα από τα σημερινά επίπεδα του βλαβερού αερίου. Παράλληλα ο Ήλιος που θα είναι ακόμη γηραιότερος θα εκπέμπει περισσότερη ακτινοβολία και με τις συνθήκες που θα έχουν δημιουργηθεί να μετατρέπουν σε ερήμους ακόμη και τις τροπικές περιοχές του πλανήτη.
Η μελέτη αυτή αποτελεί την πρώτη προσπάθεια να μοντελοποιηθεί πόσο ακραίο μπορεί να γίνει το κλίμα από αυτή τη γεωλογική αναδιάταξη. Χρησιμοποιώντας ένα κλιματικό μοντέλο της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας της Βρετανίας και τον υπερυπολογιστή του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ η προσομοίωση παρείχε επίσης τεκτονικές ενδείξεις για προηγούμενα γεγονότα εξαφάνισης και δεδομένα που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα σε αστρονόμους που αναζητούν άλλους κατοικήσιμους πλανήτες.
Θα θυμίζει Άρη
Στην εποχή του Pangea Ultima, οι ακραίες θερμοκρασίες αναμένεται να είναι δραματικές, με περισσότερη υγρασία από τώρα κατά μήκος των ακτών και εξαιρετικά ξηρές συνθήκες στις απέραντες εσωτερικές ερήμους που θα σχηματιστούν. Σε αυτόν τον κόσμο, οι παγκόσμιες θερμοκρασίες θα μπορούσαν να αυξηθούν κατά 15 βαθμούς Κελσίου (και έως και 30 βαθμούς Κελσίου στην ξηρά) πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, γεγονός που θα επέστρεφε τον κόσμο στην ακραία ζέστη που πέρασε τελευταία φορά στην Πέρμια-Τριασική εποχή, πριν από περίπου 260 εκατ. έτη, όταν το 90% της ζωής στη Γη εξαφανίστηκε.
Παρατεταμένες περίοδοι θερμότητας άνω των 40 βαθμών Κελσίου θα ξεπερνούσαν τα επίπεδα ανοχής πολλών μορφών ζωής ακόμη και των θηλαστικών που έχουν επιδείξει μια αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα από την στιγμή που έκαναν την εμφάνιση τους πριν από περίπου 200 εκατ. έτη καταφέρνοντας όχι μόνο να επιβιώσουν από κάθε εμπόδιο έφερε η φύση απέναντι τους αλλά να ανθίσουν και να κυριαρχήσουν στον πλανήτη μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων.
